Ιστορίες γι’ αγρίους 3: Χριστιανοί, οι εχθροί της ελληνικής γραμματείας 6 Μαΐου, 2016
Posted by expaganus in προπαγάνδα, παγανισμός, Βυζάντιο, Θρησκευτική ελευθερία, Ορθοδοξία, Τέχνη.Tags: προπαγάνδα, πάπυρος, παγανισμός, παλίμψηστα, περγαμηνή, τουρκοκρατία, Άρης, χριστιανισμός, Όμηρος, Αριστοτέλης, Αριστοφάνης, Αφροδίτη, Αισχύλος, Αλεξάνδρεια, Ανακρέων, Βίβλος, Βαλεντινιανός, Βεζούβιος, Γαληνός, Διόνυσος, Διοσκουρίδης, Διογένης Λαέρτιος, Διοκλητιανός, Ευριπίδης, Ευτρόπιος, Εκκλησία, Ελλάδα, Ηρόδοτος, Ηράκλειος, Θέογνις, Θεοδόσιος, Θουκυδίδης, Ιπποκράτης, Ιωάννης Χρυσόστομος, Ιλλυριοί, Ιουστινιανός, Ιουλιανός, Ιούλιος Καίσαρ, Κωνσταντίνος Σιαμάκης, Κάτουλλος, Καινή Διαθήκη, Κνωσός, Κοσμάς Αιτωλός, Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Αλέξανδρος, Μένανδρος, Μακρυγιάννης, Μετάφραση των Εβδομήκοντα, Μελέτιος Πηγάς, Ξενοφών, Ορθοδοξία, Οξύρρυγχος, Πίνδαρος, Πτολεμαίος, Πύλος, Πέρσες, Πέργαμο, Παραβάτης, Παλαιά Διαθήκη, Πλάτων, Πλήθων Γεμιστός, Πλούταρχος, Πομπήιος, Πομπηία, Ρωμαίοι, Σάλπιγξ Ορθοδοξίας, Σαπφώ, Σοφοκλής, Τριβωνιανός, Φάρσαλα, έπη, βιβλιοδεσία, βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας, γραμματεία, διάσωση ελληνικής γραμματείας, ειλητάριο, εκλατινισμός, ελληνιστές, ελληνικό έθνος, ελληνική, ελληνική γραμματεία, ελληνική γλώσσα, εμπρησμός, κύλινδρος, κίναιδος, λάβα, μελαντηρία, μεμβράνα, μουσουλμάνοι
add a comment
Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, Χριστός ανέστη !
Εδώ και χρόνια διάφοροι, κυρίως παγανιστές, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού ανθέλληνες χριστιανοί, που δήθεν διακατέχονταν από μίσος προς κάθε τι ελληνικό, κατέστρεφαν συστηματικά -μεταξύ άλλων- την ελληνική γραμματεία καίγοντας βιβλιοθήκες, σβήνοντας σκόπιμα συγγράμματα ειδωλολατρών από περγαμηνές για να τα εξαφανίσουν και να γράψουν από πάνω τα δικά τους κ.α.. Οι ίδιοι εκθειάζουν τον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον επονομαζόμενο Παραβάτη που προσπάθησε, όπως μας λένε, να ξαναφέρει την αρχαία σοφία και δεν δίωξε τους «αθέους» χριστιανούς. Το παρακάτω κείμενο είναι πολύ διαφωτιστικό για όσους, μην έχοντας τις απαραίτητες γνώσεις, παρασύρονται από αυτή την παραπληροφόρηση. Παρατίθεται με την ορθογραφία του συντάκτη του και με πλήρη αναφορά της πηγής.
Η ΔΙΑΣΩΣΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ
Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τά κείμενα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων διασώθηκε μικρό μόνο μέρος, ἐνῷ τὸ μεγαλείτερο χάθηκε. ὑπολογίζω ὅτι ἀπ’ ὁλόκληρη τήν ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία διασώθηκε περίπου τὸ 10%, ενῷ χάθηκε τὸ 90%. σε μερικὰ εἲδη κειμένων ἢ συγγραφεῖς παρατηρεῖται μικρή ἀπώλεια (10%), σὲ ἂλλα μεγάλη (70%), σε ἄλλα πολὺ μεγάλη (90%), καὶ σε ἂλλα ὁλοσχερής (100%). δίνω τά περίπου ποσοστὰ ποὺ ὑπολογίζω γιὰ μερικὰ γνωστὰ εἲδη ἢ μερικοὺς γνωστοὺς συγγραφεῖς σε κλίμακα κατιοῦσα ὡς πρὸς τήν διάσωσι.
- διάσωσι 100%: Ὅμηρος, Ἡρόδοτος, Θουκυδίδης.
- διάσωσι 95%: Ξενοφῶν, Διοσκουρίδης, Γαληνός,
- διάσωσι 90%: Ἱπποκράτειο σῶμα, Πλάτων, Ἀριστοτέλης.
- διάσωσι 75%: Ἐπική ποίησι, ἱστορικοί, ἐπιστήμονες.
- διάσωσι 10%: Πίνδαρος, Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς, Εὐριπίδης.
- διάσωσι 1%: Λυρικοὶ ποιηταί (πλὴν Πινδάρου καὶ Θεόγνιδος), τραγικοὶ ποιηταί (πλήν τῶν 3 παραπάνω), κωμικοὶ ποιηταί (πλήν Ἀριστοφάνους), φιλόσοφοι (πλήν Πλάτωνος και Ἀριστοτέλους).
- ὁλοσχερὴς ἀπώλεια: πάρα πολλοὶ ποιηταὶ καὶ συγγραφεῖς.
ποιό εἶναι τὸ αίτιο τῆς τόσο μεγάλης ἀπωλείας; δἐν εἶναι ἕνα, ἀλλὰ πολλά. Θά ἐμφανίσω τά τρία κυριώτερα.
- Ἡ ἀπαξία τῶν ἐν λόγῳ κειμένων εἶναι τὸ πρώτο καὶ κυριώτερο αἲτιο τῆς μεγάλης ἀπωλείας των· ή ἒλλειψι δηλαδή ὁποιασδήποτε ἀξίας. αὐτὸ συμβαίνει με τὰ κείμενα ὁποιασδήποτε γραμματείας, σ’ ὁποιαδήποτε ἐποχή τῆς ἱστορίας καὶ σ’ ὁποιοδήποτε ἔθνος τῆς γῆς κι ἂν ἀναπτὺχθηκε αὐτή. δὲν εῖναι χαρακτηριστικὸ μόνο τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας. σ’ ὁποιαδήποτε γραμματεία τῆς γῆς γράφονται πάρα πολλὰ κείμενα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνθεκτικά στὸ χρόνο, λόγῳ τῆς ὁποιασδήποτε ἀξίας των, τὸ ἕνα δὲκατο ἀπ’ αὐτὰ ἢ και λιγώτερο. τὰ ἂλλα χάνονται μετὰ τὸ θάνατο τῶν συγγραφέων τους, ἐπειδή δέν ἒχουν καμμιὰ ἀξία καὶ γι’ αὐτὸ δὲν τοὺς δίνει σημασία κανείς. αὐτὸ εἶναι φυσικὸς νόμος στὸν ὁποῖο ὑπόκεινται ὅλα τά κείμενα ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν ἐθνῶν. καὶ δεν μπορεῖ νὰ σώσῃ ἀπὸ τὸ φυσικὸ αὐτὸ νόμο τὰ κείμενα οὔτε ή τυπογραφία. ή τυπογραφία διατηρεῖ ἁπλῶς σέ καλή κατάστασι μόνο τά κείμενα ποὺ θά σῴζονταν καὶ χωρὶς αὐτή. Το πολὺ πολὺ κάποια συλλεκτική προσπάθεια νά διατηρήσῃ στή ζωὴ τά χωρὶς ἀξία κείμενα γιά λίγα χρόνια ἢ λίγους αἰῶνες, κι ἔπειτα αὐτὰ χάνονται πολλὰ μαζὶ σε μιά χρονιὰ ἢ καὶ σε μιὰ μέρα. τέτοιες προσπάθειες εἶναι λ.χ. ἡ κατὰ την ἀρχαιότητα περισυλλογή ὅλων, εἰ δυνατόν, τῶν ὑπαρχόντων κειμένων στη βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξανδρείας (τὸ λεγόμενο μουσεῖον), ἢ σήμερα στἰς ἐθνικές βιβλιοθῆκες τῶν κρατῶν. ἔπειτα ἕνας ἐμπρησμὸς ἢ βομβαρδισμὸς ἢ τὸ φανατικὸ καπρίτσι ἑνὸς χαλίφη καταστρέφει τὶς βιβλιοθῆκες αὐτές σε μία μέρα, καὶ ὅσα βιβλία, λόγῳ τῆς ἀπαξίας των, δεν βρίσκονται πουθενά ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τίς πολυσυλλεκτικές αὐτές βιβλιοθῆκες, χάνονται γιά πάντα. στήν Ἀλεξάνδρεια λ.χ. κατὰ τὸν Γ’καί Β’π.Χ. αἰῶνα εἶχε δημιουργηθῆ ἀπὸ τοὺς Μακεδόνες βασιλεῖς Πτολεμαίους ἡ προειρημένη βιβλιοθήκη, ἡ μεγαλείτερη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, στήν ὁποία ἦταν ἀποθησαυρισμένα σχεδὸν ὅλα τὰ συγγράμματα ὅλων τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων ἀπὸ τὸ 500 περίπου μέχρι τὸ 50 π.Χ.. ἡ βιβλιοθήκη αὐτή ὅμως πυρπολήθηκε δύο φορές· μία τὸ 47 π.Χ., ὅταν ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ ἔσπευσε ἐκεῖ ἀπὸ τὰ Φάρσαλα κυνηγώντας τὸν ἡττημὲνο ἀντίπαλό του Πομπήιο, καὶ μία ἐπὶ τοῦ Βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου τὸ 641 μ.Χ., ὅταν οἱ μουσουλμάνοι κατέλαβαν τὴν Ἀλεξάνδρεια. τήν πρώτη φορὰ κάηκαν περίπου τὰ μισά βιβλία, καὶ τη δεύτερη ὂχι μόνο τὰ ὑπόλοιπα μισά ἀλλὰ καὶ πάρα πολλὰ χριστιανικὰ ποὺ εἶχαν στὸ μεταξὺ ἀποθησαυριστῆ ἐκεῖ ἐπὶ μισή χιλιετία. τὴν πρώτη φορὰ ὁ ἐμπρησμὸς ἔγινε κατὰ λάθος, ὁ δε Ἰούλιος Καῖσαρ, που ἧταν ἂνθρωπος τῶν γραμμάτων κι ἑλληνομαθής καί συγγραφεὺς ὁ ἲδιος, λυπήθηκε πολύ. τη δεύτερη φορὰ ὅμως ὁ πορθητής μουσουλμάνος χαλίφης ἕκαψε τή βιβλιοθήκη ἠθελημενα ἀπὸ μισαλλοδοξία. ἂλλος ἕνας ἀθέλητος ἐμπρησμὸς ἀξιόλογης ἀρχαίας ἰδιωτικῆς βιβλιοθήκης, ἐκείνης τοῦ Ῥωμαίου ἀξιωματούχου Καλπουρνίου Πίσωνος με 200 παπυρίνους κυλίνδρους, ἀνακαλύφτηκε ἀνασκαφικῶς τὸ 1752 στὸ Ἡράκλειο τῆς Ἰταλίας δίπλα στην Πομπηΐα· εἶχε γίνει τὸ 79 μ.Χ. κατὰ τήν τότε ἐκρηξι τοῦ ἡφαιστείου τοῦ Βεζουβίου που σκέπασε μέ πυρακτωμένη λάβα τίς προειρημενες πόλεις. σήμερα οἱ ἀπανθρακωμένοι πάπυροι διαβάζονται κάπου κάπου με πολλή δυσκολία καί δίνουν μερικὰ ἀποσπάσματα Ἑλλήνων κυρίως συγγραφέων. δὲν μνημονεύεται στην ἱστορία ἄλλος ἐμπρησμὸς βιβλιοθήκης οὔτε ἀνασκαφικῶς διαπιστώνεται. δεν ἀποκλείεται μέσα σε 2,5 χιλιετίες νά ἒγιναν κι ἄλλοι ἄγνωστοι. μαρτυρεῖται ὅμως ὅτι τὰ 70 σπουδαῖα συγγράμματα τοῦ μεγάλου φυσικοῦ καὶ φιλολόγου Δημοκρίτου και πολλὰ τοῦ μεγάλου φιλολόγου Πρωταγόρου τ’ ἀναζητοῦσε μέ μανία καὶ τὰ ἒκαιγε ὁ Πλάτων, ἐπειδὴ τοὺς φθονοῦσε, κι ἐπέτυχε νά τά ἐξαφανίσῃ ὅλα ἤδη πρὶν ἀπὸ τὸ 350 π.Χ. (Διογένης Λαέρτιος 9,40· 52). ἄξιο σημειώσεως ἴσως εἶναι καὶ τὸ ὅτι καὶ τὰ προαλφαβητικὰ συλλαβικά ἀχαιικά κείμενα (ὅλα ἀνεξαιρέτως λογιστικά), πού βρέθηκαν στὸν αἰῶνα μας ἀνασκαφικῶς κυρίως στήν Κνωσὸ τῆς Κρήτης καὶ στήν Πύλο τῆς Πελοποννήσου, κείμενα τοῦ ΙΕ’ καὶ ΙΒ’ π.Χ. αἰῶνος, ποὺ εἶναι καὶ τ’ ἀρχαιότερα ἑλληνικά κείμενα που ὑπάρχουν, βρέθηκαν σε πυρπολημένες ἀνακτορικές λογιστικές βιβλιοθῆκες. τὴν πρώτη πυρπόλησαν προφανῶς οἰ Ἀχαιοὶ καὶ τή δεύτερη οἱ Δωριεῖς πορθηταί. εὐτυχῶς στὶς περιπτώσεις αὐτές ποὺ οἱ βιβλιοθῆκες πυρπολήθηκαν, διότι οἱ γραπτές ὠμές πήλινες πινακίδες διασώθηκαν, ἀκριβῶς ἐπειδή ψήθηκαν στήν πυρκαϊά. σήμερα στίς μεγάλες βιβλιοθῆκες τοῦ κόσμου, ὅπως τῶν Παρισίων ἦ τοῦ Λονδίνου ἢ τοῦ Μονάχου ἦ τῆς Οὐάσιγκτων, μπορεῖ νά στέλνουν τά βιβλία τους ὅλοι, ἀλλ’ ἐκεῖ ύπάρχουν εἰδικοὶ που με μια ματιά, σ’ ἕνα μόνο λεπτό, ἀντιλαμβάνονται τήν ἀξία τῶν λίγων, τά ὁποῖα καὶ κρατοῦν γιά τή βιβλιοθήκη, τά δὲ ἄλλα τά στέλνουν γιά πολτοποίησι καὶ παρασκευή μουντῆς χαρτόμαζας γιά χαρτοκιβώτια. μία τεράστια νταλίκα με δεύτερο βαγόνι ῥυμουλκούμενο βγαίνει κάθε μέρα ἀπὸ τὶς παραπάνω βιβλιοθῆκες κατάφορτη μέ βιβλία, τά ὁποῖα πηγαίνουν κατ’ εὐθεῖαν γιά πολτοποίησι. ποτέ κανένα κείμενο στήν παγκόσμια ἱστορία δέν διασῴζεται χάρι στἰς μεγάλες βιβλιοθῆκες. διασώζεται μόνον, ἂν ὑπάρχουν ἰδιῶτες, κυρίως μεταγενέστεροι τοῦ συγγραφέως του, ποὺ τὸ ἐκτιμοῦν καὶ τὸ διατηροῦν. οἱ βιβλιοθῆκες εἶναι μόνο γιά τή διευκόλυνσι τῆς ἀνευρέσεως τῶν βιβλίων ἀπὸ τοὺς πελάτες των, ποὺ ζοῦν ὅσο ὑπάρχουν αὐτές. καὶ τ’ ἀρχαῖα ἑλληνικά κείμενα ὑπόκεινται σ’ αὐτὸ τὸ φυσικὸ νόμο τῆς σκληρῆς ἐπιλογῆς, ὅπως ὅλα τά κείμενα τῆς ἀνθρωπότητος. δὲν ἦταν μεγαλοφυεῖς ἢ εὐφυεῖς ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι Ἓλληνες, οὔτε ὅλοι οἰ ἀρχαῖοι ὁποιουδήποτε ἔθνους. κι ἀλίμονό μας ἂν σώζονταν ὅλα τά βιβλία ποὺ γράφτηκαν. ἲσως μόνο ή ἕρημος Σαχάρα ἢ οἱ βυθοὶ τῶν ὠκεανῶν θα τά χωροῦσαν, ἂν δέν ἦταν κι ἐπικίνδυνα γιά τή ῥύπανσι τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. ὁ χρόνος εἶναι ὁ σκληρὸς ἀλλά κι ἀπαραίτητος ἐκτιμητής κι ἐπιλογεὺς τῶν γραφομένων βιβλίων καὶ ἀρκετά εὔστοχος συντηρητης ἐκείνων ποὺ ἔχουν ἀξία ἢ ἀπόλυτη ἢ καὶ δειγματοληπτική. αὐτὸ λοιπὸν εἶναι τὸ πρῶτο καὶ κυριώτερο αἰτιο, γιά τὸ ὁποῖο χάθηκαν τά περισσότερα ἀρχαῖα ἑλληνικα κείμενα, περισώθηκε δέ τὸ πολὺ ἕνα 10% ἀπ’ αὐτά. πάλι πολύ.
- Η ἐπίμονη χρῆσι τοῦ παπύρου καὶ τῆς ἀπαρχαιωμένης μή σιδηρούχου μελάνης γιά τά κλασσικά κείμενα εἶναι τὸ δεύτερο σε μέγεθος αἲτιο τῆς ἀπωλείας τῶν χαμένων κειμένων. μέχρι τά χρόνια τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τά ἑλληνικα κείμενα γράφονταν στὸν προαλεξανδρινὸ χοντροκαμωμένο αἰγυπτιακὸ πάπυρο, τὴ λεγομένη βύβλον, μὲ μια μελάνη ἐξ ὁλοκλήρου φυτική, καμωμένη ἀπὸ καπνιά ἢ καρβουνόσκονη καὶ φυτικὴ κόλλα (κόμμι δέντρων) διαλυμένα μέσα σέ νερό. τά γράμματα τά γραμμένα μ’ αὐτή τή μελάνη εἶχαν ζωή 50 – 100 χρόνια. γρήγορα ξεθώριαζαν κι ἐξαφανίζονταν. καὶ ἡ παλιά βύβλος ἦταν ἕνας πολύ εὔφθαρτος πάπυρος. καταστρεφόταν μέσα σέ λίγα χρόνια. σέ τέτοιο πάπυρο μέ τέτοια μελάνη ἒγραφαν τά κείμενά τους οἱ λεγόμενοι κλασσικοί συγγραφεῖς γι’ αὐτὸ εἶχαν καί τήν πιὸ μεγάλη ἀπώλεια κειμένων ἤδη πρὶν ἀπὸ τὸ Β’ π.Χ. αἰῶνα. στά χρόνια τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου καὶ τοῦ Πτολεμαίου Α’ οἰ Μακεδόνες ἒκαναν τέσσερες πολύ σπουδαῑες ἐφευρέσεις, ἀπαραίτητες γιά τή διαιώνισι τῶν κειμένων.
α’) Ἑφεῦραν τή μελάνη ποὺ περιέχει ἀνόργανο συστατικό, τή μελαντηρία ἢ θειικὸ σίδηρο (FeSO4 + 7H2O), ἡ ὁποία δέν ξεθωριάζει ποτέ, κι ἒτσι τά γράμματα διατηροῦνται στὸν αἰῶνα.
β’) Βελτίωσαν τήν παλια αἰγυπτιακή βύβλο ἐπιτυγχάνοντας τὸν ἀλεξανδρινὸ πάπυρον ἢ χάρτην, ποὺ ἦταν λίγο πιὸ ἐμφανίσιμος ἀπὸ τὴ βύβλο, ἀλλ’ ὂχι καὶ ἀνθεκτικώτερος,
γ’) Ἐπινόησαν στὸ Πέργαμο τῆς Μ. Ἀσίας τή δερμάτινη γραφική ὓλη, τήν περίφημη περγαμηνή ἢ μεμβράνα, ἡ ὁποία εἶναι ἀσύγκριτα ἀνθεκτικώτερη ἀπὸ τὸν πάπυρο καὶ ὡς δέκτης γραφῆς πολὺ ὡραιότερη. ἕνα παπύρινο βιβλίο ζοῦσε 1 ἢ τὸ πολὺ 2 αἰῶνες, ἐνῷ ἕνα περγαμηνὸ ζῇ περισσότερο κι ἀπὸ 22 αἰῶνες (δέν ἕχουμε νά μετρήσουμε ἄλλους αἰῶνες μέχρι σήμερα). γι’ αὐτὸ σήμερα ἀρχαῖα χειρόγραφα ἑλληνικά διασώζονται περγαμηνά 50.000 τόμοι, χάρτινα 10.000 τόμοι, καὶ παπύρινα μισὸς τόμος καὶ 3 φυλλάδια κι αὐτά μισοκατεστραμμένα.
δ’) Ἐπινόησαν τή σημερινή βιβλιοδεσία (στάχυς = τὸ σημερινὸ ῥαφτὸ βιβλίο), ποὺ σέ σχέσι με τὸ ῥόλο (Κύλινδρον ή εἰλητάριον) εἶναι ἀσύγκριτα ἀνθεκτικώτερο στὸ χρόνο.
Τόσο ὅμως ἀπὸ τὸν ἀνταγωνιστικὸ φθόνο τῶν Ἀλεξανδρινῶν ἐναντίον τῶν ἄλλων ἑλληνιστῶν ὅσο κι ἀπὸ μιά πολὺ μεταδοτικώτερη κουλτουριάρικη καί παράλογη συντηρητικότητα τῶν ἑλληνιστῶν γενικῶς ἐπικράτησε ἡ ξιππασμένη ἀντίληψι καὶ μόδα, ὅτι τά ἔνδοξα κλασσικά κείμενα δέν ἐπιτρέπεται νά γράφωνται ποτέ σέ περγαμηνή καὶ ραφτὸ βιβλίο, πράγματα ποὺ ταιριάζουν μόνο σέ τιποτένια μπακαλοτέφτερα καί σέ χυδαῖα κείμενα ἀσημάντων ἀνθρώπων. ἡ ἀνεξίτηλη ὅμως σιδηροῦχος μελάνη, ἡ ὁποία κάθεται στήν περγαμηνή πολύ καλά καί διατηρεῖται μαζί της θαυμάσια, τὸν πάπυρο τὸν κατατρώει καὶ τὸν διατρυπάει. ἒτσι στή μελάνη, που προωριζόταν γιά τήν ἀνθεκτική περγαμηνή, ἒβαζαν ἀρκετή μελαντηρία (μέχρι 4,5%), ἐνῶ στή μελάνη που προωριζόταν γιά τὸν ἀρχαιοπρεπῆ παπύρινο ῥόλο τῶν ἐνδόξων κλασσικῶν, ἢ ἒβαζαν ἐλάχιστη (0,5%) ἢ δέν ἒβαζαν καθόλου. Κατά τοὺς μετά Χριστὸν αἰῶνες οἱ μέν εἰδωλολάτρες, πιστεύοντας ὅτι τὸ νά γράψῃς κλασσικά καὶ ἄλλα εἰδωλολατρικά κείμενα σέ περγαμηνή καὶ σε ῥαφτὸ βιβλίο εἶναι μιά βέβηλη καὶ ἱερόσυλη χοντροκοπιά, σά νά φορέσῃς νά ποῦμε σέλλα σέ γάιδαρο, ἀπὸ τήν τέτοια ἀρτηριοσκληρωτική ξιππασιά τους δέν δέχονταν νά διαπράξουν τέτοια ἱεροσυλία, ἀλλ’ ἐπέμεναν νά γράφουν τά κείμενά τους σέ πάπυρο, πού μόνο αὐτὸς τοὺς ἕπρεπε! καὶ φυσικά μέ μελάνη χωρὶς μελαντηρία, γιά νά μή γίνῃ ὸ πάπυρος κόσκινο μὲ τρύπες ἀντὶ γράμματα. ἒτσι οἱ πάπυροι εἶχαν ζωή 1-2 αἰώνων καὶ τά γράμματα ξεθώριαζαν σέ 1 αἰῶνα (τελείως τά χωρὶς μελαντηρία) ἢ σέ 2 (μ’ ἐλαχίστη ἐμφάνεια τά μ’ ἐλάχιστη μελαντηρία)’ καὶ μέ τίς ἀναγκαστικα πολὺ συχνές μεταγραφές τά κείμενα φορτίζονταν μέ ὅλο καὶ περισσότερα λάθη ἢ καὶ μέ ἀνεπιτυχεῖς «διορθώσεις», ὥστε σήμερα νά ὑστεροῦν σέ αὐθεντικότητα. γιά νά φανῇ ὅμως τὸ ξεθώριασμα τῆς μελάνης, χρειαζόταν χρόνος περισσότερος ἀπὸ μια ἀνθρώπινη ζωή ἢ φιλολογική καριέρα, καὶ γιά νά φανῇ ἡ συσσώρευσι τῶν λαθῶν, χρειάζονταν 2 καὶ περισσότεροι αἰῶνες, κι ἒτσι ἕνας ἀσύνετος γραμματικὸς τῶν ἀρχαίων κειμένων δέν προέβλεπε σέ τί ἀφανισμὸ καταδίκαζε τά κείμενα ποὺ λάτρευε. οἱ Χριστιανοὶ ὅμως, ἀπαλλαγμένοι ἀπὸ κάθε συντηρητική ξιππασιά καὶ διακρινόμενοι γιά τήν ταπεινοφροσύνη τους καὶ τήν πρακτικότητά τους, δέν τὸ θεωροῦσαν καθόλου ἀταίριαστο καὶ βέβηλο νά γράφουν τά κείμενά τους στή νεωτεριστική περγαμηνή (Β’ Τι 4, 13) καὶ σέ ραφτά βιβλία, που τότε μπροστά στὸν παπύρινο κύλινδρο θεωροῦνταν ὅπως θεωρεῖται σήμερα ἡ φτηνή συνθετικὴ γούνα τῶν φτωχῶν μπροστά στήν πανάκριβη φυσική γούνα ποὺ φοροῦν οἱ πλούσιες. καὶ μιά κι ἒγραφαν σέ περγαμηνή, χρησιμοποιοῦσαν φυσικά καὶ τήν ἀνεξίτηλη σιδηροῦχο μελάνη, τήν ὁποία οἱ εἰδωλολάτρες δέν μποροῦσαν νά χρησιμοποιήσουν, ἀλλά καὶ δέν καταδέχονταν. ἒτσι ἡ Ἁγία Γραφή καὶ τ’ ἄλλα χριστιανικά κείμενα εἶχαν τά δυὸ ἐξαιρετικα προνόμια νά εἶναι καί βιώσιμα στούς αἰῶνες ὡς συγκεκριμένα βιβλία καὶ ἀπαλλαγμένα ἀπὸ λάθη ὡς κείμενα μεταγραφόμενα ἀπὸ χειρόγραφο σέ χειρόγραφο ὂχι πολὺ συχνά. γιά νά μιλήσω καὶ πνευματικά, αὐτὸ συνέβη, ἐπειδή ὁ θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὑπαρκτὸς καὶ γι’ αὐτὸ μποροῦσε καὶ νά φωτίζῃ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νά τυφλώνῃ τοὺς εἰδωλολάτρες μέ τὸν ἲδιο τους τὸν ἐγωϊσμό, ἐνῶ οἱ καημένοι οἱ θεοὶ τῶν εἰδωλολατρῶν εἶναι ἀνύπαρκτοι καὶ γι’ αὐτὸ δέν μποροῦν οὔτε νά φωτίσουν κανέναν οὔτε νά σκοτίσουν. γιά τοὺς παραπάνω λόγους ἐπίσης σήμερα παρατηρεῖται τὸ ἐξῆς ἀξιοπρόσεκτο φαινόμενο. ἂν συγκεντρώσουμε καί κατατάξουμε χρονικῶς ὅλα τά σῳζόμενα ἀκέραια ἀρχαῖα χειρόγραφα βιβλία (ἑλληνικά, λατινικά, ἐβραϊκά, ἀραβικά, ἰνδικά, κινεζικά, παλαιαμερικανικά, κλπ.), θα διαπιστώσουμε ὅτι τὸ ἀρχαιότερο βιβλίο τοῦ κόσμου (τὸ βατικανὸ ἑλληνικὸ χειρόγραφο 1209 ἢ 03 ἢ Β, τοῦ 340 μ.Χ.) εἶναι Ἀγία Γραφή (Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, ὁλόκληρη), καί στή συνέχεια ἐπὶ μισή χιλιετία (Δ’ – Θ’ αἰῶνες) ὅλα τά χειρόγραφα τῆς γῆς εἶναι μόνο Ἁγία Γραφή. μόλις ἀπὸ τὸ 900 μ.Χ. περίπου ἀρχίζουν δειλά δειλά νά ἐμφανίζωνται λίγα λίγα τά ἄλλα βιβλία τῆς γῆς, ἑλληνικά λατινικά κι ἑβραϊκά, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς πρῶτα, κι ἔπειτα τά Ὁμηρικὰ Ἒπη, οἱ προχριστιανικοὶ Ἕλληνες καὶ Ῥωμαῖοι συγγραφεῖς, οἱ ἑβραιόγλωσσοι Ἰουδαῖοι, καὶ τὸ ἑβραϊκὸ κείμενο τῆς Π. Διαθήκης. ἔπειτα μερικοὶ ἄλλης ἐθνικότητος παραμεσόγειοι Χριστιανοὶ συγγραφεῖς (Κόπτες, Σύροι, Αἰθίοπες, Ἄραβες, Ἀρμένιοι, Πέρσες, Γεωργιανοί, Σλάβοι, κλπ.). ἀπὸ τὸ ΙΒ’ αἰῶνα ἀρχίζουν νά ἐμφανίζωνται τά ἰσλαμικά ἀραβικά χειρόγραφα, ἀπὸ τὸν ΙΓ’ τά ἰνδικά καὶ κινεζικὰ εἰδωλολατρικά χειρόγραφα, καὶ μόνο τὸν ΙΡ’ αἰῶνα τὰ παλαιαμερικανικά. ἀπὸ τ’ ἀρχαῖα ἑλληνικα κείμενα μόνο 2-3 σῴζονται σέ μικρὸ χειρόγραφο φυλλάδιο, τὸ καθένα σχεδὸν ἀκέραιο ἢ μισό, ἀπὸ τὸν Β’ καὶ Γ’ μ.Χ. αἰῶνα· ἡ ἀκέφαλη καὶ κολοβὴ Ἀθηναίων πολιτεία τοῦ Ἀριστοτέλους, ὁ σχεδὸν ἀκέραιος Δύσκολος τοῦ Μενάνδρου, καὶ τὸ μεγάλο κομμάτι ἀπὸ τήν ἀνώνυμη ἱστορία τή γνωστὴ ὡς «Ἑλληνικὰ Ὀξυρρύγχεια». σῴζεται δέ ἀπὸ τὸν Ζ’ αἰῶνα καὶ ἡ βοτανική φαρμακολογία Περὶὕλης ἰατρικῆς τοῦ Διοσκουρίδου καλλιγραφημένη ἀπὸ χριστιανικὸ χέρι σέ περγαμηνή. ὅλη ἡ ἀρχαία ἑλληνική γραμματεία ἀρχίζει νά ἐμφανίζεται στή χειρόγραφη παράδοσι μέ ἀκέραια ἒργα ἀπὸ τὸ 900 μ.Χ. περίπου, δηλαδὴ μετά τὸν πατριάρχη Φώτιο Κωνσταντινουπόλεως.
Συνέβησαν δέ καὶ τά ἑξῆς δυὸ ἐπὶ μέρους γεγονότα. στή μέγιστη πόλι τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, τήν Ἀλεξάνδρεια, καὶ στήν περίχωρό της (Αἴγυπτο καὶ Παλαιστίνη), οἱ Χριστιανοί, γιά λόγους προτιμήσεως ἐγχωρίου προϊόντος, ἒγραφαν τὸ βιβλικὸ κείμενο κυρίως σέ πάπυρο μέ φυτική μελάνη καὶ λιγώτερο σέ περγαμηνή μέ σιδηροῦχο μελάνη, ἐνῷ οἱ Χριστιανοὶ τῆς Ἑλλάδος τῆς Βαλκανικῆς τῆς Μ. Ἀσίας καὶ τῆς Συρίας τὸ ἒγραφαν πάντοτε σέ περγαμηνή μέ σιδηροῦχο μελάνη. ἒτσι προέκυψε ἕνας παπυρικὸς – φυτικὸς τύπος τοῦ βιβλικοῦ κειμένου, ἡ λεγόμενη καὶ ἀλεξανδρινη παράδοσι κειμένου, πού ἒχει ἀρκετά λάθη (πάντως ὂχι ποτέ ὅσα λάθη ἔχουν τά ἐξωχριστιανικα κείμενα). ἀντίθετα ὁ, ἂς τὸν πῶ ἒτσι, περγαμηνὸς τύπος τοῦ βιβλικοῢ κειμένου, ἢ ἄλλως ἀντιοχειανὸς ἢ κωνσταντινουπολιτικὸς ἢ ἐκκλησιαστικὸς λεγόμενος, ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὸ 90% τῶν σῳζομένων χειρογράφων, δέν ἒχει λάθη, παρὰ ἐλάχιστα κι ἀσήμαντα, τὰ ὁποῖα καὶ ἀποκαθίστανται εὔκολα, διότι βρίσκονται τὸ καθένα σ’ ἐλάχιστα μόνο χειρόγραφα, ἐνῷ τὸ ἀντίστοιχο ὀρθὸ κείμενο τοῦ κάθε χωρίου βρίσκεται ἀσφαλές σέ ὅλα σχεδὸν τὰ χειρόγραφα αὐτοῦ τοῦ τύπου τοῦ κειμένου.
Ἒτσι λοιπὸν οἱ εἰδωλολάτρες φιλόλογοι, μέ τὸν ἀνόητο ἐγωϊσμό τους καὶ τήν ξιππασμένη συντηρητικότητά τους, καταδίκασαν οἱ ἲδιοι τά κείμενά τους σέ μεγαλείτερο ἀφανισμὸ καὶ ποιοτικὴ φθορά, ἐνῶ οἱ Χριστιανοί, μέ τήν ταπεινοφροσύνη τους καὶ τήν πρακτικότητά τους, ἐξασφάλισαν στά δικά τους διαιώνισι καὶ ἀσύγκριτη ποιοτική ὑπεροχή καὶ καθαρότητα ἀπὸ λάθη, καὶ αὐθεντικότητα.
- Τρίτο σέ βαρύτητα αἲτιο τῆς ἀπωλείας πολλῶν θύραθεν κειμένων ἦταν τὸ χριστιανικὸ φίλτρο, ἀπὸ τὸ ὁποῑο πέρασαν, τὸ ὅτι δηλαδή οἱ Χριστιανοὶ ἐπὶ 1.100 περίπου χρόνια (400 – 1500), μέχρι τήν τυπογραφία, εἶχαν αὐτοὶ μόνοι στα χέρια τους ὁλόκληρη τήν προχριστιανική γραμματεία· καὶ φυσικὰ τὴν ἒχουν καὶ μετα τήν τυπογραφία ἐπὶ 5 αἰῶνες μέχρι σήμερα διότι οὔτε οἱ Ἰουδαῖοι οὔτε οἱ μουσουλμάνοι οὔτε οἱ Ἰνδοὶ καὶ Κινέζοι εἰδωλολάτρες ἀσχολοῦνται μ’ αὐτὴν ἢ ἐνδιαφέρονται γι’ αὐτήν. μόνο τά 10 τελευταῖα χρόνια ξεφύτρωσαν στῆν Ἑλλάδα κάπου 10 παγανισταί, πού παριστάνουν τοὺς νονούς τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας, χωρὶς νά τήν κατέχουν βέβαια, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀμαθεῖς καὶ ἀγράμματοι, καὶ τῆς πωλοῦν προστασία ἒναντι τῆς χριστιανικῆς ἐπιβουλῆς! οἱ Χριστιανοὶ λοιπόν, γιά ν’ ἀρκεστῶ στήν προτυπογραφική μόνο ἐποχή, ἐπὶ 11 αἰῶνες μόνοι αὐτοί, τή μετέγραφαν αὐτή τή γραμματεία, αὐτοὶ τή μελετοῦσαν, αὐτοὶ τή δίδασκαν στά παιδιά τους, αὐτοὶ τή σχολίαζαν καὶ τή λεξικογραφοῦσαν· αὐτοὶ τήν πέρασαν στήν ἀνθεκτική καὶ ὡραία περγαμηνή μέ ἀνεξίτηλη σιδηροῦχο μελάνη, καὶ τη διέσωσαν ἀπὸ τὸ καταστρεπτικὸ ξιππασμένο καπρίτσι τῶν εἰδωλολατρῶν. καὶ φυσικά, ἐδῶ θέλω νά καταλήξω, αὐτοὶ διάλεγαν ποιά κείμενα προτιμοῦν νά διαβάζουν -δικαίωμα παντὸς ἀνθρώπου αὐτό-, καὶ γιά ποιά ν’ ἀδιαφοροῦν καὶ νὰ μὴν τ’ ἀντιγράφουν. ἒτσι κείμενα, πού ἀποπειρῶνταν ν’ ἀπαντήσουν στα ἲδια μεταφυσικα ἐρωτήματα, στα ὁποῖα ἀπάντησε ἡ χριστιανική πίστι, καὶ ἳδρυαν μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἰδιωτικὰ θρησκεύματα (αὐτὰ εἶναι τά φιλοσοφικά κείμενα· καὶ ἡ φιλοσοφία γενικῶς δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπὸ ἰδιωτικὸ θρήσκευμα· καὶ ἀσφαλῶς σέ καμμιά περίπτωσι δέν εἶναι ἐπιστήμη), οἱ Χριστιανοὶ δέν τ’ ἀγόραζαν, οὔτε τ’ ἀντέγραφαν. καὶ κείμενα πορνογραφικά καὶ κιναιδικά, που προσέβαλλαν τήν αἰδῶ καὶ τήν ἠθική τους, ἐπίσης δέν τ’ ἀγόραζαν, οὔτε τ’ ἀντέγραφαν. αὐτὸ ἦταν τὸ πιὸ ἀθῷο δικαίωμα τους. κανεὶς σήμερα δέν μπορεῖ νά ὑποχρεώσῃ ἕναν ἅνθρωπο νά διαβάζῃ πορνογραφήματα ἢ νά δώσῃ στα παιδιά του τέτοια βιβλία καὶ περιοδικά καὶ τέτοιες κασσέττες. καὶ κανεὶς δέν μπορεῖ νά γκρινιάζῃ, γιατί οἱ εἰδωλολάτρες τοῦ Δ’ αἰῶνος δέν διάβαζαν τήν Καινή Διαθήκη ἢ γιατί δέν ξόδευαν χρόνο καὶ χρήματα γιά νά κάνουν μερικά ἀντίγραφά της καὶ νά τά διαδώσουν! τόσο αὐτονόητο κι ἀθῷο δικαίωμα ἦταν καὶ τὸ δικαίωμα τῶν Χριστιανῶν ν’ἀδιαφοροῦν γιά τά βιβλία τῶν πάππων τους ἐκεῖνα που ἦταν σκληρῶς ἐτερόθρησκα ἣ πορνογραφικα ἢ κιναιδικά, κι ὅταν ἕνα τέτοιο βιβλίο, γραμμένο σέ πάπυρο ζωῆς 2 αἰώνων, μέ μή σιδηροῦχο μελάνη ζωῆς αἰῶνος, ἐπὶ 1.100 χρόνια δέν βρεθῇ κανεὶς θαυμαστής του καὶ νοσταλγός του νά τὸ διαβάσῃ καὶ νά τὸ ἀνανεώσῃ ἀντιγράφοντάς το, εἶναι εὐνόητο ὅτι ἐξαφανίζεται.
Μπορεῖ κανεὶς σήμερα νά κατηγορήσῃ ἕνα σεμνὸ οἰκογενειάρχη, γιατί δέν μερίμνησε καὶ δέν ξόδεψε, ὥστε νά μὴ χαθῇ ἀπὸ τὴν κυκλοφορία μιά βιντεοκασσέττα μέ πορνικά καὶ κιναιδικα ὂργια τοῦ πατέρα του, ἢ μέ βουδιστικές καὶ ἰσλαμικές διδαχές τοῦ γείτονά του, ἀλλά καὶ νά τὴ διαφυλάξῃ γιά τά παιδιά του; μόνο φρενοβλαβὴς βέβαια μπορεῖ νά τὸν κατηγορήσῃ. καὶ ποιά ἦταν τά πορνικά καὶ κιναιδικά βιβλία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων; ἀσφαλῶς ἐκεῖνα ποῦ χαρακτήρισαν ὡς τέτοια οἱ ἲδιοι οἱ θαυμασταί τους, οἱ εἰδωλολάτρες, λέει λ.χ. ό εἰδωλολάτρης τοῦ Γ’ μ.Χ. αἰῶνος Ἀθήναιος μέ πολὺ καμάρι· «Καὶ ὁ Αἰσχύλος, πού ἦταν μέγας ποιητής, καὶ ὁ Σοφοκλῆς παρουσίαζαν μέ τὶς τραγῳδίες των στά θέατρα τους ἔρωτες (ἐννοεῑ τοῦς κιναιδικούς), ό μέν τὸν ἔρωτα τοῦ Ἀχιλλέως πρὸς τὸν Πάτροκλο, ὁ δέ (Σοφοκλῆς) στὴν τραγῳδία του Νιόβη τὸν ἔρωτα τῶν ἀνηλίκων ἀγοριῶν, γι’ αὐτὸ καὶ μερικοὶ (ἐννοεῖται ἀρχαῖοι γραμματικοὶ) καλοῦσι τήν τραγῳδίαν παιδεράστριαν· καὶ οἱ θεαταὶ ἐδέχοντο τά τοιαῦτα ᾄσματα» (Ἀθήναιος 13,75, σελ. 60lab). οἱ Χριστιανοὶ ὅμως οὔτε νά τά διαβάζουν εἶχαν ὅρεξι αὐτα τά πράγματα, οὔτε νά τ’ ἀγοράζουν, οὔτε νά τ’ ἀντιγράφουν, παρ’ ὅλο ποὺ οἱ εἰδωλολάτρες τά καμάρωναν ἢ τά νοσταλγοῦσαν. ὅσο ἔνιωθαν ἐκεῖνοι τὸ δικαίωμα νά τά καμαρώνουν, τόσο καὶ οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν τὸ δικαίωμα ν’ ἀδιαφοροῦν γι’ αὐτά. οἱ ἲδιοι οἱ εἰδωλολάτρες καμάρωναν τὴν κατ’ ἐξοχὴν κιναιδικὴ λυρική τους ποίησι, καὶ τὸ Σόλωνα που ἔγραφε στα μέν ποιήματά του ποιά μέλη τῶν ἀνηλίκων ἀγοριῶν λαχταροῦσε ν’ ἀπολαύσῃ (Σόλων, Ἀπόσπ. 23 Crucius ἢ Πλούταρχος, Ἐρωτ, 5 σελ. 751bc), στους δέ νόμους του ὅτι μέ ἐλεύθερο αγόρι μόνον ὁ ἐλεύθερος Ἀθηναῖος πολίτης μποροῦσε νά συνουσιάζεται, ὁ δέ δοῦλος πού θα τολμοῦσε νά κάνῃ τὸ ἲδιο ἔπρεπε νά μαστιγώνεται μέ 50 βουρδουλιές (Αἰσχίνης, Τιμ, 138-9, Πλούταρχος, Σόλ. 1,6, Ἰωάννης Χρυσόστομος, εἰς Ῥωμ, ὁμιλ. 4,2)’ ἢ καμάρωναν τὴ Σαπφώ, που στιχουργοῦσε γιά πόσα καὶ ποιά ὀνομαστὶ ἀνήλικα κοριτσάκια ἔνιωθε ἀσυγκράτητο σεξουαλικὸ πόθο πού φώλιαζε μέσα της σαν «ἀκατανίκητο γλυκύπικρο φίδι» (γλυκύπικρον αμαχανον ὄρπετον) ἢ μέ ποιά ἄλλη λεσβία ἀνταγωνιζόταν γιά τὴν ἲδια ἀνήλικη κοπελίτσα (Σαπφώ, Ἀποσπ. 191· 206· 214· 218· 238· Page. Πλούταρχος, Ἐρωτ, 18 σελ. 753a. Ἀθήναιος 13,84 σελ. 605e) ἢ καμάρωναν τὸν Ἀνακρέοντα, πού καυχιόταν στά ποιήματά του γιά τὸ πόσες φορές ἀνέβηκε ἕνα ἀνήλικο ἀγόρι σέ ἕνα μόνο κιναιδικὸ ὅργιο σέ συμπόσιο (Ἀνακρέων, Ἀποσπ. 301· 303· 308· Page)· οἱ Χριστιανοὶ ὅμως δέν εἶχαν καμμια ὄρεξι νά διαβάζουν καὶ ν’ ἀντιγράφουν τέτοια κείμενα, καὶ κανεὶς δέν μπορεῖ νά τοὺς κατηγορήσῃ γι’ αὐτό, ἐκτὸς ἂν διακατέχεται ἀπὸ σκληρὸ καὶ ἀπαιτητικὸ καπρίτσι ν’ ἀσχολοῦνται οἱ ἄλλοι, θέλουν δέν θέλουν, μ’ αὐτά ποὺ ἀρέσουν σ’ αὐτόν. γι’ αὐτὸ καὶ κατα τὴ χριστιανικὴ χιλιετία ἡ λυρικὴ ποίησι τῶν εἰδωλολατρῶν, ἡ ἀπαράδεκτη στὸ χριστιανικὸ αἲσθημα, χάθηκε κατά 99%. τά λίγα ἀποσπάσματα, ποὺ διασώθηκαν μέχρι σήμερα, βρέθηκαν στὸν αἰῶνα μας ἀνασκαφικῶς στοὺς κοπρῶνες τῆς Ὀξυρρύγχου καὶ ἂλλων αἰγυπτιακῶν πόλεων γραμμένα πάνω σ’ αὐτὸ που ὁ Κάτουλλος (36,1· 20) λέει cacata charta (=σκατωμένο χαρτί), κομμάτια δηλαδὴ παπύρου, σχισμένα ἀπὸ βιβλία, τά ὁποῖα εἶχαν χρησιμοποιηθῆ ὡς χαρτὶ ὑγείας. δέν ἔχουν περάσει ἀπὸ χριστιανικά χέρια τ’ ἀποσπάσματα αὐτά. ὅ,τι ἦταν γιά τοὺς Χριστιανοὺς ἀπαράδεκτο, οἱ Χριστιανοὶ ἀδιαφόρησαν γι’ αὐτό, κι αὐτὸ χάθηκε. διότι ἐπὶ 11 αἰῶνες κανεὶς δέν ἐνδιαφέρθηκε γι’ αὐτό, κι ἐφ’ ὅσον ἡ φυσικὴ βιωσιμότητά του ἦταν 1-2 αἰῶνες (τόσο ἂντεχαν ὁ πάπυρος καὶ ἡ μὴ σιδηροῦχος μελάνη, ὅπως εἶπα), ἦταν φυσικὸ ν’ ἀφανιστῆ, χωρὶς κανεὶς νά ἐπιδιώξῃ τὸν ἀφανισμὸ του.
Λέν μερικοὶ ἀμαθεῖς παγανισταὶ σήμερα μέ φαρμακερὴ πικρία ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἔκαιγαν τά προχριστιανικα βιβλία, φροντίζοντας ἔτσι νά τά ἐξαφανίσουν. αὐτὸ εἶναι χοντροκομμένο ψέμμα ἀγραμμάτων μόνο ἀνθρώπων. διότι ἕνας ποὺ ἔχει καὶ λίγη γεῦσι ἀρχαιογνωσίας ξέρει ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὸ Β’ κιόλας αἰῶνα στα συγγράμματά τους ἔχουν πλῆθος παραπομπῶν στα εἰδωλολατρικα ἀρχαῖα ἑλληνικα κείμενα. πῶς εἶναι δυνατὸν νά θέλουν νά ἐξαφανίσουν κείμενα στα ὁποῖα παραπέμπουν τόσο συχνά; ἀντίθετα αὐτὸ τὂκαναν οἱ εἰδωλολάτρες εἰς βάρος τῶν Χριστιανῶν μέ μιά πολὺ ἐντυπωσιακὴ καὶ κομπλεξικὴ φθονερότητα. ὁ φιλόσοφος Ἀμέλιος λ.χ., ποὺ φθόνησε τὴ μεγαλοπρεπῆ ἀρχὴ τοῦ Κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου -γιατί νά μὴν εἶναι δική του;- τὴν παραθέτει λέγοντας μόνον «ὅπως λέει κι ὁ βάρβαρος». δέν θέλει μέ κανέναν τρόπο νά τὸν ὀνομάσῃ, γιατὶ πιστεύει αὐτὸ ποὺ λαχταράει, ὅτι ὁ Ἰωάννης καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη καὶ οἰ Χριστιανοὶ θα σβήσουν γρήγορα ἀπὸ τὴ μνήμη τῆς ἱστορίας, θα μείνουν δέ μόνον αὐτὸς καὶ οἱ ὅμοιοί του καὶ τά κείμενα τους, καὶ κανεὶς δέν θα ξέρῃ ποιός ἦταν ἐκεῖνος ὁ «βάρβαρος». καὶ ὁ φιλόσοφος Ἐπίκτητος, ποὺ ἔχει διαβάσει τὴν Κ. Διαθήκη, ἔχει κατακλέψει ἀπ’ αὐτὴ πολλὰ ποὺ ζήλεψε φθονερά, ἐπειδὴ ἤλπιζε ὅτι ἡ Κ. Διαθήκη θα ἐξαφανίστῇ. διότι στὶς μέρες τους οἱ αὐτοκράτορες Μάρκος Αὐρήλιος καὶ Διοκλητιανὸς ἐξέδωσαν διατάγματα, που σῴζονται μέχρι σήμερα, νά συλλέγωνται ὅλα τ’ ἀντίγραφα τῆς Κ. Διαθήκης καὶ νά καίγωνται, καὶ νά εἶναι αὐτὸ ῥήτρα γιά νά γλυτώνουν τὸ κεφάλι τους οἱ συλλαμβανόμενοι Χριστιανοί. ποιός ξέρει σήμερα τὸν Ἀμέλιο καὶ τὸν Ἑπίκτητο; δέν εἶναι λοιπὸν ἀλήθεια ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἐπιδίωκαν τὸν ἀφανισμὸ τῆς προχριστιανικῆς γραμματείας. οἱ Χριστιανοὶ ἐκτιμοῦσαν τά ἂξια λόγου προχριστιανικα κείμενα, καὶ τά μετέγραφαν, καὶ τά ἐπιμελοῦνταν, καὶ τά διαιώνιζαν· ποιός διέσωσε 2000 σημερινούς τόμους ἀρχαίων ἑλληνικῶν κειμένων, ἀφοῦ ἐπὶ 16 αἰῶνες δέν ὑπῆρχαν εἰδωλολάτρες, καὶ μόνο γιά 17 μῆνες ἕνας Ἰλλυριὸς (=Ἀλβανὸς) «Ῥωμαῖος» αὐτοκράτορας, ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης, παλιὸς κατηχούμενος τῆς αἱρέσεως τῶν ἀρειανῶν, λάτρης τῆς περσικῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας τοῦ Μίθρα, τοῦ ὁποίου ἰσχυριζόταν ὅτι εἶναι γιός, καὶ συνήγορος τῶν ἀρειανῶν, ἀπαγόρευσε στοὺς Χριστιανοὺς νά διαβάζουν καὶ νά διδάσκουν τά κείμενα αὐτά, μέ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι «δέν εἶναι δικά τους»· λές καὶ ἦταν πιὸ πολὺ τοῦ Ἰλλυριοῦ αὐτοῦ. οἱ 17 ὅμως ὅλοι κι ὅλοι μῆνες τῆς βασιλείας του δέν ἦταν, νομίζω, ἀρκετοὶ νά βλάψουν τ’ ἀρχαῖα ἑλληνικα κείμενα στερώντας τά ἀπὸ τὴ σωστικὴ φροντίδα τῶν Χριστιανῶν. οὔτε 17 χρόνια δέν θ’ ἀρκοῦσαν, γιά νά χαθῇ κάποιο βιβλίο· εἶπα ὅτι χρειάζονται 2 αἰῶνες. οὔτε βέβαια καὶ οἱ Χριστιανοὶ ἔμειναν ἀγράμματοι ἀπὸ ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία, τὴν ἀξιόλογη, γιά μια 17 μηνῶν ἀπαγόρευσι, τὴν ὁποία ἄλλωστε οὔτε καὶ τηροῦσαν· τὴν ἔγραφαν στα παπούτσια τους. εἶναι πανανθρώπινος νόμος ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπιτρέπεται στὸν ἕνα πολίτῃ ἐπιτρέπεται καὶ στὸν ἄλλο. ἂν τηροῦσαν οἱ Χριστιανοὶ τὸ νόμο αὐτὸ τοῦ Ἰουλιανοῦ ἐπὶ 1100 χρόνια, ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία θα εἶχε ἐξαφανιστῆ· δέν θα εἲχαμε σήμερα τοὺς 2000 τόμους της. ό διάδοχος τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἰοβιανός, εἰδωλολάτρης κι αὐτός, μόλις δολοφόνησε τὸν Ἰουλιανὸ καὶ τὸν διαδέχτηκε, τὸ πρῶτο που ἔκανε ἦταν ὅτι ἀκύρωσε τὴν ἀπαγόρευσι αὐτή, κι ἐπέτρεψε στοὺς Χριστιανοὺς νά μελετοῦν νά μεταγράφουν καὶ νά διδάσκουν στα παιδιά τους τ’ ἀρχαῖα ἑλληνικὰ κείμενα. εὐτυχῶς γιά τά κείμενα αὐτά.
Πρέπει ὅμως νά πῶ καὶ γιά τὴν καῦσι καὶ γενικῶς γιά τὴν καταστροφὴ τῶν ἀρχαίων χειρογράφων, ποὺ εἶναι μέν γεγονός, εἶναι ὅμως ἀξιοθρήνητα παρεξηγημένη ἀπὸ τοῦς σημερινοὺς ἀμαθεῖς παγανιστάς, αὐτὰ τά τσόκαρα. εὐτυχῶς δέ πάλι ποὺ ὑπάρχει ἡ παρεξήγησι αὐτή, γιά νά εἶναι καὶ δείκτης τῆς νοημοσύνης των καὶ τῶν «γνώσεών» τους. ὅλοι οἱ ἀρχαῖοι ὅλα τά χειρόγραφα τά κατέστρεφαν, ὅταν ἡ φθορά τους ἀπὸ τὴ χρῆσι τους ἔφτανε σέ βαθμὸ ποὺ τά καθιστοῦσε ἐλλιπῆ καὶ ἂχρηστα. τά κατέστρεφαν δέ μέ τρεῖς κυρίως τρόπους.
α’) τά ἔκαιγαν χρησιμοποιώντας τά ὡς καύσιμη ὔλη σέ μυροποιεῖα, σέ πλυντήρια (γναφεῗα), σέ ὑπόκαυστα (καυστῆρες λουτρῶν καὶ καλοριφέρ), σέ ὑαλουργεῖα, καὶ σέ ἄλλα παρόμοια καμίνια.
β’) τά τεμάχιζαν (μόνο τά παπύρινα) φύλλο φύλλο καὶ τά χρησιμοποιοῦσαν ὡς χαρτὶ ὑγείας.
γ’) διάλεγαν μερικά καλά φύλλα τους, τῶν περγαμηνῶν κυρίως, καί, ἀποξύνοντας τὸ παλιό, ξεθωριασμένο ἴσως, κείμενό τους, ἔγραφαν σ’ αὐτὰ ξανὰ ἂλλα κείμενα· αὐτὰ εἶναι τά λεγόμενα παλίμψηστα, σάν τὸ κείμενο τοῦ Ἀρχιμήδους πού ἀκούστηκε τελευταία πολύ. ἔτσι ἔχουμε σήμερα παλίμψηστα μέ ξυμμένο τὸ εἰδωλολατρικὸ κείμενο καὶ δευτερογραμμένο τὸ χριστιανικό, ἢ μέ ξυμμένο τὸ χριστιανικὸ καὶ δευτερογραμμένο τὸ εἰδωλολατρικό, ἢ καὶ στοὺς δύο ἂλλους εὐνοήτους συνδυασμούς. καὶ ὂχι ὅπως φαντάστηκαν οἱ φαντασιοκόποι σημερινοὶ παγανισταί, ποὺ κανείς τους δέν ἔχει ἰδέα ἀπὸ παλαιογραφία καὶ κωδικολογία καὶ γενικῶς ἀπὸ ἀρχαῖα χειρόγραφα, ὅτι δῆθεν οἱ Χριστιανοὶ ἔξυναν τὰ εἰδωλολατρικά, γιά νά γράψουν τὰ δικά τους. ἐννοεῖται ὅτι καὶ χειρόγραφα τῆς Βίβλου, ὅπως τὸν κώδικα C, ἔξυναν, καὶ ἂλλων χριστιανικῶν κειμένων καὶ ἔξυναν καὶ κατέστρεφαν οἱ Χριστιανοί, ὅταν αὐτὰ πάλιωναν. οἱ κανόνες ὅμως τῆς ἐκκλησίας διατάζουν, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ καταστρέφουν χειρόγραφα τῆς Βίβλου ἢ τῶν ἐκκλησιαστικῶν συγγραφέων, νά τά καταστρέφουν μόνο μέ τὸν πρῶτο τρόπο, δηλαδὴ μέ καῦσι, καὶ νὰ τὰ καῖνε οἱ ἴδιοι, χωρὶς νά τὰ πουλοῦν γιά καῦσι σέ μυρεψοὺς καὶ ἂλλους καμινευτάς, ἐπειδὴ ἐπάνω τους εἶναι γραμμένα τὸ ὂνομα τοῦ Κυρίου καὶ ὁ λόγος του, ποὺ δέν πρέπει νὰ κυλιοῦνται ἐδῶ κι ἐκεῖ σὰν σέ σωροὺς σκουπιδιῶν καὶ νὰ καταπατοῦνται. οἱ ἂλλοι δύο τρόποι καταστροφῆς ἀπαγορεύονταν γιά χριστιανικά βιβλία. φυσικὰ τά μὴ χριστιανικά καταστρέφονταν, ὅταν ἦταν νά καταστραφοῦν, καὶ μέ τοὺς τρεῖς τρόπους. ἡ ἐκκλησία δέν ἐνδιαφερόταν γιά τὴ σεμνὴ καταστροφὴ ἐκείνων. οὔτε καὶ οἱ ἲδιοι οἱ εἰδωλολάτρες φυσικὰ ἐνδιαφέρονταν. μόνο τῶν σημερινῶν παγανιστῶν τὸ ἂστοχο ἐνδιαφέρον ἠλεκρίστηκε ἐλαττωματικὰ καὶ ἀναφλέχτηκε σέ βραχυκύκλωμα τῆς διανοίας των ἐνδοκρανιακό.
Θέλω νά πῶ δύο λόγια καὶ γιά τὴ διάσωσι τῶν ἀρχαίων κειμένων ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς· γιά τὸ τί εἶδος δηλαδὴ διασώσεως ἔκαναν καὶ ποιοῦ βαθμοῦ. ἡ σῳζόμενη σήμερα ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία διασώθηκε κατὰ 99% ἀπὸ τούς Χριστιανούς, καὶ κατὰ 1% ἢ λιγώτερο ἀπὸ ἄλλους μὴ Χριστιανοὺς ποὺ χρησιμοποίησαν μερικά φύλλα της ὡς ναστὸν πάπυρον, δηλαδὴ πολλαπλᾶ πεπιεσμένα παπύρινα περιτυλίγματα σέ μούμιες, καὶ ὡς διεσκατωμένον χάρτην (cacata charta) ἀνευρισκόμενο στοὺς κοπρῶνες τῶν αἰγυπτιακῶν πόλεων. κι αὐτά ἀνευρίσκονται σήμερα ἀνασκαφικῶς. εἶναι δέ σέ ἔκτασι ἡ σῳζόμενη ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία ἡ δεύτερη στὸν κόσμο μετά τὴ χριστιανική. ἀκριβέστερα πρώτη εἶναι ή χριστιανικὴ (λεπτομερέστερα πρώτη ἡ λατινικὴ χριστιανικὴ καὶ δεύτερη ἡ ἑλληνικὴ χριστιανικὴ), δεύτερη ἡ ἑλληνικὴ εἰδωλολατρική, τρίτη ἡ λατινικὴ εἰδωλολατρική, τέταρτη ἡ συριακὴ χριστιανικὴ, πέμπτη ἡ μετὰ Χριστὸν ἰουδαϊκὴ ἑβραϊκή, ἕκτη ἡ ἀραβικὴ χριστιανική, ἑβδόμη ἡ ἰσλαμικὴ ἀραβική, ὀγδόη ἡ εἰδωλολατρικὴ ἰνδική, ἐνάτη ἡ εἰδωλολατρικὴ κινεζική, δεκάτη ἡ εἰδωλολατρικὴ ἰνδοκινεζική· ἔπειτα οἱ ἂλλες ἀρχαῖες καὶ προτυπογραφικές γραμματεῖες (χριστιανικές κοπτική, αἰθιοπική, περσική, γεωργιανή, γοτθική, ἀρμενική, σλαβονική, ἰταλική, ἀγγλική, ἱσπανική, γαλλική, ἀφγανική, μογγολική, καὶ εἰδωλολατρικές ἰαπωνική, κορεατική, θιβετική, μογγολική, καὶ παλαιαμερικανική). ἡ χριστιανικὴ γραμματεία (ἑλληνικὴ καὶ λατινικὴ) ὡς πρώτη, ἡ θύραθεν ἑλληνικὴ ὡς δεύτερη, καὶ ἡ θύραθεν λατινικὴ ὡς τρίτη, ὑπερέχουν πολὺ σέ ἔκτασι ἔναντι ὅλων τῶν ἂλλων γραμματειῶν. ἐδῶ φαίνεται πόσο καλά διέσωσαν ἀποκλειστικῶς οἱ Χριστιανοὶ τὴν προχριστιανικὴ ἑλληνικὴ γραμματεία. διότι οἱ Χριστιανοί, μαζὶ μέ τοῦς προχριστιανικοὺς Ἕλληνες Λατίνους καὶ Ἑβραίους, εἶναι οἱ μόνοι λόγιοι στὴν παγκόσμια ἱστορία ποὺ ἔχουν ἱστορικὰ καὶ λοιπὰ ἐπιστημονικά ἐνδιαφέροντα καὶ ἐρευνοῦν ἀνεξάρτητα ἀπὸ τά φρονήματά τους. ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶναι μυθολόγοι καὶ φανατικοὶ ψευδολόγοι. στούς Χριστιανοὺς λοιπὸν ὀφείλουμε τὴ σῳζόμενη προχριστιανικὴ ἑλληνικὴ γραμματεία κατα 99% (τὴν ἀντίστοιχη λατινικὴ κατα Ι00%), καὶ εἶναι ἡ μεγαλείτερη τοῦ κόσμου μετά τὴ χριστιανικὴ. φυσικὰ τά κείμενα της εἶναι διαλεγμένα μέ κριτήριο τὴν ἀξία τους· Ὅμηρος, Ἱπποκράτης, Ἡρόδοτος, Θουκυδίδης, Ξενοφῶν, Λυσίας, Ἀριστοτέλης, Θεόφραστος, Ἀρχιμήδης, Πολύβιος, Στράβων, 33 τραγῳδίες τῶν τριῶν τραγικῶν ποὺ οἱ Χριστιανοὶ τὶς ἔκριναν κατάλληλες γιά σχολικὰ βιβλία τῶν παιδιῶν τους, κλπ.. ἦταν δέ τὸ κριτήριο τῶν Χριστιανῶν πολὺ ἀνεκτικό, θα ἔλεγα χαλαρὸ γιά τὴν πίστι τους, ἀφοῦ διασώθηκαν καὶ οἱ 11 ἀθυροστομώτατες κωμῳδίες τοῦ Ἀριστοφάνους, καὶ τ’ ἀδιάντροπα ποιήματα τῆς Παλατινῆς ἀνθολογίας, καὶ τ’ ἀνερυθρίαστα ἔργα τοῦ Πλουτάρχου καὶ τοῦ Ἀθηναίου, καὶ τά σκληρῶς ἐτερόδοξα κι ἀντιχριστιανικά κείμενα τοῦ Πλάτωνος ἢ τοῦ Σέξτου Ἐμπειρικοῦ, καὶ τά συκοφαντικά γιά τοὺς Χριστιανοὺς ἔργα τοῦ Λουκιανοῦ, καὶ τά μυθοβριθῆ ἔργα τοῦ Ἀπολλοδώρου καὶ τῶν ὀψίμων ἐπικῶν, καὶ τά σιχαμερά βιβλία τῶν ὀνειροκριτῶν καὶ ἀστρολόγων μάντεων Ἀρτεμιδώρου καὶ Οὐεττίου, κλπ.. χωρὶς τοὺς Χριστιανοὺς οἱ σημερινοὶ παγανισταὶ δέν θα εἶχαν θρήσκευμα! τὸ φανταστήκατε αὐτό;
Ὃποιος ἐκτιμάει καὶ θαυμάζει τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες καὶ τά κείμενά τους, ἂν θέλῃ νά εὐγνωμονῇ κάποιον γιά τὸ θησαυρό του αὐτόν, ὀφείλει νά εὐγνωμονῇ μόνο τοὺς Χριστιανοὺς τοῦ Βυζαντίου, διότι μόνο αὐτοί, κινούμενοι ἀπὸ ἱστορικὸ καὶ γενικῶς ἐπιστημονικὸ ἐνδιαφέρον, διέσωσαν τά κείμενα αὐτά, καὶ κανεὶς ἂλλος. καὶ χωρὶς αὐτοὺς δέν θα γνωρίζαμε κανέναν ἀπολύτως ἀρχαῖο Ἕλληνα ποιητὴ ἢ συγγραφέα ἢ ἱστορικὸ ἄντρα καὶ δέν θά εἲχαμε καμμία πληροφορία γιά τὴν ἀρχαία ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους. τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος θα ἦταν ἔθνος χωρὶς ἱστορία, ὅπως τὸ Ἀλβανικὸ πού εἶναι ἐξ ἲσου ἀρχαῖο μέ τὸ Ἑλληνικό, ὅπως μερικά ἔθνη τῆς Κεντρικῆς Ἀφρικῆς. αὐτα εἶναι ἀποκλειστικὴ δωρεὰ τῶν Χριστιανῶν πρὸς τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος εἰδικῶς καὶ πρὸς ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα γενικῶς.
Αὐτά γιά τὴ διάσωσι καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γραμματείας καὶ ὁποιασδήποτε γραμματείας τῆς ἀνθρωπότητος γενικώς.
Ἡ μελέτη αὐτὴ πρωτοδημοσιεύτηκε τὸ 1999 στὸ περιοδικὸ Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας, σέ 2 συνέχειες, τεύχη 348-350.
——————————————————
Η ΔΙΑΣΩΣΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ
Ὅταν οἱ Πέρσες κατέκτησαν καὶ κράτησαν στὴν κατοχή τους γιά 50 μέχρι 170 χρόνια τά τρία τέταρτα τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ τὴ Μικρασιατικὴ Ἑλλάδα, πού ἦταν ἡ μισή, γιά 170 περίπου χρόνια, κι ἀπὸ τὴ μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα τὴ Βόρειο, που ἦταν τὸ ἕνα τέταρτό της, γιά 50 περίπου χρόνια, σεβάστηκαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τῶν ἐκεῖ Ἑλλήνων καὶ δέν τὴν ἐμπόδισαν ποτέ. ὅταν πάλι οἱ Ῥωμαῖοι κατέκτησαν τὴν Ἰταλικὴ καὶ Σικελικὴ Ἑλλάδα στα τέλη τοῦ Γ’ π.Χ. αἰῶνος, τὴ Βόρειο μητροπολιτικὴ τὸ 168 π.Χ., καὶ τὴ Νότιο τὸ 146 π.Χ., ὂχι μόνο σεβάστηκαν, ἀλλά καὶ θαύμασαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τόσο πολύ, ποὺ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κιόλας τὴ θεώρησαν ἀνώτερη ἀπὸ τὴ δική τους, κι αὐτὴ καὶ τὴ γραμματεία της, καὶ ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς ἦταν εὐγενεῖς ἣ εὐκατάστατοι, τὸ θεωροῦσαν ἀπαράδεκτο νά μὴν ξέρουν νά μιλοῦν καὶ νά γράφουν ἑλληνικά. ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ, ὅταν ὑπέτασσε τὴ Γαλατία, γιά νά μὴ μποροῦν νά διαβάζουν οἱ Γαλάτες τὶς διαταγές του, ὅταν ἔπεφταν στα χέρια τους, ἀλλήλογραφοῦσε μέ τοὺς ἀξιωματικούς του στὴν ἑλληνικὴ. καὶ τὴ σεβάστηκαν οἱ Ῥωμαῖοι τὴ γλῶσσα αὐτὴ ὂχι μόνο στά παραπάνω ἑλληνικα ἐδάφη, ἀλλὰ καὶ σέ ξένα ἐδάφη, ὅπως λ.χ. στὴν Παλαιστίνη. ἡ Παλαιστίνη τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ ἦταν δίγλωσση· δηλαδὴ κι ὁ φτωχὸς καὶ ἀγράμματος λαός της μιλοῦσε παιδιόθεν ὡς μητρικές δύο γλῶσσες, καὶ ἡ μία ἀπ’ αὐτές ἦταν ἡ ἑλληνική. γι’ αὐτὸ καὶ εἶχαν καὶ πολλά ὀνόματα ἑλληνικά ὂχι μόνον οἱ πλούσιοι, ὅπως ὁ βασιλεὺς Ἡρώδης ἢ ὁ πατέρας του Ἀντίπατρος ἢ ὁ γιός του Ἀρχέλαος ἢ ὁ ἀδερφός του Φίλιππος, ἀλλὰ καὶ οἱ φτωχοὶ τοῦ λαοῦ, ὅπως οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ Ἀνδρέας καὶ Φίλιππος. ὁ Ῥωμαῖος Πιλᾶτος μέ τὸν Ἑβραῖο Χριστὸ συνωμίλησαν ἑλληνικά, διότι οὔτε ό Πιλᾶτος ἤξερε ἑβραϊκα οὔτε ὁ Χριστὸς μιλοῦσε λατινικά, ἡ κυρία γλῶσσα τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ἡ διαφυλετική, δέν ἦταν, ὅπως θα νόμιζε κανείς, ἡ λατινική, ἀλλ’ ἡ ἑλληνική. οἱ Ῥωμαῖοι σέ κάθε χώρα χρησιμοποιοῦσαν ὡς ἐπίσημες κρατικές τρεῖς γλῶσσες· πρώτη καὶ κύρια τὴν έλληνική, δεύτερη τὴν ἐντόπια (λ.χ. συριακή, γαλατική, αἰγυπτιακή, κλπ.), καὶ τρίτη τὴ δική τους τὴ λατινική. γι’ αὐτὸ καὶ στὴν πινακίδα τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ τὸ αἰτιολογικὸ τῆς θανατικῆς του καταδίκης γράφτηκε, ὅπως ἱστοροῦν οἱ εὐαγγελισταί, ἑβραϊστὶ ἑλληνιστὶ ρωμαίστί. αὐτὸς ὁ τρίλεξος ὅρος ἀνευρίσκεται πολλές φορές σέ πολλὰ ἀρχαῖα κείμενα, ἄσχετα μέ τὴ Χριστιανικὴ πίστι ἢ τὸν Ἰουδαϊσμό· μόνο πού στὴν πρώτη θέσι πολλές φορές ἀντὶ ἑβραϊστὶ ἔχει συριστί, αἰγυπτιστί, ἀραβιστί, κλπ.. ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦταν ἡ μόνη κοινὴ γλῶσσα ὅλων τῶν ἐθνῶν τῆς Ῥωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. γι’ αὐτὸ κι ὁ Ἑβραῖος ἀπόστολος Παῦλος, ὁ κατά τὴ νομική του ἰθαγένεια Ῥωμαῖος πολίτης, ὅταν γράφῃ Ἐπιστολές πρὸς Ῥωμαίους, πρὸς Γαλάτας, πρὸς Ἑβραίους, γράφει στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. γι’ αὐτὸ καὶ γενικῶς ἡ Κ. Διαθήκη γράφτηκε ὁλόκληρη στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα (δέν ἀληθεύει ὁ μῦθος ὅτι τὸ Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον γράφτηκε πρῶτα στὴν ἑβραϊκή). αὐτὸς ὁ σεβασμὸς πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν ὑπεροχή της ἐκ μέρους τῶν Ῥωμαίων καὶ ἡ ἐπικράτησί της ὡς πρώτης γλώσσης τῆς αὐτοκρατορίας των, μέ δεύτερη τὴ λατινική, διήρκεσε μέχρι τὸ 284 μ.Χ.. καὶ τὴ σεβάστηκαν τὴ γλῶσσα αὐτὴ ὂχι μόνο οἱ καθαρόαιμοι Ῥωμαῖοι αὐτοκράτορες, οἱ μέχρι δηλαδὴ τὸν Ἀδριανό, ἀλλὰ καὶ οἱ Γαλάτες, καὶ οἱ Σύροι, καὶ οἱ Ἄραβες, καὶ οἱ Θρᾷκες αὐτοκράτορες τῆς Ῥωμαῖκῆς αὐτοκρατορίας.
Τὸ 284 μ.Χ. ἀναρριχήθηκε στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο ὁ ἐξ ὑπαξιωματικῶν Ἰλλυριός, ἤτοι Δαλμάτης (= Ἀλβανός), στρατηγὸς Διοκλητιανός. ἕνα ἀπὸ τά πρῶτα ποὺ ἔκανε ὁ βάρβαρος αὐτὸς αὐτοκράτορας, μόλις ἐνθρονίστηκε, ἦταν ὅτι κατήργησε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ἀπαγόρευσε τὴν ἐπίσημη χρῆσι της. καὶ ἡ ἀπαγόρευσι αὐτὴ διήρκεσε τρισήμισυ αἰῶνες, μέχρι τὸ 610 ποὺ ἀνατράπηκε ὁ αὐτοκράτορας Φωκᾶς ὁ μέθυσος. τὴν ἐπανέφερε ὡς γλῶσσα τῆς αὐτοκρατορίας, ἐπίσημη καὶ μοναδική, ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος ποὺ ἀνέτρεψε τὸ Φωκᾶ. ὁ Διοκλητιανός, ἐπειδὴ φοβόταν τὸν πανίσχυρο Γερμανὸ συστράτηγό του καὶ συναυτοκράτορα Κωνστάντιο, ποὺ βασίλευε στὶς ἐπαρχίες Αὐστρία Γερμανία Ἑλβετία Γαλλία καὶ Ἀγγλία, κι ἐπειδὴ δέν ἔνιωθε -ὁ Διοκλητιανὸς- καθόλου ἀσφαλὴς στὴν καρέκλα του, εἶχε κάνει συναυτοκράτορές του ἄλλους δυὸ Ἰλλυριούς, τὸ γαμπρό του Γαλέριο καὶ τὸν ψυχοπαθῆ φίλο του Μαξιμιανό· ἦταν καὶ οἱ δύο τοῦ χεριοῦ του. ὁ Γερμανὸς Κωνστάντιος ἀπὸ τὴν Ἑλληνίδα γυναῖκα του Ἑλένη, τὴν πρώτη, εἶχε γιὸ τὸ Μ. Κωνσταντῖνο· κι ἀπὸ τὴν Ἰλλυρίδα, τὴ δεύτερη γυναῖκα του, τὴν κόρη τοῦ ψυχασθενοῦς Μαξιμιανοῦ, ἀπέκτησε ἕναν ψυχασθενῆ γιό, τὸν Κωνστάντιο, τὸν πατέρα τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ λεγομένου παραβάτου. μετὰ τὴν ἀπαγόρευσι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ἀπὸ τὸ Διοκλητιανό, ὅλοι σχεδὸν οἱ ἐγγράμματοι εἰδωλολάτρες Ἓλληνες -ποὺ ἦταν τότε περίπου τὸ ἕνα τρίτο ἢ τέταρτο τῶν Ἑλλήνων- ἀπαρνήθηκαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἐπειδὴ μ’ αὐτὴ δέν εἶχαν καμμία πρόσβασι στά κρατικά ἀξιώματα καὶ κανένα λαμπρὸ μέλλον, ἔμαθαν καλά τὴ λατινική, κι ἔγραφαν πλέον σ’ αὐτήν, γιατὶ καὶ σ’ αὐτὴ πλέον μιλοῦσαν. ἔτσι λ.χ. οἱ σύγχρονοι τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου Ἑλλήνες Ἀμμιανὸς Μαρκελλῖνος ὁ ἱστορικὸς καὶ Μακρόβιος ὁ γραμματικὸς καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι ὡς συγγραφεῖς εἶναι Λατῖνοι καὶ λατινόγλωσσοι. στὴν ἑλληνικὴ ἔμειναν γιά λίγα χρόνια λίγοι εἰδωλολάτρες Ἓλληνες, οἱ ὁποῖοι γρήγορα κι ἐγκατέλειψαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ὅλοι. μ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐξέλιπαν οἱ τελευταῖοι Ἓλληνες εἰδωλολάτρες, μηδενὸς διώκοντος. ὡς τυχοδιῶκτες ἐκλατινίστηκαν, γιά νά μὴ χάσουν τὴν ὑψηλὴ κοινωνικὴ τάξι στὴν ὁποία πάσχιζαν νά μποῦν. τά δυὸ ὅμως τρίτα ἢ τρία τέταρτα τῶν Ἑλλήνων ἤδη τῆς ἐποχῆς τοῦ Διοκλητιανοῦ ἦταν, ὅπως εἶπα, Χριστιανοί. κι αὐτοὶ μόνοι κράτησαν μέ πεῖσμα ὡς γλῶσσα τους, καὶ λαλούμενη καὶ γραφόμενη, ἀπὸ ἐγγραμμάτους κι ἀγραμμάτους, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα· μόνο τὴν ἑλληνική.
Ὅταν 80 χρόνια μετὰ τὸ Διοκλητιανό, ἐπὶ Ἰουλιανοῦ, ἐπανῆλθε ἡ δίωξι τῶν Χριστιανῶν, γιά 17 μόνο μῆνες που βασίλευσε ὁ Ἰουλιανός, ὁ Γερμανοϊλλυριὸς αὐτὸς αὐτοκράτορας ὁ λεγόμενος καὶ παραβάτης (= πρώην Χριστιανὸς ἀποσκιρτήσας), ἐπειδὴ ἀπὸ κατηχούμενος τοῦ ἀρειανισμοῦ, που ἦταν, ἀσπάστηκε τὴν περσικὴ εἰδωλολατρία, γιατὶ μέσα στὴν ψυχασθενική του φαντασίωσι πίστευε ὅτι εἶναι γιὸς τοῦ περσικοῦ θεοῦ Μίθρα, ὁ φρενοβλαβὴς αὐτός, λαμβάνοντας εἰς βάρος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης μέτρα πολὺ σκληρότερα ἐκείνων τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἀπαγόρευσε στούς Χριστιανούς, δηλαδὴ στα 90 ἢ 95% πλέον τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τῆς αὐτοκρατορίας, ἀκόμη καὶ τὴν ἐντελῶς ἰδιωτικὴ διδασκαλία καὶ ἐκμάθησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. αὐτὸ τὸ ἔκανε κυρίως, ἐπειδὴ πίστευε ὅτι ἔτσι θα πλήξῃ τὴν Καινὴ Διαθήκη. ἀλλα βέβαια οἱ 17 μῆνες τῆς βασιλείας του γιά τοὺς Χριστιανοὺς ἦταν κουνούπι στοῦ βοδιοῦ τὸ κέρατο· οὔτε πού τὴν κατάλαβαν· διότι γι’ αὐτοὺς σήμαινε μόνον ὅτι τά παιδιά τους στὴν ἐκμάθησι τῆς μητρικῆς των γλώσσης στά σχολεῖα ἔχασαν μόνο μιά χρονιά. τὴν ἀπαγόρευσι τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τὸν ἲδιο τὸν Ἰουλιανὸ οἱ Χριστιανοὶ οὔτε που τά ἔνιωσαν. γελοῦσαν μέ τά καμώματα τῆς ἀνισορροπίας του. ὁ Μ. Ἀθανάσιος μάλιστα, ἐπίσκοπος τῆς μεγαλείτερης πόλεως τῆς αὐτοκρατορίας, τῆς Ἀλεξανδρείας, τὸν ὁποῖο ὁ Ἰουλιανὸς «ἐξώρισε», οὔτε κἂν ξεκίνησε γιά τὴν ἐξορία ἐκείνη, παρ’ ὅλο που ὸ παλαβὸς προσπαθοῦσε μέ ἀλλεπάλληλες ἐπιστολές νά διεγείρῃ ἐναντίον του τούς Ἀλεξανδρεῖς, λές καὶ αὐτὸς ἦταν ὁ ἀντάρτης, ὁ δέ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀθανάσιος. τοὺς ἔγραφε μάλιστα, γιά νά τούς φιλοτιμήσῃ, ὅτι εἶστε ἀπόγονοι τοῦἈλεξάνδρου τοῦ Μακεδόνος, τοῦ πιὸ γενναίου καὶ τρομεροῦἛλληνος, ὁὁποῖος, ἂν ζοῦσε σήμερα, θα ἔφερνε σέ κάποια ἀγωνία ἀκόμη κι ἐμᾶς τοὺς Ῥωμαίους! ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἔγραψε καὶ δυὸ φαντασιωτικα βιβλία τρελλοῦ, δυὸ ψυχασθενικές λογόρροιες, ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ἐπειδὴ ἦταν φανατικὸς ἑβραιόφιλος, κι ἐναντίον τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. τὸ πρῶτο, στὸ ὁποῖο χλευάζει κι ἐξυβρίζει τους Ἓλληνες, τὸ τιτλοφορεῖ Μισέλλην, τὸ δεύτερο, στὸ ὁποῖο προσπαθεῖ νά λασπώσῃ τὸν Ἀλέξανδρο μέ πολλὴ μανιακὴ κακία, τὸ τιτλοφορεῖ Συμπόσιον ἢ Κρόνια. οἱ σημερινοὶ Ἑλληναρᾶδες ἐξυμνοῦν καὶ θεοποιοῦν τὸν Ἰουλιανὸ γιά δύο λόγους· ἀπὸ ἀντιχριστιανικὴ λύσσα κι ἀπὸ πολλὴ ἀγραμματοσύνή σαν τσόκαρα καὶ στειλιάρια, ποὺ εἶναι, οὔτε διάβασαν τά δυὸ αὐτὰ βιβλία του οὔτε κἂν τὴν ὓπαρξί τους ξέρουν· κούτσουρα. καὶ τὸν λένε «μέγαν Ἰουλιανό», ἐπειδὴ δέν ξέρουν ὅτι βασίλευσε μόνο 17 μῆνες καὶ δέν ἔκανε ἀπολύτως τίποτε. ἦταν δέ καὶ κίναιδος. ὁ Ἀθανάσιος ἐξακολουθοῦσε πολὺ ἐπίσημα νὰ ἐπισκοπεύῃ στὴ μεγαλούπολι καὶ ἔλεγε ὅτι δέν βλέπει νά διαρκέσῃ γιά πολὺ αὐτὴ ἡ παλαβομάρα. μᾶλλον καταλάβαινε ὅτι ἕνα τέτοιο ψυχοπαθές ἂτομο δέν θα τὸ ἀνεχτοῦν στὸ θρόνο οἱ στρατηγοὶ παραπάνω ἀπὸ μιά χρονια περίπου. καὶ φυσικά δέν διαψεύστηκε. ὁ πανίσχυρος εἰδωλολάτρης στρατηγὸς Βαλεντινιανὸς δολοφόνησε τὸν ψυχασθενῆ, διώρισε γιά ἕνα ἔτος αὐτοκράτορα τὸν εἰδωλολάτρη συστράτηγό του Ἰοβιανό, ὥσπου νά δῇ ἂν θά ἐπικρατήσῃ τὸ κίνημα του, κι ὅταν εἶδε ὅτι ἐπικράτησε, δολοφόνησε καὶ τὸν Ἰοβιανό, κι ἔγινε αὐτοκράτορας ὁ ἴδιος γιά πολλά χρόνια. ὅλοι οἱ τότε εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες, Ἰοβιανός, Βαλεντινιανός Α’, Β, Γ’, Βάλης, καὶ Γρατιανός, εὐνόησαν τοὺς Χριστιανούς καὶ τοὺς ἂφησαν ἣσυχους νά διδάσκουν καὶ νά μαθαίνουν ὅ,τι θέλουν. εἶναι οἱ 6 εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες τῆς πραγματικῆς ἀνεξιθρησκίας, οἱ προκάτοχοι τοῦ Θεοδοσίου Α’. ἀλλά κι ὁ Θεοδόσιος, ὁ ἕβδομος τῆς σειρᾶς, ἦταν εἰδωλολάτρης, ὅταν ἔγινε αὐτοκράτορας· ἔπειτα ἔγινε Χριστιανός, ἐπειδὴ σχεδὸν ὅλοι οἱ ὑπήκοοί του ἦταν πλέον Χριστιανοί. τὸ πρῶτο πρᾶγμα που ἀκύρωσε ὁ Ἰοβιανός, μόλις διαδέχτηκε τὸν Ἰουλιανό, ἦταν τὸ διάταγμα τοῦ Ἰουλιανοῦ ποὺ ἀπαγόρευε στοὺς Χριστιανοὺς τὴ σπουδὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. ἦταν ἐξωφρενικό, διότι, ὅπως εἶπα, τὸ 95% τῶν Ἑλλήνων ἦταν τότε Χριστιανοί. ἦταν σα ν’ ἀπαγόρευε κανεὶς στούς Ἓλληνες νά μιλοῦν ἑλληνικά. γι’ αὐτὸ κι ὁ Ἰοβιανὸς ἀκύρωσε τὸ τρελλὸ διάταγμα τοῦ Ἰουλιανοῦ. δέν ἐπανέφεραν ὅμως οἱ αὐτοκράτορες ἐκεῖνοι, οὔτε κανεὶς ἂλλος μέχρι τὸν Ἡράκλειο, ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τοῦ κράτους τὴν ἑλληνική γιά τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι δέν ἦταν Ἓλληνες· δέν τοῦς ἔνοιαζε. οὔτε τὴν ἐπανέφεραν ἀλλ’ οὔτε κι ἐμπόδιζαν τὴν ἰδιωτικὴ μάθησι καὶ χρῆσι της· ἀκριβῶς ὅπως γινόταν ἐπὶ τουρκοκρατίας. οἱ δέ ἐλάχιστοι πλέον εἰδωλολάτρες Ἓλληνες, ἐπειδὴ διακατέχονταν ἀπὸ τυχοδιωκτική καὶ ἀκόρεστη ὅρεξι γιά κρατικά ἀξιώματα, υἱοθετοῦσαν τὴ λατινικὴ γλῶσσα καὶ ἀρνοῦνταν τὴν ἑλληνική. ἀναφέρω τὸ ἐπιφανές παράδειγμα ἑνὸς τέτοιου αὐτοκράτορος μὴ Ἕλληνος, που ἦταν ἀδιάφορος γιά τὴν τύχη τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης τὴν ὁποία δέν μίλησε ποτέ του, κι ἑνὸς συγχρόνου του ἀξιωματούχου Ἓλληνος εἰδωλολάτρου ἀπὸ κείνους πού ἀπαρνήθηκαν τὴν ἑλληνικὴ μητρική τους γλῶσσα, γιά ν’ ἀναρριχηθοῦν στά ὑψηλὰ ἀξιώματα, πρὸς τὸ τέλος περίπου τῆς μαύρης περιόδου 284 – 610. ὁ Ἰουστινιανὸς (527 – 565) καὶ ὁ ἐπὶ τῆς δικαιοσύνης ὑπουργός του Τριβωνιανός, πού προτίμησε νά κωδικοποιήσῃ τά μέχρι τότε κείμενα τοῦ ῥωμαϊκοῦ δικαίου στὴ λατινικὴ γλῶσσα, καὶ ὂχι ὅπως τά κωδικοποίησαν ἀργότερα οἱ αὐτοκράτορες τῆς Μακεδονικῆς δυναστείας στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. ὁ Ἰουστινιανὸς ἦταν «Χριστιανός», ἀλλά δέν ἦταν Ἕλληνας· ὁ Τριβωνιανὸς ἦταν Ἕλληνας, ἀλλά δέν ἦταν Χριστιανός· ἦταν ἀπὸ τούς τελευταίους εἰδωλολάτρες. καὶ οἰ δυό, καὶ ὁ πανίσχυρος αὐτοκράτορας κι ὁ εὐνοημένος του ὑπουργὸς, συμφωνοῦσαν ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα πρέπει νά παραμείνῃ θαμμένη, μέχρι νά σβήσῃ τελείως, ὅτι οἱ νόμοι τοῦ κατὰ 80% ἑλληνικοῦ κράτους πρέπει νά εἶναι γραμμένοι στὴ λατινική, οἱ νομομαθεῖς οἱ δικασταὶ καὶ οἱ δικηγόροι νά μιλοῦν στά δικαστήρια μόνο λατινικά, καὶ ὁ ἁπλὸς λαός, ὁ Ἑλληνικός, τόσο στα δικαστήρια ὅσο καὶ στὸ στρατὸ καὶ σ’ ὅλες ἀνεξαιρέτως τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες πρέπει νά ἐξαναγκάζεται νά μιλάῃ λατινικά. τότε μπῆκαν στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα οἱ σημερινές ἂφθονες λατινικές λέξεις της, ὅπως σπίτι πόρτα σκάλα κάγκελλο κολόνα κελλί φροῦτο φρέσκος μαρούλι ῥαδίκι μανίκι μουλάρι σκρόφα πουλί κουνέλι κότα παϊδάκια φαμίλια μπάρμπας κάστρο ταβέρνα καὶ χιλιάδες ἂλλες.
Καὶ ποιός κατὰ τή μαύρη ἐκείνη ἐποχὴ τῶν 3,5 αἰώνων ἦταν ὁ μοναδικὸς χρήστης τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, ποιός ἦταν ἐκεῖνος ποῦ ἐπέμενε μέ πεῖσμα νά μιλάῃ τὴν ἑλληνικὴ καὶ μόνο τὴν ἑλληνική, πού ἂν δέν τὴ μιλοῦσε κι αὐτὸς ὁ τελευταῖος φορέας, ἡ ἑλληνικὴ σ’ ἓναν αἰῶνα θά γινόταν μιά πενιχρὴ γλῶσσα τῶν 3000 λέξεων σάν τὴν τσιγγάνικη, καὶ σ’ ἂλλον ἕναν αἰῶνα θά ἔσβηνε τελείως, ὅπως συνέβη μέ ἂλλες ἐθνικές γλῶσσες σάν τὴν προρρωμαϊκὴ γαλατικὴ καὶ τὴν προρρωμαϊκὴ ἱσπανικὴ καὶ τὴν προαραβικὴ αἰγυπτιακή, ποιός εἶναι ὁ ἕνας καὶ ἀποκλειστικὸς χρήστης καὶ διατηρητὴς καὶ σωτήρας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, πού ὂχι μόνο τὴ διέσωσε, ἀλλὰ καὶ τὴν κράτησε στὸ πιὸ ὑψηλό της ἐπίπεδο, ἐπίπεδο ποὺ δέν δοκίμασε ποτέ ἄλλοτε καμμία γλῶσσα τῆς γῆς, καὶ διατήρησε μαζὶ μ’ αὐτὴ καὶ τὴν ἀρχαία της προχριστιανικὴ γραμματεία, δεύτερη σέ ἔκτασι πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, κι ἔγραψε σ’ αὐτὴ ἂλλη μιά τεράστια γραμματεία, πρώτη σέ ἔκτασι πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ μοναδικός χρήστης καὶ σωτήρας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης; ἡ Χριστιανικὴ ἐκκλησία· οἱ Χριστιανοὶ Ἓλληνες. ὅταν οἱ Ἓλληνες εἰδωλολάτρες πρόδωσαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, γιά νά μὴ χάσουν τ’ ἀξιώματα καὶ τὴν ἔνταξί τους στὴν τότε κοινωνικὴ ἐλὶτ καὶ κρατικὴ νομενκλατούρα. δέν ὑπάρχει ἱστορικὸς ἢ γνώστης τῆς ἱστορίας πού θά τολμήσῃ ν’ ἀμφισβητήσῃ αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀλήθεια. μόνο φρενοβλαβὴς θά τολμοῦσε κάτι τέτοιο.
Βέβαια ἐξ ἲσου ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὸ κίνητρο τῶν Χριστιανῶν γι’ αὐτὴ τὴ μεγάλη πρᾶξι τους ἦταν ἡ Κ. Διαθήκη καὶ ἡ Π. Διαθήκη, τὸ ὅτι δηλαδὴ ἢθελαν πάσῃ θυσία νά κρατήσουν ζωντανὴ τὴ γλῶσσα στὴν ὁποία γράφτηκε πρωτοτύπως ἡ Κ. Διαθήκη καὶ ή αὐθεντικὴ μετάφρασι τῆς Π. Διαθήκης. τὸ κίνητρο ὅμως αὐτὸ δέν μειώνει καθόλου τὴν προσφορά τους στὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος, ὅτι μόνοι αὐτοὶ διέσωσαν τὴ γλῶσσα του, τὴ γλῶσσα τους.
Οἱ Χριστιανοί, οἱ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς, οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας, ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Ἰωάννης Χρυσόστομος, καὶ τόσοι ἄλλοι ἐπέμεναν νά γράφουν, ἁπαξάπαντες καὶ μόνον αὐτοί, στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, νά κηρύττουν τὴν πίστι στὴν ἑλληνικὴ, νά χρησιμοποιοῦν στὴ λατρεία τὴν ἑλληνική. καὶ γιά νά τὴ γνωρίζουν εἰς βάθος καὶ ἐκ περισσοῦ, ἔκριναν ὅτι πρέπει νά διαφυλάξουν καὶ νὰ σπουδάζουν καὶ τά προχριστιανικά κείμενά της, 2000 τόμους, τὴ δεύτερη, ὅπως εἶπα, σέ ἔκτασι ἀρχαία γραμματεία τῆς γῆς μετά τὴ χριστιανικὴ. οἱ εἰδωλολάτρες Ἓλληνες ἐν τέλει προσῆλθαν ὅλοι στὴν προσοδοφόρο λατινικὴ κι ἀφωμοιώθηκαν ἀπὸ τὸ λατινισμό, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ μέν Χριστιανοὶ λέγονταν τότε μέ τὴν ἑλληνικὴ λέξι πιστοί, οἱ δέ εἰδωλολάτρες μέ τὴ λατινικὴ λέξι παγάνοι (pagani)· καὶ σήμερα τοὺς λέμε παγανιστάς. διότι ἐκλατινίστηκαν· πρόδωσαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. ὁ τυχοδιώκτης καὶ ὑλόφρων καὶ ἄπληστος εἰδωλολάτρης ποτέ δέν χαλάει τὴ ζαχαρένια του, ἀλλὰ τὸ μόνο πού κυττάει εἶναι τὸ τομαράκι του· καὶ γι’ αὐτὸ θέλει πάντα κοινωνικῶς καὶ κρατικῶς νά ἔχῃ τὸ πάνω χέρι· καὶ γιά νά τὸ ἐπιτύχῃ αὐτό, πουλάει, ὅταν χρειαστῇ, καὶ τὴ γλῶσσα του καὶ τὸ ἔθνος του. εἶναι τέτοιος λόγῳ τῆς ἠθικῆς που τοῦ ὑπαγορεύει ἡ ἀκάθαρτη θρησκεία του, ἡ θρησκεία τοῦ ψεύτη καὶ κλέφτη Ἑρμοῦ, τῶν φονιάδων Ἀπόλλωνος καὶ Ἄρεως, τοῦ κτηνοβάτου Ποσειδῶνος, τῆς πόρνης Ἀφροδίτης, τῆς μοιχαλίδος Δήμητρος, τοῦ μοιχοῦ καὶ αἶμομίκτου καὶ ἀρσενοκοίτου Διός, καὶ τοῦ κιναίδου Διονύσου, τοῦ ψευδάνορος (= ψευτοάντρα), ὅπως τὸν ἔλεγαν μέ σιχασια στὴ διάλεκτό τους οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες· τέτοια εἶναι ή ἠθικὴ τῶν φαντασιωτικῶν αὐτῶν προσωποποιήσεων τῆς κακίας τῆς ἀκαθαρσίας καὶ τῆς διαστροφῆς. ποιά ἐθνικὴ γλῶσσα νά διασώσῃ ὁ παγανιστής, ὅταν θα χρειαστῆ νά τὴν προδώσῃ καὶ νά τὴ θάψῃ, γιά νά μὴ χάσῃ τὸ τομαράκι του τὴν καλοπέρασι καὶ τὴν ὑστερικὴ προβολή; οἱ ἐλάχιστοι τελευταῖοι εἰδωλολάτρες τῆς Ἑλλάδος χάθηκαν, ὂχι διότι κάποιος τοὺς κυνήγησε· κανεὶς δέν τοὺς πείραξε μέχρι τὸν Θ’ μ.Χ. αἰῶνα πού ὑπῆρχαν λίγοι ἀκόμη· ἀφοῦ ἀνέβαιναν καὶ στα ὔπατα ἀξιώματα, ὅπως ὁ ἐπὶ Θεοδοσίου πρωθυπουργὸς Εὐτρόπιος κι ὁ ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ ὑπουργὸς Τριβωνιανός, γιά τὸν ὁποῖο ὅλες οἱ πηγές μαρτυροῦν ὅτι ἦταν ὁ μεγαλείτερος μιζαδόρος καὶ δωρολήπτης (δωροδοκῶν) τῆς αὐτοκρατορίας. οἱ Ἓλληνες εἰδωλολάτρες ἐξέλιπαν, ἐπειδὴ ἐκλατινίστηκαν· τότε χάθηκαν γιά τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος· ὅπως ἀκριβῶς χάθηκαν γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἐξισλαμισθέντες Βυζαντινοί, ὅσοι ἔγιναν Ἄραβες καὶ Τοῦρκοι, καὶ πασᾶδες καὶ τύραννοι καὶ βασανισταὶ τῶν ἄλλων ἀδερφῶν τους Ἑλλήνων· αὐτὸ ἦταν δική τους ἐπιλογή.
Ἀλλά καὶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν τουρκοκρατία, ὁ Γεώργιος Γεμιστὸς καὶ περίπου ἄλλοι 10 τῆς παρέας του, πού ἀπὸ Χριστιανοὶ ἔγιναν εἰδωλολάτρες, γιατὶ φαντάστηκαν ὅτι ἔτσι θα σώσουν τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅταν τοὺς παρουσιάστηκε ἡ εὐκαιρία νά πᾶν στὴν Ἰταλία ὡς διαπραγματευταὶ τῆς ἑνώσεως ὀρθοδόξων καὶ παπικῶν, ξανάγιναν «Χριστιανοὶ» ὀρθόδοξοι, σαν τὸν Καραχαβιάρη καὶ τά ζαγάρια του, πῆγαν στὴν Ἰταλία, ὑπέγραψαν τὴν «ἕνωσι», κι ἐκεῖ, ὅταν ὁ φιλοτομαρισμός τους καὶ ἡ φιλαυτία τους γλυκάθηκαν καὶ ζεστάθηκαν, γιά νά παραμείνουν στὴν Ἰταλία καὶ νά γίνουν ἰταλόγλωσσοι καὶ Ἰταλοί, ἔγιναν παπικοί· δέν ξαναγύρισαν στὴν Ἑλλάδα. χάθηκαν γιά τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος, μηδενὸς διώκοντος. διότι δέν μποροῦσε τὸ τομαράκι τους νά ὑπομείνῃ τὴν τουρκοκρατία, ὅπως τὴν ὑπέμειναν καρτερικα καὶ ἡρωϊκὰ οἱ πιστοὶ Χριστιανοί, αὐτοὶ ποὺ διατήρησαν μέχρι τὴν ἀπελευθέρωσί του καὶ τὸ ἔθνος καὶ τὴ γλῶσσα του.
Δεύτερη λοιπὸν φορά ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα κινδύνευσε νά σβήσῃ, μαζὶ καὶ μέ τὴ γραμματεία της καὶ μέ τὸ ἔθνος, κατὰ τοὺς 4 αἰῶνες τῆς τουρκοκρατίας, πού γιά τὸ βόρειο μισὸ τῆς Ἑλλάδος ἦταν 5. τότε ὅλοι οἱ ὑλόφρονες καὶ καιροσκόποι καὶ τυχοδιῶκτες “Έλληνες ἔγιναν Τοῦρκοι καὶ μουσουλμάνοι· καὶ λίγοι που μποροῦσαν νά φύγουν στὸ ἐξωτερικὸ καὶ νά ῥίξουν πίσω τους στὴν πατρίδα μαύρη πέτρα, ἔγιναν παπικοὶ καὶ Ἰταλοί. οἱ δέ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἔμειναν Ἓλληνες. πάλι βέβαια τὸ κίνητρό τους ἦταν ἡ πίστι τους ἡ χριστιανική· ἐπειδὴ δέν μποροῦσαν νά γίνουν Τοῦρκοι οὔτε Ἰταλοί, ἂν δέν ἀπαρνοῦνταν αὐτὴ τὴν πίστι· οὔτε αὐτὸ μειώνει ὅμως τὴ μεγάλη πρᾶξι τους, τὴ μόνη πρᾶξι ποὺ διέσωσε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ φυσικα καὶ τὸ ἔθνος τὸ Ἑλληνικό. οὔτε αὐτὸ εἶναι σύμπτωσι, οὔτε ἂσχετο μέ τὴ θεία πρόνοια. ὅσοι δέν κρατήθηκαν πιστά μέλη τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ ἐκκλησίας, ἔχασαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα· καὶ τὴν ἐθνικότητά τους βέβαια. γιά κείνους ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔσβησε· χάθηκε. σήμερα μιλοῦν τουρκικά καὶ ἰταλικά· κι ἔχουν καὶ τὴν ἀντίστοιχη ἐθνικὴ συνείδησι· κι ἐπιβουλεύονται κιόλας τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ τὴ γλῶσσα του. μόνη ἡ ἐκκλησία διέσωσε, γιὰ δεύτερη φορα στὴν ἱστορία, τὴ γλῶσσα αὐτὴ τὴν ἑλληνική. οἱ Ἓλληνες γιά 4-5 αἰῶνες καὶ στα δικαστήρια καὶ στὶς κρατικές ὑπηρεσίες ἦταν ἀναγκασμένοι νά μιλοῦν τουρκικά, μόνο στὴν ἐκκλησία μιλοῦσαν ἑλληνικά, καὶ στὸ σπίτι τους βέβαια ὡς Χριστιανοί. ἡ ἐκκλησία κράτησε καὶ στὴ λατρεία της καὶ στὸ κήρυγμά της καὶ σέ κάθε χρῆσι της μόνο τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. μόνη ἡ ἐκκλησία. δέν ὑπῆρξε ἄλλος φορεὺς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης τότε. κι ἂν χανόταν ἡ γλῶσσα βέβαια, θα χανόταν καὶ ἡ γραμματεία της καὶ ή ἱστορία καὶ τὸ ἔθνος.
Καὶ παρ’ ὅλες τὶς δυσμενεῖς, δυσμενέστατες κι ἐπικίνδυνες, συνθῆκες ἡ ἐκκλησία τὴ γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ τὴν κράτησε σ’ ὅλο τὸ ὔψος της καὶ σ’ ὅλη τὴν καθαρότητά της. ἀφήνω τοὺς λογίους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες, σαν τοὺς κληρικοὺς Μελέτιο Πηγᾶ, Εὐγένιο Βούλγαρι, Νικηφόρο Θεοτόκη, Νεόφυτο Δούκα, Ἀθανάσιο Πάριο, Θεόφιλο Καμπανίας Θεσσαλονίκης, καὶ τόσους ἄλλους, πού ἔγραφαν σέ ἀρχαΐζουσα γλῶσσα. παίρνω τὶς ἁπλές Διδαχές τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ! τί δημοτικὴ ἑλληνική! τί καθαρότητα ἑλληνικῆς γλώσσης! κάνετε ἕνα πείραμα. πάρετε τρία δημοτικὰ κείμενα τῆς τουρκοκρατίας, δυὸ ἰδιωτικὰ κι ἕνα ἐκκλησιαστικό· ἕνα τοῦ ΙΖ’ αἰῶνος, ἓνα τοῦ ΙΗ’, κι ἕνα τοῦ ΙΘ’· τὸ Χρονικὸ τοῦ Παπασυναδινοῦ τοῦ Σερραίου (ΙΖ’), τὶς Διδαχές τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (ΙΗ’), καὶ τὸ Στορικὸν (= Ἱστορικὸν) τοῦ στρατηγοῦ Μακρυγιάννη (ΙΘ’), δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ λέμε Ἀπομνημονεύματα του· (διότι ὁ Μακρυγιάννης μπορεῖ νἂγραψε τὸ κείμενό του μετὰ τὴν τουρκοκρατία, ἀλλὰ τὴ γλῶσσα του τὴν ἔμαθε ὡς μητρικὴ καὶ τὴ μιλοῦσε ὡς ὥριμος πλέον ἂντρας ἤδη ἐπὶ τουρκοκρατίας). πάρτε τά κείμενα αὐτά καὶ χτενίστε τὸ λεξιλόγιό τους. στα δύο, Παπασυναδινὸ και Μακρυγιάννη, θά βρῆτε μιά δημοτικὴ ἑλληνικὴ κατάφορτη ἀπὸ τουρκικές λέξεις· τί ἀμανάτι καὶ τί τζιβαέρι καὶ τί χαζίρι! κατάφορτη. διαβάστε καὶ τὶς Διδαχές τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ χριστιανικὸ κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας· τὸ δημῶδες, τὸ ἄκρως λαϊκό· δέν θά βρῆτε τέτοιες λέξεις· θα βρῆτε ὁλοκάθαρα ἑλληνικά. γιατί; γιατὶ ἡ ἐκκλησία τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, καὶ τὴν ἀρχαΐζουσα στὴ λατρεία της καὶ τὴ δημοτικὴ στὸ κήρυγμά της, τὴ μιλοῦσε μόνο καθαρή· μ’ ἕνα αἰσθητήριο ἀλάθητο. ξένες λέξεις δέν δεχόταν στὴ λαλιά της. δέν κακίζω τοὺς ἂλλους δύο συγγραφεῖς· ἂνθρωποι ἁπλοϊκοὶ ἦταν· ἦταν φυσικὸ νά δεχτοῦν τουρκικές λέξεις· δέν ἤξεραν κἂν ποιές ἀκριβῶς εἶναι τουρκικές καὶ ποιές καθαρόαιμες ἑλληνικές. δέν ἦταν φιλόλογοι οἱ ἅνθρωποι. ἡ ἐκκλησία ὅμως οὔτε αὐτὸ τὸ ἁπλοϊκὸ καὶ ἀπολύτως δικαιολογημένο μειονέκτημα εἶχε στὴ γλῶσσα τὴς καὶ τὴ δημοτικὴ καὶ τὴν ἀρχαΐζουσα. ἡ ἐκκλησία μιλοῦσε μόνο καθαρὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, πεντακάθαρη· μόνη αὐτή. ἀλλά καὶ οἱ ἄλλοι, ὅση ἑλληνικὴ γλῶσσα ἦξεραν, στὴν ἐκκλησία τὴ μάθαιναν· ἐκεῖ τὴ φρεσκάριζαν, ἐκεῖ τὴ διατηροῦσαν καὶ τὴ συντηροῦσαν, γιά χάρι τῆς Χριστιανικῆς πίστεως τὴν κράτησαν. γιά κανέναν ἄλλο λόγο.
Λέμε συνήθως· τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος χάρισε στὴ Χριστιανικὴ πίστι τὴ γλῶσσα του γιά τὴ Βίβλο της. ναί· ἀλλα καὶ ἡ Χριστιανικὴ πίστι, δύο φορές αὐτή, χάρισε στὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος τὴ γλῶσσα του. τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος σέ ἕναν μόνο ὀφείλει εὐγνωμοσύνη, διότι δύο φορές διέσωσε μόνος αὐτὸς τὴ γλῶσσα του καί γε τὴν ἐπιβίωσί του ὡς ἔθνους· στὴ Χριστιανικὴ πίστι, στὴ Χριστιανικὴ ἐκκλησία. ποῦ ἦταν τότε οἰ παγανισταί, αὐτὰ τά τσόκαρα, αὐτὰ τ’ ἀγράμματα κι ἀπελέκητα σαχλοκούδουνα; ὅλοι τούς πρόδωσαν κι αὐτομόλησαν τὴ μιά φορὰ στὸ λατινισμὸ τὴν ἄλλη στὸ ἰσλάμ, κι ἔσβησαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα τους. αὐτὸ τοὺς ὑπαγορεύει πάντα τὸ θεοποιημένο τομαράκι τους. ἡ Χριστιανικὴ πίστι διέσωσε, δίς, τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ γιά πάντα τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία. τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος ὀφείλει τὴ σημερινὴ ὓπαρξί του μόνο στὴ Χριστιανικὴ πίστι, στὴν ἐκκλησία. σέ κανέναν ἄλλο· καὶ κυρίως σέ κανένα πατριδοκάπηλο, σέ κανένα ψιλικατζῆ ὀλυμπιακῆς φανφάρας. ξέρετε τώρα ποῦ θ’ αὐτομολήσουν αὐτοὶ σέ περίπτωσι πού ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα θά κινδυνεύσῃ. γιά χάρι τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης διέσωσαν δὶς οἱ Χριστιανοὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, μέ συνέπεια νά διασωθῇ καὶ ἡ ἑλληνικὴ γραμματεία καὶ ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία καὶ τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος. γι’ αὐτὸ ἄλλωστε κι ὁ διαμορφωτὴς πού διέπλασε τὴ νεώτερη ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶναι μόνο ἕνας· ἡ Βίβλος· ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατά τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ μετάφρασι τῶν Ἑβδομήκοντα καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη ὅπως γράφτηκε ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. ἡ Βίβλος διέπλασε πρῶτα τὴ γλῶσσα τῆς χριστιανικῆς λατρείας καὶ τοῦ χριστιανικοῦ κηρύγματος κι ἔπειτα ὅλη τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα.
Ἡ μελέτη αὐτὴ πρωτοδημοσιεύτηκε τὸ 1999 στὸ περιοδικὸ Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας, σέ 3 συνέχειες, τεύχη 354-6.
Πηγή: Περιοδικό «Μελέτες» τεύχος 12, Μάρτιος 2013, Εκδόσεις Δόναξ, Θεσσαλονίκη.
http://philologus.gr/files/MELET12.PDF
Συγγραφέας: Δρ. Κωνσταντίνος Σιαμάκης
Ο «περικλυτός Μοχάμμεντ» και πάλι… 24 Μαΐου, 2010
Posted by expaganus in προπαγάνδα, Ισλάμ.Tags: expaganus, greeekmurtad, greekmurtadeen, προφήτες, προφητείες, περικλυτός, Άχμαντ Ελντίν, Άγιο Πνεύμα, Έλληνες αποστάτες από το Ισλάμ, Ισλάμ, Ιησούς Χριστός, Μωάμεθ, Μουχάμμαντ, Μοχάμεντ, Μοχάμμεντ, Παράκλητος, απάτες, αποστάτες από το Ισλάμ, απολογητές του Ισλάμ, μουσουλμάνοι
add a comment
Μια και σήμερα είναι του Αγίου Πνεύματος, είπα να ανεβάσω ένα άρθρο των «Ελλήνων αποστατών από το Ισλάμ» που αναιρεί την απάντηση του Άχμεντ Ελντίν στο παλιότερο δικό μου άρθρο Ο “περικλυτός” Μοχάμμεντ και ο Παράκλητος…» (https://expaganus.wordpress.com/2009/10/14/periklytos-mohammed/). Το άρθρο που αναδημοσιεύω βρίσκεται εδώ: http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/23/periklytos-muhammad-exp/ κι έχει τίτλο «Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-5: Ο «περικλυτός» Μουχάμμαντ που τον προφήτεψε ο Ιησούς!» Να διευκρινίσω για όσους δεν ξέρουν, ότι δεν είμαι μέλος της ΟΟΔΕ αν και θαυμάζω τη δουλειά τους, και κάποιες φορές συμμετέχω με κείμενα.
Καλή σας ανάγνωση, και καλή φώτιση εύχομαι σε όλους, αγαπητοί αναγνώστες.
—————————————–
Έχουμε ήδη αναφέρει γιατί ο Μουχάμμαντ δεν είναι αληθινός προφήτης σύμφωνα με την Α΄επιστολή Ιωάννου κεφ. 4 όπως ισχυρίζονται οι απολογητές του Ισλάμ.
Σε αυτό το άρθρο θα δούμε πόσο επιφανειακή και απατηλή είναι μια απόπειρα του Άχμαντ Ελντίν να αναιρέσει ένα παλιότερο άρθρο χριστιανού που αποδεικνύει ότι ο Παράκλητος που αναφέρει ο Χριστός στο Ιω. 14:15-17, δεν είναι ούτε και μπορεί να είναι ο Μουχάμμαντ που οι μουσουλμάνοι τιμούν ως προφήτη. Αλλά ας παρακολουθήσουμε βήμα-βήμα αυτή τη δήθεν «αναίρεση». Γράφει ο Άχμαντ Ελντίν στη σελίδα του http://islamforgreeks.org/2009/10/21/muhammad-is-the-paraklitos/, στο άρθρο με τίτλο «Ποιος είναι ο Παράκλητος; Το Άγιο Πνεύμα η ο Μωάμεθ;» (το δικό του κείμενο με πλάγιο πράσινο, το κείμενο του expaganus με μπλε, και το δικό μας με μαύρο):
Το άρθρο μου είναι μια απάντηση στην αποτυχημένη προσπάθεια της ΟΟΔΕ και συγκεκριμένα του expaganus να δείξουν ότι ο «Παράκλητος» που κάνει «λόγο» ο Χριστός δεν είναι ο Μωάμεθ. Θα δούμε τον συλλογισμό του αρθρογράφου πόσο εσφαλμένος είναι καθώς επίσης πως δεν παρουσιάζει κανένα λογικό επιχείρημα, με αποτέλεσμα η αντίκρουση να είναι μια εύκολη υπόθεση.
Εδώ ο φίλος μας προϊδεάζει τον αναγνώστη ότι έχει αντικρούσει το κείμενο για το οποίο μιλά και τον «προγραμματίζει» για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τα όσα θα διαβάσει στη συνέχεια: Πρόκειται – δήθεν – να διαβάσει την επιτυχημένη αναίρεση εσφαλμένων συλλογισμών που δεν έχουν κανένα λογικό επιχείρημα. Αυτή είναι μια κλασική ψυχολογική τεχνική, που δυστυχώς για τον αρθρογράφο πιάνει βασικά σε άτομα με μειωμένες νοητικές αντιστάσεις, και στους αναγνώστες που είναι ήδη προκατειλημμένοι υπέρ του (και ούτε καν σε όλους από αυτούς).
Θα παρακαλούσα τον αναγνώστη να διαβάσει το άρθρο του και μετά το δικό μου έτσι ώστε να υπάρχει μια ολοκληρωμένη εικόνα και των δυο απόψεων. Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο από την ΟΟΔΕ η από το blog του expaganus.
Εδώ ο Ελντίν δεν διευκρινίζει ότι το κείμενο που είναι δημοσιευμένο στην ΟΟΔΕ είναι διαφορετικό από το κείμενο στο μπλογκ του expaganus. Επίσης καλεί τους αναγνώστες να διαβάσουν το δήθεν ίδιο κείμενο, αλλά δίνει λινκ μόνο προς τη μια εκδοχή του κειμένου που είναι στο σάιτ της ΟΟΔΕ, και όχι προς την άλλη που είναι στο μπλογκ του expaganus. Έτσι τελικά, ο αναγνώστης του το πολύ να ακολουθήσει το δεσμό προς την ΟΟΔΕ, που του δίνεται έτοιμος, και δεν θα ψάξει να βρει αυτό το κείμενο στο μπλογκ του expaganus. Παρακάτω θα δούμε γιατί ο απολογητής του Ισλάμ καταπιάνεται με το ένα κείμενο κι όχι με το άλλο, ούτε δίνει λινκ για το άλλο στους αναγνώστες του.
Η ιστορία ξεκίνα κάπως έτσι:
Μια κοπέλα, σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς του αρθρογράφου, έστειλε στο blog του expaganus ότι ασπάστηκε το Ισλάμ και προσπάθησε να εξηγήσει ότι ο Μωάμεθ τονίζεται στα λόγια του Ιησού σαν επόμενος Προφήτης με την λέξη «Παράκλητος». Ο «μάγκας» ο expaganus από την άλλη το θεώρησε πρέπον να κάνει απολογητική σε μια απλή κοπέλα η οποία δεν είναι στο πεδίο της θεολογικής απολογητικής και της ανταπάντησης με θεολογικά στοιχεία και επιχειρήματα, απλά έστειλε ένα μεηλ. Νομίζει έτσι ο αρθρογράφος expaganus ότι με το να δημοσιεύει και να απαντά μεηλ μιας απλής Μουσουλμάνας(πρώην Χριστιανής), ότι απάντησε και ταυτόχρονα και στην ισλαμική επιχειρηματολογία, η πόσο μάλλον στο ίδιο το Κοράνι!
Πίσω από όλες αυτές τις φλυαρίες με την «απλή κοπέλα» αφενός κρύβεται η ισλαμική άποψη ότι οι γυναίκες είναι κατώτερες διανοητικά από τους άντρες, γι’ αυτό και οι άντρες μπορούν να τις μπερδέψουν σε συζητήσεις. Αν ήταν ένας άντρας αυτός που έγραφε στον expaganus, δεν θα χρησιμοποιούσε ο φίλος μας ο Ελντίν αυτό το επιχείρημα.
Πάμε να δούμε τώρα τι έγραψε ο expaganus, λέει:
«Ένα συχνό επιχείρημα τών Ισλαμιστών, είναι το εξής: “Αν πριν από τον Χριστιανισμό, η ορθή πίστη ήταν ο Ιουδαϊσμός, και οι Χριστιανοί αποδέχθηκαν τη βελτίωση αυτής τής πίστης, και έγιναν από Ιουδαίοι Χριστιανοί, γιατί δεν αποδέχονται και τη συνέχεια αυτής τής βελτίωσης, ώστε να γίνουν από Χριστιανοί Μουσουλμάνοι;”.
Βεβαίως (όπως γνωρίζει ο κάθε λογικός ερευνητής), όχι μόνο το Ισλάμ δεν είναι “βελτίωση”, αλλά αντιθέτως οπισθοδρόμηση προς Ιουδαϊκά θρησκευτικά πρότυπα, αλλά επί πλέον, ο Ιησούς Χριστός προφητεύθηκε με εκατοντάδες προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη, έτσι ώστε η αποδοχή του να είναι απόλυτα ασφαλής και προειπωμένη.»
Απάντηση:
Εντελώς άκυρη απάντηση στο λογικότατο ερώτημα και όχι επιχείρημα. Κοιτάτε όμως πως απαντά. Ότι ο κάθε λογικός ερευνητής γνωρίζει ότι το Ισλάμ είναι η οπισθοδρόμηση. Ποιος λογικός ερευνητής τα λέει αυτά; Η ο «λογικός ερευνητής» για τον expaganus είναι ο Χριστιανός ερευνητής; Γιατί για κάθε ερευνητή που κάνει τέτοια δήλωση(λόγια του expaganus) είμαι έτοιμος να φέρω 10 επιστήμονες να το αναιρέσουν αυτό.
Ο φίλος μας αρχίζει την «αναίρεσή» του με λόγια του αέρα. Αφού έχει 10 επιστήμονες που το αναιρούν αυτό, γιατί δεν φέρνει ούτε έναν; Ας μας φέρει τους δέκα επιστήμονες που λένε ότι το Ισλάμ αποτελεί βελτίωση του Χριστιανισμού και όχι πισωγύρισμα στα Ιουδαϊκά θρησκευτικά πρότυπα. Επιπλέον αφού προφανώς θεωρεί προκατειλημμένους τους Χριστιανούς επιστήμονες, ας φροντίσει αυτοί οι δέκα επιστήμονες που θα φέρει να μην είναι μουσουλμάνοι.
Επίσης πως αποκαλεί αυτός ο Χριστιανός τα ιουδαϊκά πρότυπα οπισθοδρομικά όταν ο ίδιος του δήθεν «θεός» ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος που τηρούσε την Τοραχ, την θεολογία και τα Ιουδαϊκά έθιμα; (κάνοντας περιτομή). Δηλαδή ο expaganus μας λέει ότι ο Χριστός ήταν οπισθοδρομικός;
Απελπισμένη πραγματικά η προσπάθεια του φίλου Άχμαντ, που κάνει ότι δεν κατάλαβε ότι τα «ιουδαϊκά πρότυπα» είναι οπισθοδρομικά σε σύγκριση με τα χριστιανικά, και όχι σε σύγκριση με τον εαυτό τους! Αλλά εδώ είμαστε για να λύνουμε τις δύσκολες απορίες του Άχμαντ Ελντίν. Ας διαβάσει το άρθρο μας μέχρι το τέλος και θα τα βρει όλα λυμμένα.
μας τονίζει ότι ο Ιησούς προφητεύτηκε στην Π.Δ. Αυτό είναι κάτι ρευστό στην Ιουδαίο χριστιανική παράδοση για τον εξής λόγο: Ότι και οι Χριστιανοί και οι Ιουδαίοι διαβάζουν από τα ίδια τα γραπτά και ιερά κείμενα και ο ένας αντιφάσκει με τον άλλον! Διαβάζουν τις ίδιες προφητείες και οι Ιουδαίοι τις αποδίδουν ΟΧΙ στον Ιησού αλλά σε κάποιον μελλοντικό Μεσσία που δεν ήρθε ακόμα. Από την άλλη οι Χριστιανοί κάνουν λόγο ότι οι προφητείες αναφέρονται στον Ιησού. Δηλαδή οι Χριστιανοί κάνουν στους Μουσουλμάνους ότι κάνουν οι Ιουδαίοι στους Χριστιανούς. Δεν δέχονται τον Μωάμεθ έτσι όπως ο Ιουδαίοι δεν δέχονται τον Ιησού.
Εδώ ο φίλος μας κάνει σαν ο Ιησούς τον οποίο αμφισβητούν οι Εβραίοι να είναι ίσα κι όμοια με τον Μωάμεθ! Και βέβαια, έτσι τον συμφέρει να κάνει. Μόνο που αν κοιτάξουμε τα πράγματα αντικειμενικά, απαλλαγμένοι από σκοπιμότητες, ο Ιησούς είναι από άποψη καταγωγής Εβραίος και απόγονος του Δαβίδ, και όχι μόνο σε αυτόν εκπληρώθηκαν προφητείες αλλά – όπως μας τονίζει ο ίδιος ο Ελντίν – από μικρός τηρούσε τους όρους της Παλαιάς Διαθήκης, μέχρι να τους βελτιώσει ως νομοθέτης, ενώ ο Μουχάμμαντ ήταν ειδωλολάτρης Άραβας που προσκυνούσε της είδωλα της Κάαμπα τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 30 ετών, και τον σεληνιακό θεό Αλλάχ μέχρι που πέθανε, και μάλλον ήταν και εξώγαμο οπότε η γενεαλογία του και η δήθεν καταγωγή του από τον Ισμαήλ – που έτσι κι αλλιώς δεν αποδεικνύει τίποτα μια και δεν αναμενόταν κανένας προφήτης εξ Ισμαηλιτών – δεν μπορεί να διασταυρωθεί.
Λέει:
«Δηλαδή ο ίδιος ο Ιουδαϊσμός οδηγεί δια προφητειών στον Ιησού Χριστό και στη Χριστιανική πίστη. Αντίθετα, για τον Μωάμεθ, όχι μόνο στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά ούτε στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει η παραμικρή προφητεία, που να προετοιμάζει τον ερχομό του, και να παρακινεί τους πιστούς σε μια νέα θεώρηση τής πίστης. Και επιπλέον, η Καινή Διαθήκη είναι εντελώς αντίθετη με το Κοράνιο σε πλήθος βασικών ζητημάτων πίστεως και σωτηρίας, ώστε κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί με λογικό τρόπο, κάποιου είδους “συνέχεια”, όπως θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι Μουσουλμάνοι.»
Απάντηση:
Αυτό όπως είπαμε είναι κάτι ρευστό, ότι ο Ιουδαϊσμός οδηγεί στον Ιησού Χριστό. Οι Ιουδαίοι άλλα μας λένε. Και μάλιστα χυδαιολογούν κατά του Χριστού.
Μέσα στο κείμενο αυτό υπάρχει η κεντρική ιδέα: «επιπλέον, η Καινή Διαθήκη είναι εντελώς αντίθετη με το Κοράνιο σε πλήθος βασικών ζητημάτων πίστεως και σωτηρίας, ώστε κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί με λογικό τρόπο, κάποιου είδους “συνέχεια”, όπως θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι Μουσουλμάνοι.» Ο Άχμαντ δεν αντιμετωπίζει απευθείας αυτό το κεντρικό ζήτημα που ισοπεδώνει προκαταβολικά τα όποια επιχειρήματα προσπαθεί να στήσει στη συνέχεια, αλλά πάει πρώτα να ρίξει το βάρος στους «κακούς Εβραίους» που δεν δέχτηκαν τον Χριστό και «χυδαιολογούν εναντίον του». Έλα όμως που οι Εβραίοι δεν δέχονται ούτε τον Μωάμεθ! Και μάλιστα οι Εβραίοι της εποχής του τον είχαν κρίνει ψευδοπροφήτη, γι’ αυτό άλλωστε και τους μισούσε.
Οι Προφητείες στην Π.Δ μπορούν να ερμηνευτούν και να τοποθετηθούν σαν «γάντι» για το πρόσωπο του Μωάμεθ.
Χρειάζεται πολλή φαντασία και άγνοια για να γίνει αυτό… Για προφητείες που παρερμηνεύουν οι ισλαμιστές υπάρχουν απαντήσεις εδώ: http://greekmurtadeen.wordpress.com/2009/12/30/deut-18-18/.
Το ότι η Κ.Δ είναι αντίθετη με το Κοράνι δεν σημαίνει ότι το Ισλάμ δεν θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της πίστης του Ιησού Χριστού. Γιατί πολύ καλά γνωρίζουμε από το επιστημονικό πεδίο της «κριτικής κειμένου» της Αγίας Γραφής ότι η Κ.Δ(όπως και η Π.Δ) αποτελείτε από βιβλία αναμφίβολης προέλευσης καθώς οι συγγραφείς τους είναι άγνωστοι.
Να που τώρα ο φίλος μας κρίνει ότι, αφού απασχόλησε το μυαλό του αναγνώστη με τους «κακούς Εβραίους» κι έριξε και μια προεισαγωγική για την εφαρμογή των προφητειών της Π.Δ. στον Μωάμεθ, είναι καιρός να στηρίξει τα επιχειρήματά του με μια επίθεση στην εγκυρότητα της Αγίας Γραφής: μας λέει ότι σύμφωνα με την επιστημονική «κριτική κειμένου» είναι άγνωστοι οι συγγραφείς των βιβλίων της Α.Γ.. Και έτσι να είναι (που δεν είναι ακριβώς έτσι), άλλο πράγμα οι συγγραφείς των κειμένων και άλλο το περιεχόμενο των κειμένων. Από άποψη περιεχομένου, δηλ. από άποψη ουσίας, με καμία δύναμη δεν μπορεί να είναι το Ισλάμ συνέχεια της Καινής Διαθήκης, και ούτε καν της Παλαιάς, αν δεν υπήρχε η Καινή Διαθήκη στη μέση. Οι Εβραίοι της εποχής του Μουχάμμαντ τον είχαν κρίνει με παλαιοδιαθηκικά κριτήρια και τον είχαν απορρίψει ως ψευδοπροφήτη, καθώς τον είχαν πιάσει στα πράσα να μην γνωρίζει απαντήσεις σε βασικά θέματα και να καταπατά τον μωσαϊκό νόμο.
Αλλά, στο θέμα της κριτικής κειμένου της Αγίας Γραφής, θέμα το οποίο αναμασούν τακτικά όλοι οι απολογητές του Ισλάμ, θα αναφερθούμε σε αυτοτελές άρθρο.
Το Ισλάμ λοιπόν δεν στηρίζει την συνέχεια του από την Κ.Δ. Το ίδιο λένε όμως και οι Ιουδαίοι στους Χριστιανούς ότι «δεν υπάρχει η παραμικρή προφητεία, που να προετοιμάζει τον ερχομό του Ιησού, και να παρακινεί τους πιστούς σε μια νέα θεώρηση τής πίστης».
Λέει:
Προσπαθώντας οι Μουσουλμάνοι να ξεφύγουν απ’ αυτή την καταλυτική απάντηση, χρησιμοποιούν το ακόλουθο παράλογο και εντελώς αστήρικτο τέχνασμα: Ισχυρίζονται ότι δήθεν η Αγία Γραφή έγραφε προφητείες για τον Μωάμεθ, και ότι ακόμα και ο Χριστός μίλησε για τον ερχομό του, αλλά δήθεν οι Χριστιανοί παραποίησαν τα κείμενα, ώστε να μην γίνουν αντιληπτές αυτές οι προφητείες για τον Μωάμεθ. Το να παραποιεί τόσο κατάφορα την πραγματικότητα το Κοράνι, ούτε καν το διανοούνται!
Απάντηση:
Για ποια καταλυτική απάντηση μιλά ο expaganus; Στο Ισλάμ η Α.Γ είναι ένα βιβλίο καθαρά ανθρώπινο και όχι θεόπνευστο. Υπάρχουν ορισμένες αλήθειες περί Θεού και προφητών( που πάντα ένας Μουσουλμάνος τις δέχεται αν συμφωνούν με το Κοράνι) που δεχόμαστε.
Διαβάσατε την παραπάνω παράγραφο; Ξαναδιαβάστε την άλλη μια φορά και μην την ξεχάσετε, γιατί στην παράγραφο αυτή ο «απολογητής» παραποιεί μέχρι και το δικό του Ισλάμ. Πού λέει το Κοράνι ότι «η Αγία Γραφή είναι βιβλίο καθαρά ανθρώπινο και όχι θεόπνευστο»; Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει! Οι επίσημες ισλαμικές απόψεις είναι είτε ότι «Ο Θεός επέτρεψε οι προηγούμενες αποκαλύψεις του να διαφθαρούν, επειδή οι οπαδοί τους ήταν διεφθαρμένοι, και επίσης επειδή ήταν μόνο προσωρινές» είτε ότι τουλάχιστον μέχρι τον καιρό του Μουχάμμαντ, δεν είχαν διαφθαρεί καθόλου τα κείμενα αλλά μόνο η ερμηνεία τους. Στην εξήγηση του κορανικού εδαφίου 2:113 βλέπουμε τον Ιμπν Αμπάς, που ήταν από τους συντρόφους του Μουχάμμαντ, να υποστηρίζει τη δεύτερη εκδοχή: ότι τα κείμενα των Εβραίων και Χριστιανών θεωρούνται γνήσια, αποκεκαλυμμένα από τον Αλλάχ, και απείραχτα μέχρι και την εποχή που ζούσε ο Μουχάμμαντ, καθώς όπως μας το εξηγεί το εδάφιο ο Τάμπαρι:
«Ο Ιμπν Αμπάς είπε: όταν οι Χριστιανοί από το Najran ήρθαν για να συναντηθούν με τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ (σαλαλλάχου αλέιχι γουασαλάμ), συνάντησαν τους Ραββινικούς Εβραίους, και οι δύο πλευρές φιλονίκησαν μεταξύ τους μπροστά στον αγγελιοφόρο του Αλλάχ. Στη συνέχεια, ένας από τους Εβραίους (ο Rafia bin Horimylah) είπε προς τους Χριστιανούς: δεν έχετε τίποτα να στηριχθείτε. Στη συνέχεια αρνήθηκε τον Isa (Ιησού), γιο της Μαρίας, ως προφήτη και το Ιντζίλ (Ευαγγέλιο). Συνέχεια ένας άλλος άνδρας από τους χριστιανούς της Najran είπε στους Εβραίους: Εσείς δεν έχετε τίποτα να στηριχθείτε. Και αρνήθηκε επίσης τον Musa (Μωυσή) ως προφήτη, και την Τορά. Τότε είναι που ο Αλλάχ αποκάλυψε αυτό το στίχο:
…Ο Al-Rabia είπε: Αυτός ο στίχος αναφέρεται στο λαό του βιβλίου κατά την εποχή του Μωάμεθ. Ερμηνεύοντας αυτόν τον στίχο, είπε: Ο Αλλάχ αποκάλυψε αυτό στους μουσουλμάνους πιστούς για τους ενημερώσει ότι τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Εβραίοι αγνόησαν τις εντολές του Αλλάχ στα βιβλία τους, τα οποία μαρτυρούν σαφώς προς τη γνησιότητα αυτών των βιβλίων, τα οποία αποκαλύφθηκαν από τον Αλλάχ. Το Ευαγγέλιο, στου οποίου τη γνησιότητα πιστεύουν οι Χριστιανοί της, μαρτυρεί την αλήθεια που αποκαλύφθηκε στην Τορά σχετικά με το προφητικό αξίωμα του Μωυσή, και τις εντολές του Αλλάχ προς τα παιδιά του Ισραήλ. Και η Τορά, στης οποίας τη γνησιότητα πιστεύουν οι Εβραίοι, αποδεικνύει την αλήθεια που αποκαλύφθηκε στο Ευαγγέλιο του προφητικού αξιώματος του Ιησού, και τις εντολές του Αλλάχ … όμως παρά τις μαρτυρίες των βιβλίων τους, και οι δύο πλευρές είπαν η μια στην άλλη ότι η κάθε μια τους δεν έχει τίποτα να στηριχθεί. Έτσι, ο Ύψιστος (ο Allah) αποκάλυψε αυτόν τον στίχο, επειδή ό, τι ισχυρίστηκαν ο ένας εναντίον του άλλου δεν είναι αλήθεια.
… Η άρνηση του ενός από τον άλλο είναι μια άρνηση του προφητικού αξιώματος του αγγελιαφόρου (σαλαλλάχου αλέιχι γουασαλάμ). …
… Ο Qatadah είπε: αυτός ο στίχος σημαίνει ότι οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν σωστοί, μετά εφηύραν νέα πράγματα και παραπλανήθηκαν, το ίδιο ίσχυε και για τους Εβραίους.
(κι όμως μελετούν το βιβλίο)
Σημαίνει τα βιβλία του Αλλάχ, την Τορά και το Ευαγγέλιο, τα οποία (βιβλία) καταθέτουν κατά της άρνησης των Εβραίων και των χριστιανών.
Ο Ιμπν Αμπάς είπε: και οι δύο διαβάζουν στα ίδια τα δικά τους βιβλία την αλήθεια που μαρτυρεί εναντίον των ισχυρισμών και των δύο. Εννοώντας ότι οι Εβραίοι αρνούνται τον Ιησού παρότι ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΡΑ, στην οποία ο Αλλάχ τους έβαλε διά του Μωυσή να ορκιστούν ότι θα πιστέψουν στον Ιησού [εδώ προφανώς εννοεί το Δευτερονόμιο 18:18 το οποίο αργότερα οι μουσουλμάνοι προσάρμοσαν στον Μουχάμμαντ]..Και στο Ευαγγέλιο ο Ιησούς έδωσε μαρτυρία για τον Μωυσή και γι’ αυτό που αποκαλύφθηκε σε αυτόν στην Τορά ότι ήταν από τον Αλλάχ.»
Και άλλα πολλά θα μπορούσαμε να αναφέρουμε από το ταφσίρ του Τάμπαρι, ένα ταφσίρ από αυτά που δεν μεταφράστηκαν στα αγγλικά (δείτε το αραβικό κείμενο εδώ: http://quran.al-islam.com/Tafseer/DispTafsser.asp?l=arb&taf=TABARY&nType=1&nSora=2&nAya=113), αλλά λόγω χώρου σταματάμε εδώ. Θα επανέλθουμε στο μέλλον σε ξεχωριστό άρθρο. Στο μεταξύ σημειώνουμε μόνο ότι σύμφωνα με την κριτική κειμένων, από την εποχή του Μουχάμμαντ μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι στην παλαιοδιαθηκική μετάφραση των Ο΄και στα κείμενα της Κ.Δ., και σε κάθε περίπτωση σύμφωνα με το Ισλάμ –δηλαδή ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος μουσουλμάνος υποστηρίζει ότι τα βιβλία αυτά έχουν παραχαραχθεί – θεωρούνται ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ, ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ του ΑΛΛΑΧ.
«Παρακάτω βεβαίως θα δούμε και θα αναιρέσουμε το ότι «ο Χριστός δεν προφήτεψε τον Μωάμεθ». Ο expaganus μας πληροφορεί επίσης ότι το Κοράνι παραποιεί την πραγματικότητα αλλά στο τέλος θα δούμε ότι η πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από την Κ.Δ από τα λεγόμενα της ίδιας της Κ.Δ!»
Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για ακόμα περισσότερα παραμύθια …
Λέει:
Για μια φορά ακόμα το άτοπο αυτού του τεχνάσματος είναι προφανές για κάθε λογικό άνθρωπο. Επειδή όχι μόνο δεν υπάρχει το παραμικρό αρχαίο κείμενο που να στηρίζει έναν τέτοιο ισχυρισμό, όχι μόνο η Αγία Γραφή είναι το πιο αξιόπιστο βιβλίο που κυκλοφορεί και κυκλοφόρησε ποτέ στον κόσμο, όχι μόνο οι πρώτοι Χριστιανοί για 3 αιώνες πέθαναν για την πίστη τους, άρα δεν θα ήταν δυνατόν κάποιος να τους κατηγορήσει για δολιότητα και αλλοίωση, μια και αυτό που πίστευαν το υπηρέτησαν έως θανάτου, όχι μόνο τα περί παραποιήσεων και εξαφάνισης τών “ενοχλητικών κειμένων” είναι ιδίωμα τού Κορανίου και όχι τής Αγίας Γραφής, αλλά επί πλέον, οι παραποιήσεις τής Αγίας Γραφής και τής ερμηνείας της, στις οποίες προβαίνουν αυτοί οι Μουσουλμάνοι για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους, είναι τόσο φανερές, που από μόνες τους αρκούν για να ανατρέψουν τον ισχυρισμό τής δήθεν αλλοίωσης.
Απάντηση:
«Η Α.Γ με βάση κορυφαίους επιστήμονες είναι το πιο παραποιημένο βιβλίο στην Ιστορία της ανθρωπότητας.» ισχυρίζεται ο Άχμαντ Ελντίν, και δίνει δεσμό σε μια σειρά στρατευμένων βίντεο στο YouTube τα οποία ούτε κορυφαίους επιστήμονες δείχνουν, ούτε τον ισχυρισμό του περί «πιο παραποιημένου βιβλίου στην ιστορία της ανθρωπότητας» αποδεικνύουν. Πρόκειται για μια ακριβή παραγωγή με έναν νεαρό που ταξιδεύει στη Ρώμη, τους Αγίους Τόπους, την Αμερική κ.α., δίνοντας βάρος στην χρησιμοποίηση του κειμένου της Α.Γ. για σκοπούς δύναμης και εξουσίας: Αναφέρεται στην θανάτωση του Ουίλιαμ Τύνταλ από τους Παπικούς επειδή μετέφρασε την Α.Γ. στην αγγλική και παίρνει συνένευξη από τον πνευματικό καθοδηγητή του Τζωρτζ Μπους (εκεί η κάμερα εστιάζει έντεχνα στο χρυσό του δαχτυλίδι και το ρολόι του). Φυσικά αυτά είναι πράγματα που δεν έχουν σχέση με το ίδιο το κείμενο αυτό καθ’ εαυτό, είναι ενέργειες ανθρώπων που έχουν σαν στόχο την εξουσία, και σαν τέτοιες τις καταδικάζουμε. Όμως, δεν παρέχουν καμιά απόδειξη από κορυφαίους επιστήμονες στον φίλο μας για να στηρίξει τον ισχυρισμό του. Έτσι κι αυτός, που το ξέρει και έβαλε τα λινκς στα βίντεο έτσι για τη μάχη των εντυπώσεων, μας λέει ότι ΘΑ φέρει τέτοιες αποδείξεις στο μέλλον:
Σύντομα θα αναρτήσω ένα άρθρο με τις κατάλληλες πηγές και βιβλιογραφία.
Αν ο απολογητής εννοεί το αστήρικτο άρθρο που δημοσίευσε αργότερα στη διεύθυνση http://islamforgreeks.org/2010/03/09/new-testament-unreliability-part-1/, (και που αναιρέσαμε συντριπτικά εδώ http://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/27/bible-authors/) μετά από τέτοια διαφήμιση περιμέναμε κάτι καλύτερο…
Όμως αυτό που θα κάνω τώρα, είναι να παραθέσω δυο απλά χωρία από την ίδια την Αγία Γραφή που τονίζουν και κάνουν έντονη νύξη για την αλλοίωση που έχει υποστεί. Διαβάζουμε λοιπόν:
«Και δεν θα αναφέρετε στο εξής το φορτίο τού Κυρίου· δεδομένου ότι, το φορτίο θα είναι σε κάθε έναν ο λόγος του· επειδή, διαστρέψατε τα λόγια τού ζωντανού Θεού, του Κυρίου των δυνάμεων, του Θεού μας». (Ιερεμίας 23:36)
Εδώ ο Ιερεμίας δεν μιλάει για κάποια αλλοίωση του κειμένου της Αγίας Γραφής, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Άχμαντ Ελντίν. Ο Ιερεμίας καταδικάζει τους διεφθαρμένους ψευδοπροφήτες του Βάαλ αλλά και του Γιαχβέ, που έλεγαν στον κόσμο: «Μη φοβάστε, δεν θα έρθει κακό, είμαστε ο λαός του Θεού».
Σε αντίθεση με αυτούς, ο Ιερεμίας είχε ένα καταδικαστικό και ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ άγγελμα από τον αληθινό Θεό, για καταστροφή τού βασιλείου του Ιούδα, και γι’ αυτό τον δίωκαν και τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν.
Ιερεμίας 20/κ: 7-9: «Κύριε, με δελέασες, και δελεάστηκα· υπήρξες ισχυρότερος εναντίον μου, και υπερίσχυσες· έγινα χλευασμός όλη την ημέρα· όλοι με εμπαίζουν.
8 επειδή, αφού άνοιξα το στόμα, βοώ, φωνάζω βία και αρπαγή· γι’ αυτό, ο λόγος τού Κυρίου έγινε σε μένα για ονειδισμό και για χλευασμό όλη την ημέρα.
9 Και είπα: Δεν θα αναφέρω γι’ αυτό ούτε θα μιλήσω πλέον στο όνομά του.
Όμως, ο λόγος του ήταν στην καρδιά μου σαν φωτιά που έκαιγε, περικλεισμένη μέσα στα κόκαλά μου, και απέκαμα να χαλινώνω τον εαυτό μου, και δεν μπορούσα πλέον.».
Ιερεμίας 23/κγ: 16,17: «16 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Μη ακούτε τα λόγια των προφητών, αυτών που προφητεύουν σε σας· αυτοί σας κάνουν μάταιους· μιλούν οράσεις από την καρδιά τους, όχι από το στόμα τού Κυρίου.
17 Λένε πάντοτε σ’ αυτούς που με καταφρονούν: Ο Κύριος είπε: Ειρήνη θα είναι σε σας· λένε σε κάθε έναν που περπατάει σύμφωνα με τις ορέξεις τής καρδιάς του: Δεν θάρθει επάνω σας κακό·»
Ιερεμίας 7/ζ: 4, 13-15: «4 Μη έχετε πεποίθηση σε αναληθή λόγια, λέγοντας: Ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου είναι αυτός… 12 Αλλά, πηγαίνετε τώρα στον τόπο μου, που είναι στη Σηλώ, όπου είχα βάλει το όνομά μου, αρχικά, και δείτε τι έκανα σ’ αυτόν εξαιτίας τής κακίας τού λαού μου Ισραήλ. 13 Και τώρα, επειδή πράξατε όλα αυτά τα έργα, λέει ο Κύριος, και σας μίλησα, σηκωνόμενος το πρωί και μιλώντας, και δεν ακούσατε· και σας έκραξα, και δεν απαντήσατε· 14 γι’ αυτό, στον οίκο, επάνω στον οποίο αποκλήθηκε το όνομά μου, στον οποίο εσείς έχετε το θάρρος, και στον τόπο, που έδωσα σε σας και στους πατέρες σας, θα κάνω όπως έκανα στη Σηλώ· 15 και θα σας απορρίψω από το πρόσωπό μου, όπως απέρριψα όλους τούς αδελφούς σας, ολόκληρο το σπέρμα τού Εφραϊμ».
Δηλαδή, τους λέει: «Μη νομίζετε ότι επειδή ο Ναός του Κυρίου είναι στην Ιερουσαλήμ θα σας γλιτώσει ο Κύριος με όλα αυτά που κάνετε. Κοιτάξτε τι έκανε ο Κύριος στους αδελφούς σας, στο 10φυλο βασίλειο του Ισραήλ, πάνω στους οποίους έθεσε το όνομά Του, και θα δείτε τι περιμένει και εσάς».
Όμως, ο φίλος μας έχει παρερμηνεύσει κι άλλο εδάφιο:
Επίσης από το βιβλίο του Ιερεμία:
«Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό· το καλάμι των γραμματέων είναι αναληθές» (Ιερεμίας 8:8)
Το εδάφιο Ιερ. 8,8 αναφέρεται στους Ιουδαίους που δεν τίμησαν τον Νόμο ο οποίος μίλησε για τον Χριστό, και δεν τον δέχτηκαν. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας χρησιμοποιεί αρκετές φορές το εδάφιο σε έργα του και το θεωρεί προφητικό δηλ. ότι αναφέρεται στους Εβραίους που δεν αποδέχτηκαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Οι Γραμματείς έγραψαν ερμηνείες διαφορετικές, δεν δέχτηκαν τη διδασκαλία περί Μεσσία, δεν πείραξαν το πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής όπως υπονοεί ο μουσουλμάνος απολογητής!
Γενικότερα, θα πρέπει ο Άχμαντ, ή όποιος άλλος θεωρεί ότι ο άγιος προφήτης Ιερεμίας μιλάει για νοθεία στα ΚΕΙΜΕΝΑ της Π.Δ, να εξηγήσει ποια από τα κείμενα γράφτηκαν ΠΡΙΝ τον Ιερεμία, επομένως μπορεί να υπονοούνται στην καταγγελία του, και ποια γράφτηκαν ΜΕΤΑ απ’ αυτόν, άρα είναι εκτός της καταγγελίας του, δηλ. οφείλει να τα δεχτεί ως ανόθευτα.
Και πρέπει να το υποστηρίξει με βάση επιστημονικές και ορθολογι(στι)κές απόψεις, που σε τόση «εκτίμηση» δήθεν τις έχει.
Ωστόσο, ασφαλώς ο άγιος προφήτης Ιερεμίας δεν εννοεί αυτό που εννοεί ο Άχμαντ Ελντίν.
Ο Χριστός μίλησε για τους γραμματείς στα περίφημα «ουαί». Να πώς είναι αναληθές το καλάμι των γραμματέων. Και να πώς ο λαός διέστρεψε τα λόγια του Θεού: στην καρδιά του, όχι στα κείμενα.
Μας λέει ο expaganus ότι επειδή πέθαναν οι πρώτοι Χριστιανοί για την πίστη τους δεν μπορούν να κατηγορηθούν για παραποίηση με δόλο. Η κριτική κειμένου όμως της Α.Γ μας πληροφορεί ότι τα λάθει πολλές φορές γινόντουσαν όταν κάποιος αντιγραφέας «διόρθωνε» τον προηγούμενο. Νόμιζαν δηλαδή ότι έκαναν καλό όταν στην πραγματικότητα κατέστρεφαν την ουσία του θέματος. Αυτοί που πέθαναν για την πίστη τους όπως λέει ο expaganus δεν γνώριζαν οι ίδιοι προφανώς τις παραποιήσεις και τις αλλοιώσεις. Μην ξεχνάμε ότι η Κ.Δ που έχουμε σήμερα και έτσι όπως είναι διαμορφωμένη είναι ένα αποτέλεσμα κατά πολύ μετά τον 2ο αιώνα.
Καταρχήν, η κριτική κειμένου μας λέει κι ότι οι «διορθώσεις» αυτές στο μεγαλύτερο ποσοστό τους ΔΕΝ έχουν περάσει στο κείμενο του κανόνα, ότι οι αμφισβητήσεις αφορούν μόνο το 1% σημείων των κειμένων και δεν αφορούν «την ουσία του θέματος», και ότι αν αυτό το 1% αφαιρεθεί από το κείμενο της Α.Γ., η χριστιανική διδασκαλία δεν θα επηρεαστεί στο ελάχιστο. Αυτό ξεχνάει να μας το πει ο απολογητής του Ισλάμ, και δεν χρειάζεται φιλοσοφία γιατί το «ξεχνάει». Δεύτερον, ο Άχμαντ Ελντίν αναφέρεται με απατηλό τρόπο στη διαμόρφωση του Κανόνα της Α.Γ., δηλαδή στη διαδικασία που ξεχώρισε τα κανονικά ευαγγέλια από τα διάφορα απόκρυφα και τα ψευδοευαγγέλια γνωστικών και άλλων αιρετικών. Δεν μας λέει όμως, ότι ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ήταν αποδεκτά από την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησαν (όλα μέσα στον 1ο αι. μ.Χ.), και ότι αυτά που απορρίφθηκαν ποτέ δεν τύγχαναν καθολικής αποδοχής.
Μετά ο expaganus, επειδή είναι πολύ σκληρή η αλήθεια για το κείμενο της Κ.Δ γιαυτον, προσπαθεί να ρίξει λάσπη στο Κοράνι και στην αξιοπιστία του παραθέτοντας ένα κείμενο όπου δήθεν γίνεται λόγος περί αξιοπιστίας Κορανίου. Την απάντηση στο λινκ του μπορείτε να την βρείτε εδώ.
Ο φίλος μας δεν «αναιρεί» σε κάτι του απόσπασμα του βιβλίου του Αν. Γιαννουλάτου, και υπάρχουν πολύ μεγαλύτεροι κόλαφοι για την «αξιοπιστία του Κορανίου», στοιχεία τα οποία θα αναφέρουμε εμείς σε πρώτη ευκαιρία.
Λέει:
Ένα τέτοιο παράδειγμα θα δούμε στο παρόν άρθρο. Πρόκειται για τον ισχυρισμό ότι δήθεν ο Παράκλητος τής Καινής Διαθήκης, για τον οποίο προείπε ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Μωάμεθ και όχι το Άγιο Πνεύμα, όπως τόσο ξεκάθαρα αναλύεται στην Αγία Γραφή.
Οι Μουσουλμάνοι αναφέρονται στο Κοράνιο, στη σούρα Ελ Σαφ στίχος 6 (61:6) όπου γράφει:
“Και (ανάγγελε στο λαό σου) τον Ιησού – το γιο της Μαριάμ – όταν είπε: Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Είμαι ο απεσταλμένος του ΑΛΛΑΧ σ’ εσάς, για να επικυρώσω το Νόμο (τη Βίβλο) (που ήλθε) πριν από εμένα, και να σας αναγγείλω την ευχάριστη είδηση για έναν Απόστολο που θα έλθει μετά από μένα, και που το όνομά του είναι Άχμέντ’. Αλλά όταν τους παρουσίασε τα (ολοφάνερα) Σημεία, είπαν: ‘Αυτή είναι φανερή μαγεία’!” (σε μετάφραση ομάδας ελληνιστών καθηγητών του ισλαμικού Πανεπιστημίου Αλ-Άζχαρ υπό την επιμέλεια του Τζιχάντ Μπιλάλ Χαλήλ)
Σε αυτή τη σούρα βασίζεται το επιχείρημα των αναλυτών του Ισλάμ, ότι ο Μοχάμμεντ προλέγεται από τον Ιησού στην Βίβλο και συγκεκριμένα στo εδάφιο Ιω. 14:15-17, το οποίο λέει στην Κοινή Ελληνική διάλεκτο της εποχής:
“Εάν αγαπάτέ με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε, 16 και εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένει μεθ’ υμών εις τον αιώνα, 17 το Πνεύμα της αληθείας, ό ο κόσμος ου δύναται λαβείν, ότι ου θεωρεί αυτό ουδέ γινώσκει αυτό· υμείς δε γινώσκετε αυτό, ότι παρ’ υμίν μένει και εν υμίν έσται”.
(Μετάφραση: “Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου. 6 Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα, 17 το Πνεύμα της αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει· εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι”.)
Σύμφωνα με τους ισλαμιστές αυτούς, το εδάφιο λέει στην πραγματικότητα “περικλυτόν” και όχι “παράκλητον”, αλλά οι χριστιανοί το έχουν αλλάξει. “Περικλυτός” σημαίνει ένδοξος. “Ένδοξος” και “παινεμένος” είναι το νόημα του ονόματος Αχμάντ (για την ακρίβεια πιο σωστά μεταφράζεται ως “πιο αξιέπαινος”). Το όνομα Αχμάντ είναι συνώνυμο του Μοχάμμεντ που σημαίνει παινεμένος, ένδοξος (το aHMaD και muHaMmaD μοιράζονται τα σύμφωνα-ρίζες H, M, D. – Στη σημιτική κατηγορία γλωσσών η κάθε λέξη, ως δομή και ως προφορά “κτίζεται” αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται.) .
Απάντηση:
Πως είναι δυνατόν ο expaganus να συμπεραίνει από την κοπέλα που του έστειλε αρχικά το μαιλ την θέση όλων των Μουσουλμάνων αναλυτών;
Προφανώς θα έχει ήδη υπόψη του τη γενικότερη θέση των μουσουλμάνων αναλυτών, που όπως σίγουρα γνωρίζει ο φίλος μας ο Ελντίν, δεν την κρατάνε κρυφή, αλλά προσπαθούν με αυτήν να μπερδέψουν χριστιανούς! Στο μεταξύ, εσείς αγαπητοί αναγνώστες ρίξτε μια ματιά στις λέξεις που έχουμε τονίσει, και προσπαθήστε να τις θυμάστε όταν θα διαβάσετε την υπόλοιπη απάντηση του απολογητή του Ισλάμ.
Ακόμα και με την λέξη παράκλητος αποδεικνύεται ότι ταιριάζει στην περιγραφή του Μωάμεθ(όπως θα δούμε). Όμως αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι θέλω να δώσετε βάση στα λόγια «Στη σημιτική κατηγορία γλωσσών η κάθε λέξη, ως δομή και ως προφορά “κτίζεται” αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται» Και θα δούμε πως μέσα από τον ίδιο του τον συλλογισμό αντικρούεται ο expaganus.
Λέει:
Άρα λοιπόν κατά τους ισλαμιστές αυτούς, στο κατά Ιωάννην ο Ιησούς προλέγει τον Μοχάμμεντ!
Δυστυχώς γι’ αυτούς που λένε τέτοια πράγματα, ο ισχυρισμός τους είναι εντελώς αστήρικτος για τους εξής λόγους:
1) Δεν έχει βρεθεί ούτε ένα αρχαίο ή έστω μεταγενέστερο χειρόγραφο που να περιέχει τα επίμαχα εδάφια και να λέει “περικλυτός” αντί για “παράκλητος”. ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ!
Απάντηση
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Γιατί όπως είπαμε ότι ακόμα και με την λέξη «παράκλητος» αποδεικνύουμε μέσα από τα ιερά κείμενα της Κ.Δ ( σύμφωνα με τους Χριστιανούς πάντα) ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο, συγκεκριμένα προφήτη.
Εδώ παρακαλώ θυμηθείτε τα τονισμένα σημεία: Ο Ιησούς μιλάει στους μαθητές για κάποιον που είναι ήδη δίπλα τους, και στο μέλλον θα είναι ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ. Ειναι δυνατόν να μιλάει για «έναν άνθρωπο, συγκεκριμένα προφήτη»; Ποιος είναι αυτός ο προφήτης, που είναι ΗΔΗ δίπλα στους μαθητές και στο μέλλον θα είναι μέσα τους;
Επίσης τα χειρόγραφα που είναι χιλιάδες έχουν διαφορές πολλές μεταξύ τους όπως επίσης και πολλά λάθη αντιγραφικά. Παρ όλα αυτά όμως δεν αποτελεί πρόβλημα να αποδειχτεί ότι ο «Παράκλητος» είναι Προφήτης, ένας άνθρωπος. Η πρώτη παρατήρηση λοιπόν είναι άστοχη μιας και δεν μπορούμε να βάλουμε κριτήριο στο αν έγινε αναφορά από χειρόγραφα μιας και έχουμε λάθη αρκετά και κανένα από αυτά δεν είναι πανομοιότυπα.
Ο Άχμαντ παραβλέπει το λογικό ερώτημα που μόλις θέσαμε, και με αυτά που γράφει επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τη διδασκαλία αυτή του Ισλάμ. Γιατί αν υπάρχουν όπως λέει τόσα λάθη, και κανένα από τα χειρόγραφα δεν είναι πανομοιότυπο (ψέματα λέει αλλά ας πούμε ότι το δεχόμαστε…) πώς μέσα σε όλα αυτά τα λάθη δεν υπάχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ χειρόγραφο με τη λέξη «περικλυτός» αντί για τη λέξη «παράκλητος»; Τι σατανική και διαχρονική συνωμοσία έκανε όλους ανεξαιρέτως τους γραφείς να γράφουν ειδικά ΑΥΤΗ τη λέξη πάντα λάθος και ούτε μια φορά σωστά;
Λέει
2) Επειδή στην ελληνική δεν γράφουμε μόνο τα σύμφωνα όπως στην αραβική, αλλά γράφουμε ΚΑΙ τα φωνήεντα, δεν αρκούν τα κοινά σύμφωνα στις λέξεις “ΠαΡάΚΛυΤοΝ” και “ΠεΡιΚΛηΤόΝ” για να τις βγάλουμε συνώνυμες, όπως συμβαίνει π.χ. στην αραβική με τα ονόματα Αχμάντ (η Άχμαντ) και Μοχάμμεντ.
Απάντηση:
Άκυρη και αυτή η παρατήρηση. Διότι ο Ιησούς δεν μιλούσε την Ελληνική γλώσσα αλλά την Εβραϊκή ( πιο σίγουρα την Αραμαϊκή). Ο Χριστός δεν είπε επί λέξη « Παράκλητος» αλλά το πρόφερε στην Αραμαϊκή γλώσσα(σημιτική γλώσσα) ως «manahma» που εδώ ακριβώς έχουμε όπως είπε και ο expaganus «σημιτική κατηγορία γλωσσών η κάθε λέξη, ως δομή και ως προφορά “κτίζεται” αποκλειστικά πάνω σε σύμφωνα-ρίζες. Τα φωνήεντα συνήθως δεν υποδηλώνονται» έτσι έχουμε την ίδια μεθοδολογία με την αραβική μιας και η Αραμαϊκή είναι σημιτική γλώσσα.
Δυστυχώς για τον Άχμαντ, η δική του παρατήρηση είναι άκυρη! Ναι μεν ο Ιησούς μιλούσε αραμαϊκά, μιλούσε όμως και εβραϊκά καθώς τα μισναϊκά εβραϊκά ήταν καθομιλουμένη στην Παλαιστίνη. Στα εβραϊκά συνομίλησε με την Σαμαρείτισσα στο πηγάδι (Ιω. 4:4-26) (οι Σαμαρείτες μιλούσαν εβραϊκά και όχι αραμαϊκά). Στην εβραϊκή (τῇ ῾Εβραΐδι διαλέκτω) απευθύνθηκε και στον απόστολο Παύλο στο δρόμο για τη Δαμασκό (πραξ. 24:14). Η συνομιλία του με τους Εβραίους διδασκάλους (Λουκ. 2:39-52) έγινε προφανώς στα εβραϊκά, και όχι στα αραμαϊκά ή τα ελληνικά. Επίσης η έκφραση που χρησιμοποιεί ο Ιησούς στο κατά Ματθαίον 5:18 για το «ένα ιώτα ή μία κεραία» (yod v’kotz shel yod) είναι εβραϊκή φράση που αναφέρεται σε γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου. Επίσης στην εβραϊκή διάβαζαν τις Γραφές στις συναγωγές: Ο Έσδρας ναι μεν χρησιμοποίησε την αραμαϊκή γραφή για να γραφτεί με αυτήν η Τορά, όμως η γλώσσα που γραφόταν με αραμαϊκό αλφάβητο ήταν η εβραϊκή. Κάθε Σάββατο σε όλες τις συναγωγές διαβαζόταν η Γραφή στα εβραϊκά, κι επίσης στα εβραϊκά έλεγαν την Amidah και έκαναν όλες τις τελετουργίες. Είναι απίθανο ο Ιησούς να μην μιλούσε και εβραϊκά, από τη στιγμή που συμμετείχε στην εβραϊκή λατρεία και απευθυνόταν σε Εβραίους!
Όμως είναι αποδεδειγμένο ότι ο Ιησούς μιλούσε ΚΑΙ ελληνικά (όπως και αραμαϊκά). Ίσως να μιλούσε και λατινικά. Ο Ιησούς μεγάλωσε σε πολυεθνικό και πολύγλωσσο περιβάλλον, με πολλούς ελληνόφωνους εθνικούς να ζουν γύρω από τη Ναζαρέτ. Η Γαλιλαία όχι µόνο περιβαλλόταν από ειδωλολατρικό πληθυσµό• είχε τέτοιον και στα εδάφη της. Γι’ αυτό άλλωστε και ονοµαζόταν «Γαλιλαία των εθνών». Σέπφωρις και Τιβεριάδα ήταν ελληνικά ειδωλολατρικά κέντρα, ενώ η μεγάλη πόλη Σέπφωρις απείχε μόλις 6 χλμ. από τη Ναζαρέτ. Είναι καταγεγραμμένο στην Καινή Διαθήκη ότι ο Ιησούς Χριστός έχει μιλήσει σε Ρωμαίους (Ματθ. 8:5-13 συνομιλία με Ρωμαίο εκατόνταρχο, Ιω. 18:28 συνομιλία με Πόντιο Πιλάτο), οι οποίοι δεν γνώριζαν εβραϊκά και αραμαϊκά ούτε και καταδέχονταν να τα μάθουν, αλλά μιλούσαν – όπως οι περισσότεροι Ρωμαίοι και οι περισσότεροι άνθρωποι τότε – την Κοινή Ελληνική. Άρα αφού οι Ρωμαίοι δεν μιλούσαν εβραϊκά, ούτε αραμαϊκά, σε τι γλώσσα συνεννοήθηκαν με τον Ιησού; Το πιθανότερο είναι, στα ελληνικά. Το να μίλησαν στα λατινικά είναι λιγότερο πιθανό – καθώς η γλώσσα αυτή δεν ήταν τόσο «διεθνής» όσο τα ελληνικά – χωρίς να είναι και απίθανο. Αν όμως ο Ιησούς γνώριζε τα λιγότερο διαδεδομένα λατινικά, πόσο μάλλον θα γνώριζε τα ελληνικά που ήταν διαδεδομένα παντού, αποτελούσαν την επίσημη γλώσσα του εμπορίου ενώ οι μεταφρασμένες σ’ αυτά εβραϊκές γραφές χρησιμοποιούνταν στις συναγωγές των Ελληνιστών Εβραίων!
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι ο Ιησούς αποκαλούσε τον Θεό ως «ΑΛΑΧΑ» ( ΑΛΛΑΧ) και όχι με την Ελληνική προφορά «ΘΕΟΣ». Στην «ταινία τα πάθη του Χριστού» οι πρωταγωνιστές μιλούν με την γλώσσα των εποχών τους, δηλαδή ο «Χριστός» μιλά στην γλώσσα του. Δείτε πως προφέρει την λέξη «ΘΕΟΣ» και πως προφέρει την λέξη «παράκλητος»:
Πολύ ωραία απόδειξη, αντάξια ενός ισλαμιστή απολογητή! Ο Ιησούς αποκαλούσε πάντα και παντού τον Θεό «Αλάχα» επειδή ένα κλιπάκι από την ταινία του Μελ Γκίμπσον «τα πάθη του Χριστού» τον δείχνει μια φορά να λέει στα αραμαϊκά αποσπάσματα από τους ψαλμούς του Δαβίδ!!! Ακόμα κι έτσι να ήταν, καμία σχέση δεν έχει ο παλαιοδιαθηκικός Γιαχβέ με τον Αλλάχ, ο οποίος μέχρι τότε λατρευόταν ως θεός της σελήνης και του οποίου προφήτης έλεγε πως είναι ο Μουχάμμαντ.
3) Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο Μοχάμμεντ ήταν προφήτης, είναι φανερό ότι ο Ιησούς δεν αναφέρεται σε κάποιον προφήτη, κάποιον άνθρωπο με σάρκα και αίμα όπως ο Μοχάμμεντ, αλλά σε πνευματικό ον που οι ακόλουθοί του θα το έχουν μέσα τους. Σαφέστατα το χωρίο μιλάει για το Άγιο Πνεύμα. Ακόμα κι αν δεν έχουμε γνώση του χριστιανικού δόγματος της Αγίας Τριάδας ή ακόμα κι αν δεν το δεχόμαστε, καταλαβαίνουμε βάσει της κοινής λογικής ότι ακριβώς επειδή ο κάθε ακόλουθος του Ιησού θα έχει μέσα του το πνεύμα αυτό, το πνευματικό αυτό ον δεν είναι κάποιος απλός άγγελος, αφού ένας απλός άγγελος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε πολλά μέρη. Μόνο ο ίδιος ο Θεός είναι “πανταχού παρών και τα πάντα πληρών”. Άρα το πνευματικό αυτό ον, που έχει τέτοιες θεϊκές ιδιότητες, είναι Θεός.
Και ακόμα, αν υποθέσουμε ότι οι Χριστιανοί δήθεν άλλαξαν τα συγγράμματα για να μη φαίνεται ο Μωάμεθ, πώς ήξεραν γι’ αυτόν και τα εξαφάνισαν, αφού δεν είχε καν εμφανισθεί; Όλο και κάτι δεν θα τους ξέφευγε στους τόσους αιώνες ως τον Μωάμεθ; Και αν οι Χριστιανοί εξαφάνισαν τμήματα, πώς δεν διατηρήθηκαν από τους Ιουδαίους για την Παλαιά Διαθήκη, ή από τους Γνωστικούς για την Καινή, έστω σε κάποιο απόκρυφο, από τα αμέτρητα που επιβίωσαν από τότε; Πώς τίποτα απ’ αυτά δεν επιβίωσε για τον Μωάμεθ; Είναι δυνατόν να συνεργάσθηκαν σ’ αυτό οι Ιουδαίοι, οι Γνωστικοί, οι αιρετικοί και οι Χριστιανοί, (ακόμα και οι ειδωλολάτρες που ούτε αυτοί αναφέρονται στα αποσπάσματά τους σε κάτι τέτοιο), ώστε από κοινού να καταφέρουν να εξαφανίσουν εντελώς κάτι τέτοιο σε συνεργασία; Γιατί μόνο με συνεργασία γίνεται κάτι τέτοιο, και πάλι κάτι θα ξέφευγε! Το βάρος τής απόδειξης πέφτει στους Μουσουλμανικούς αυθαίρετους και χωρίς το παραμικρό στοιχείο ισχυρισμούς.
Απάντηση
Μας ζητεί ο expaganus ένα κείμενο που να μαρτυρά τον Προφήτη Μωάμεθ σαν απόστολο και Προφήτη του Θεού. Του παρουσιάζουμε το ευαγγέλιο του Βαρνάβα λοιπόν που όχι μόνο τονίζει τον Μωάμεθ με υπαινιγμούς αλλά τον ονοματίζει ξεκάθαρα με το όνομα του! (http://barnabas.net/chapters/103-55-muhammad-at-the-judgment-day.html). Ο expaganus ελπίζω να μην έρθει κάνοντας διαμαρτυρία ότι αυτό το ευαγγέλιο είναι απόκρυφο η γνωστικό, μιας και συζήτησε ένα αρχαίο κείμενο έστω απόκρυφο η γνωστικό.
Να λοιπόν πόσο γυμνή είναι η απολογητική του Ισλάμ. Το «ευαγγέλιο» που μας αναφέρει ο «απολογητής του Ισλάμ» δεν είναι καθόλου αρχαίο! Είναι κείμενο του 16ου αι. που οι κριτικοί κειμένων θεωρούν πλαστογραφία, στην οποία είναι ανακατεμένοι και μουσουλμάνοι. Καμαρώστε την εγκυρότητα του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα» και βγάλτε συμπέρασμα για την γενικότερη εγκυρότητα όλων των επιχειρημάτων των απολογητών, που καταφεύγουν σε αυτό το κελεπούρι! Το «ευαγγέλιο» αυτό:
* Παρουσιάζει τον Ιησού να πηγαίνει στη Ναζαρέτ διαπλέοντας τη Θάλασσα της Γαλιλαίας, ενώ στην πραγματικότητα η Ναζαρέτ είναι στην ενδοχώρα και όχι παραθαλάσσια. Και από τη Ναζαρέτ «ανεβαίνει» στην Καπερναούμ – η οποία στην πραγματικότητα είναι παραλίμνια (κεφάλαια 20-21).
* Λέει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε κατά το διάστημα που διοικούσε ο Πόντιος Πιλάτος, το οποίο ξεκίνησε μετά το έτος 26 μ.Χ.
* Ο συγγραφέας δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι «Χριστός» και «Μεσσίας» είναι μεταφράσεις της ίδιας λέξης (Χριστός), κι έτσι ενώ περιγράφει τον Ιησού ως «ο Ιησούς Χριστός» υποστηρίζει ακόμη ότι «ο Ιησούς ομολόγησε και είπε την αλήθεια, «Δεν είμαι ο Μεσσίας» » (κεφ. 42).
* Υπάρχει αναφορά σε Ιωβηλαίο έτος το οποίο έρχεται κάθε εκατό χρόνια (κεφάλαιο 82), και όχι κάθε πενήντα χρόνια, όπως περιγράφεται στο Λευιτικόν: 25. Αυτός ο αναχρονισμός φαίνεται να συνδέει το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» με τη διακήρυξη του 1300 ως ιωβηλαίου έτους από τον Πάπα Βονιφάτιο. Ένα Ιωβηλαίο που τότε αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε εκατό χρόνια. Το 1343 ο Πάπας Κλήμης VI μείωσε το διάστημα μεταξύ των «Αγίων Ετών» από εκατό σε πενήντα χρόνια. [53]
* Ο Αδάμ και η Εύα τρώνε ένα μήλο (κεφ. 40). Λαμβάνοντας υπόψη ότι η παραδοσιακή σύνδεση του καρπού του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού (Γένεσις: 2) με το μήλο, στηρίζεται στην μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου στα Λατινικά, όπου και η λέξη «μήλο» και η λέξη «κακό» αποδίδονται ως «Malum», καταλαβαίνουμε ότι το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» δεν μπορεί παρά να γράφτηκε μετά από αυτή τη μετάφραση.
* Το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» μιλά για κρασί που αποθηκεύεται σε ξύλινα βαρέλια (κεφάλαιο 152). Τα ξύλινα βαρέλια ήταν χαρακτηριστικό της Γαλατίας και της Βόρειας Ιταλίας, και δεν χρησιμοποιούνταν συνήθως για το κρασί στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι μετά από το 300 μ.Χ., ενώ το κρασί στην Παλαιστίνη του 1ου αιώνα ήταν πάντοτε αποθηκευμένο σε ασκούς και κανάτες (αμφορείς). Η αγγλική δρυς (Quercus robur) δεν φύεται στην Παλαιστίνη, και το ξύλο από άλλα είδη δέντρων δεν είναι επαρκώς στεγανό για να χρησιμοποιηθεί σε βαρέλια κρασιού. [54]
* Στο κεφάλαιο 91, το «σαρανταήμέρο» αναφέρεται ως ετήσια νηστεία. [55] Αυτό αντιστοιχεί στη χριστιανική παράδοση της νηστείας για σαράντα ημέρες (Σαρακοστή). Όμως αυτή η πρακτική δεν καταγράφεται νωρίτερα από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.). Επίσης δεν υπάρχει σαρανταήμερη νηστεία στον Ιουδαϊσμό εκείνη την περίοδο (βλ. Mishnah, Tractate: Taanith «Days of Fasting»).
* Όπου το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» περιλαμβάνει αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη, αυτά αντιστοιχούν σε αποσπάσματα της Λατινικής Βουλγκάτα, [56] και όχι σε αυτά της ελληνικής μετάφρασης των Ο’, ή του εβραϊκού Μασοριτικού κειμένου. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μετάφραση της Λατινικής Βουλγκάτα ήταν ένα έργο που ο άγιος Ιερώνυμος άρχισε το 382 μ.Χ., αιώνες μετά το θάνατο του Βαρνάβα.
* Η ιταλική έκδοση διαιρεί το χρυσό δηνάριο σε 60 λεπτά (minuti). Αυτά τα νομίσματα δεν υπήρχαν στην εποχή του αποστόλου Βαρνάβα. Είχαν ισπανική προέλευση που κρατούσε από την προϊσλαμική βησιγότθεια περίοδο της Ισπανίας, και προδίδουν ισπανική επιρροή στο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα». (Βλ. [3])
* Το κεφ. 91 αναφέρει τρεις εβραϊκές στρατιές από 200.000 άνδρες η καθεμιά στη Mizpeh, δηλαδή 600.000 άνδρες στο σύνολο, σε μια χρονική στιγμή που η συνολική ισχύς του Ρωμαϊκού στρατού σε ολόκληρη την αυτοκρατορία υπολογίζεται σε 300.000 άνδρες. (!)
Αυτά μόνο για τους αναχρονισμούς του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα» (για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε το ειδικό άρθρο μας).
Τι να κάνει όμως κι ο καημένος ο Άχμαντ Ελντίν; Η πλαστογραφία που λέγεται «ευαγγέλιο του Βαρνάβα» είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να φέρει…
Για να δούμε τώρα όμως και την ουσία της απόδειξης ως προς το γιατί ο Μωάμεθ μπορεί να είναι ο Παράκλητος. Ο exapaganus λέει παραπάνω ότι ο Παράκλητος δεν είναι άνθρωπος η προφήτης αλλά είναι το Άγιο Πνεύμα. Πάμε να δούμε και πάλι τα χωρία που κάνουν λόγο για τον Παράκλητο και να παρουσιάσουμε με την σειρά μας την επιχειρηματολογία μας.
15. Αν με αγαπάτε, φυλάξτε τις εντολές μου.16. Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα,17. το Πνεύμα τής αλήθειας, το οποίο ο κόσμος δεν μπορεί να λάβει, επειδή δεν το βλέπει ούτε το γνωρίζει· εσείς, όμως, το γνωρίζετε, επειδή μένει μαζί σας, και μέσα σας θα είναι. ( Ιωάννης 14:15-17)
Αυτό το χωρίο παρέθεσε και ο expaganus, ότι με αυτό βασίζουμε το επιχείρημα μας. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι και μερικά χωρία που με συνδυασμό με άλλα δείχνουν και δυναμώνουν την Ισλαμική άποψη, ότι ο παράκλητος είναι άνθρωπος –Προφήτης (δηλ ο Μωάμεθ). Το Άγιο Πνεύμα όπου και γίνεται και ο όλος ο λόγος χαρακτηρίζεται και σαν άνθρωπος και μάλιστα συγκεκριμένα σαν Προφήτης! Διαβάζουμε από τον ίδιο δήθεν συγγραφέα σε μια επιστολή του:
Αγαπητοί, μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι από τον Θεό· επειδή, πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο.( Α Ιωάννη 4:1)
Ο «Ιωάννης» μας παρουσιάζει τις λέξεις «προφήτη» και «πνεύμα» σαν συνώνυμες.
Από πού κι ως κάνει ο Ιωάννης τέτοιο πράγμα; Ο Ιωάννης μιλά για τα πνεύματα που μιλούν μέσα από τους προφήτες. Στην περίπτωση του Μουχάμμαντ, το πνεύμα δεν είναι φυσικά ο ίδιος ο Μουχάμμαντ, αλλά ο Γαβριήλ που του υπαγόρευσε το Κοράνιο.
Ψεύτικο πνεύμα ψεύτικος προφήτης και λογικά αληθινό πνεύμα αληθινός προφήτης. Έτσι λοιπόν ο «Ιωάννης» κατανοεί το πνεύμα να είναι Προφήτης και όχι ένα πνευματικό ον. Η πιο σωστά όχι ΜΟΝΟ ένα πνευματικό ον. Στο παρακάτω χωρίο διαβάζουμε:
Από τούτο γνωρίζεται το Πνεύμα τού Θεού· κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό ότι έχει έρθει με σάρκα προέρχεται από τον Θεό·( Α Ιωάννη 4: 2)
Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα ότι το πνεύμα είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά που ομολόγει.
Το ίδιο λάθος συνεχίζεται. Για να καταλάβετε ακόμα καλύτερα ποια είναι η διάκριση μεταξύ πνεύματος και ανθρώπου προφήτη, δείτε τις Πράξεις 16:16-18, όπου ο Παύλος και ο Τιμόθεος κηρύττουν, και μια κοπέλα που είχε μέσα της κάποιο πνεύμα που μάντευε, αλλά δεν ήταν το Άγιο Πνεύμα, άρχισε να τους ακολουθεί. Δείτε την πλήρη αναίρεση αυτού του ισλαμικού ισχυρισμού εδώ.
Επίσης, μείνετε συντονισμένοι για την τελειωτική απόδειξη γιατί ο Ιωάννης αποκλείεται να μιλά για άνθρωπο προφήτη.
Επίσης βλέπουμε και το τεστ για το αν κάποιος είναι ψευδοπροφήτης η αληθινός προφήτης, γιατί το Κοράνι λέει:
«Ο ΑΛΛΑΧ σου αναγγέλει ευχάριστα νέα μ’ ένα Λόγο του, το όνομα του θα είναι Μεσσίας Ιησούς (Χριστός Ιησούς), το παιδί της Μαριάμ, θα τύχει δε μεγάλης τιμής σ’ αυτόν τον κόσμο και στο μελλοντικό, και σύντροφος μ’ εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά στον ΑΛΛΑΧ» (Κοράνι 3:45) .
Το Κοράνι και κατά συνέπεια ο Μωάμεθ ομολογεί τον Ιησού σαν Χριστό ( Μεσσία) άρα σύμφωνα με το τεστ του «Ιωάννη» όπου είναι από το Θεό.
Κι άλλο λάθος, αντάξιο της άγνοιας (ή της επιτηδευμένης διαστρέβλωσης) που κάνουν στην Αγία Γραφή οι ισλαμιστές. Ο Ιωάννης προειδοποιεί για μια συγκεκριμένη αίρεση, τους Δοκήτες, που αρνούνταν ότι ο προϋπάρχων Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε στον Χριστό.
Το ισλαμικό κοράνι και, στη συνέχεια, οι μουσουλμάνοι, δεν ομολογούν το Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα», γιατί τότε θα έπρεπε να παραδέχονται ότι, πριν γεννηθεί «με σάρκα» (ως άνθρωπος), υπήρχε με άλλη, άσαρκη μορφή, κάπου αλλού, απ’ όπου «ήρθε» («ελήλυθε») εν σαρκί. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν είναι απλά άνθρωπος, αλλά άνθρωπος και κάτι άλλο, το οποίο προϋπήρχε – και πρέπει να διερευνηθεί τι ήταν αυτό το «άλλο». Επομένως, με χριστιανικά κριτήρια, το πνεύμα που υπαγόρευσε στο Μωάμεθ το κοράνι δεν μπορεί να θεωρηθεί Θεός.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: την εποχή του αγίου Ιωάννη, οι τότε αιρετικοί Δοκήτες αρνούνταν ότι ο Χριστός πήρε αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη και ανθρώπινο υλικό σώμα. Τον θεωρούσαν άσαρκο θεϊκό πνεύμα, που κατέβηκε από τον ουρανό με φαινομενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια όμως εμφανίστηκαν άλλοι αιρετικοί, που αμφισβήτησαν κάθε σημείο της διδασκαλίας του Χριστού και της πίστης των χριστιανών. Έτσι, σήμερα θα λέγαμε ότι απαραίτητο κριτήριο για την αναγνώριση ενός φωτεινού πνεύματος είναι να ομολογήσει την Αγία Τριάδα, το ότι ο Χριστός είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος και γενικά κάθε πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας που κατά καιρούς διαστρεβλώθηκε από αιρετικούς.
Πώς λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι το πνεύμα του ισλαμικού κορανίου είναι Θεός, όταν αρνείται πως ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού (ενώ ο Ίδιος το διακήρυξε σε αμέτρητα σημεία του ευαγγελίου, π.χ. Ματθ. 26, 29, Λουκ. 2, 41-52. 10, 22, Ιω. 5, 19-26. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21, κ.π.ά.) ή πως ο Θεός είναι τριαδικός, όταν ο Ίδιος ο Ιησούς παράγγειλε στους μαθητές και αποστόλους Του να βαπτίζουν τους ανθρώπους «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19);
Επίσης, με τη λογική του Άχμαντ Ελντίν οι ΜτΙ είναι επίσης από τον Θεό επειδή δέχονται Χριστό με σάρκα. Παράλληλα άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει «δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά μέθυσο», θα είναι επίσης εκ Θεού, άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει ότι «δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά δολοφόνο», θα είναι επίσης εκ Θεού κ.ο.κ.
Ας δούμε όμως το αρχικό χωρίο πάλι:
Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα,(Ιωάννης 14:16)
Τι εννοεί το χωρίο με το «έναν άλλο Παράκλητο». Ο Χριστός «λέει» έναν άλλον γιατί ο ίδιος θεωρείτε Παράκλητος (σύμφωνα με την εκκλησία) Όταν ο ίδιος θεωρείτε παράκλητος (εκείνη την ώρα) δεν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο;
Όχι, έχουμε να κάνουμε με τον ένα και μοναδικό Θεάνθρωπο. Το ένα και μοναδικό πρόσωπο στο οποίο έχουμε ένωση της ανθρώπινης φύσης με το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Πού να τα καταλάβει όμως αυτά ο φίλος μας ο Ελντίν, που ως μουσουλμάνος θεωρεί τον Ιησού ως μόνο άνθρωπο, προφήτη! Γι’ αυτό μπερδεύεται και πέφτει στα επόμενα αστεία λάθη:
Άρα ο Παράκλητος είναι άνθρωπος η μπορεί να είναι και άνθρωπος.
Ο πρώτος Παράκλητος, είναι ο Θεάνθρωπος, που είναι Θεός και άνθρωπος. Ο δεύτερος είναι το Άγιο Πνεύμα, που είναι Θεός και όχι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος, είπαμε, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα μέσα σε όλους τους χριστιανούς!
Και αν δεχτούμε επίσης ότι ο Ιησούς είναι ένας Προφήτης (Ιωάννης 4:19, Ματθαίος 21:11, Ιωάννης 6:29, Λουκάς 13:33 ) τότε έχουμε έναν Προφήτη Παράκλητο. Πως τότε ο expaganus μας λέει ότι στην περίπτωση του Παράκλητου δεν έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο με σάρκα και οστά;
Και αν δεχτούμε επίσης ότι ο Ιησούς είναι ο ενσαρκωμένος Λόγος του Θεού, όπως δέχεται ο ευαγγελιστής Ιωάννης τον οποίο παρερμηνεύει φρικτά ο ισλαμιστής φίλος μας, δεν θα πέσουμε ποτέ στη λούμπα να νομίζουμε ότι ο Παράκλητος ΠΡΕΠΕΙ να έχει σάρκα και οστά, όπως είχε η ανθρώπινη φύση του Ιησού.
Το πρόβλημα είναι ότι οι μουσουλμάνοι, που περιορίζονται στο να βλέπουν τον Ιησού ως έναν σκέτο άνθρωπο/προφήτη, αδυνατούν να καταλάβουν το χωρίο όπως ο Ιωάννης, που έβλεπε τον Χριστό ως Θεάνθρωπο. Δεν υπάρχει εξάλλου τίποτα στο χωρίο που να δείχνει ότι ο «άλλος παράκλητος» και ο «παράκλητος Ιησούς» θα έχουν ακριβώς την ίδια φύση. Το κοινό χαρακτηριστικό τους που τονίζεται εδώ είναι ότι και οι δυο είναι «παρηγορητές».
Ένα άλλο χωρίο για τον Παράκλητο λέει:
Εγώ, όμως, σας λέω την αλήθεια· σας συμφέρει να αναχωρήσω εγώ· επειδή, αν δεν αναχωρήσω, ο Παράκλητος δεν θάρθει σε σας· αλλά, αφού αναχωρήσω, θα τον στείλω σε σας. ( Ιωάννης 16:7)
Πρέπει δηλαδή να φύγει ο Χριστός για να έρθει ο Παράκλητος, αυτός είναι ο όρος. Αν δεν φύγει δεν μπορεί να έλθει Αν πάρουμε την εξήγηση ότι είναι το Άγιο Πνεύμα (σαν πνεύμα καθαρά) τότε η έχουμε αντίφαση (σοβαρή ως προς την θεολογία του Χριστιανισμού) η ο Παράκλητος δεν είναι το Πνεύμα το Άγιο αλλά μεταφορικά υπονοείτε ο Προφήτης, ο άνθρωπος, ο ένας άλλος σαν τον Ιησού.
Και αυτό το λέω διότι το Άγιο Πνεύμα ήταν παρών και πριν και κατά την διάρκεια του Ιησού, καθώς επίσης το είχαν και άλλες φιγούρες.
13. Και ο άγγελος του είπε: Μη φοβάσαι, Ζαχαρία· επειδή, η δέησή σου εισακούστηκε· και η γυναίκα σου η Ελισάβετ θα γεννήσει σε σένα έναν γιο, και θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιωάννη.
14. Και θα είναι σε σένα χαρά και αγαλλίαση· και πολλοί θα χαρούν για τη γέννησή του.
15. Επειδή, θα είναι μεγάλος μπροστά στον Κύριο· και κρασί και σίκερα δεν θα πιει, και θα γίνει πλήρης με Άγιο Πνεύμα από την κοιλιά, ακόμα, της μητέρας του. (Λουκάς 1: 13-15)
Και καθώς η Ελισάβετ άκουσε τον χαιρετισμό τής Μαρίας, το βρέφος σκίρτησε μέσα στην κοιλιά της· και η Ελισάβετ έγινε πλήρης με Άγιο Πνεύμα, (Λουκάς 1:41)
Και ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του, έγινε πλήρης με Άγιο Πνεύμα· και προφήτευσε, (Λουκάς 1:67)
Και να! στην Ιερουσαλήμ υπήρχε κάποιος άνθρωπος, που λεγόταν Συμεών· και ο άνθρωπος αυτός ήταν δίκαιος και ευλαβής, ο οποίος πρόσμενε την παρηγοριά τού Ισραήλ· και το Άγιο Πνεύμα ήταν επάνω του.( Λουκάς 2:25-26)
Όπως βλέπουμε ξεκάθαρα έχουμε το Άγιο Πνεύμα είδη από την παρουσία του Χριστού και πριν από αυτήν. Ο όρος λοιπόν δεν μπορεί να στέκει ότι πρέπει να φύγει για να έρθει το Άγιο Πνεύμα μιας και ήταν εκεί συνεχώς. Το λογικό αυτό που στέκει είναι ότι εννοεί ότι εννοούσε και ο «Ιωάννης» για το Πνεύμα, ότι είναι ένας άνθρωπος και συγκεκριμένα ο Παράκλητος είναι άνθρωπος και χαρακτηρίζεται μεταφορικά ως Πνεύμα της αλήθειας.
Ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμα από το ισλαμικό παραλήρημα, που έφτασε να βάζει λόγια στο στόμα του αποστόλου Ιωάννη, για να θυμηθούμε ότι στο Ιω. 14,26 ο απόστολος όχι μόνο δεν λέει ότι ο Παράκλητος είναι άνθρωπος, αλλά τον ονομάζει:
«ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το άγιον…»
Δεν λέει:
«ο δε παράκλητος, ο Μουχάμμαντ…»
Και βεβαίως, ο ίδιος στίχος αναφέρει ότι αυτό που μεταβάλλεται είναι οι προϋποθέσεις καθόδου του Αγίου Πνεύματος. Είναι γελοίο να μας λέει ο ισλαμιστής, ότι το Πνεύμα ήταν …εδώ. Φυσικά και ήταν εδώ! Το Άγιο Πνεύμα είναι πανταχού παρών. Άρα, δεν τίθεται για εμάς θέμα ότι το Πνεύμα είναι σε κάποιο μέρος απ’ όπου θα φύγει για να έρθει εδώ!
Το θέμα είναι τι σημαίνει η φράση του Χριστού «θα στείλω άλλον Παράκλητο» όταν γνωρίζουμε την προαιώνια πανταχού παρουσία του! Και σίγουρα δεν μπορεί να σημαίνει ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΔΩ μέχρι τώρα!
Για εμάς σημαίνει ότι θα έρχεται από τον Θεό το Πνεύμα αλλά με διαφορετικές πλέον προϋποθέσεις.
Στα εδάφια που αναφέρει ο Άχμαντ Ελντίν, δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα το έργο της ενανθρώπησης. Ούτε το Κήρυγμα είχε ολοκληρωθεί, ούτε το Πάθος, ούτε η Σταύρωση, ούτε η Ανάσταση.
Το Ιω. 14,26 λέει καθαρά ότι: «ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το άγιον…εκείνος υμάς διδάξει πάντα και υπομνήσει υμάς πάντα α είπον υμίν«.
Τώρα πλέον, το Άγιο Πνεύμα θα κατέρχεται εις το όνομα του Ιησού που είναι το κέντρο της νέας πίστης και ζωής. Αυτή θα είναι η προσευχή που θα προσκαλεί το Πνεύμα το Άγιο:
Πραξ. 4,30-33
«Κύριε […] άπλωσε το χέρι σου, για να γίνονται θεραπείες και θαυματουργικές αποδείξεις της δύναμής σου, στο όνομα του άγιου δούλου σου, του Ιησού«. Οταν τελείωσαν την προσευχή, σείστηκε ο τόπος όπου ήταν συγκεντρωμένοι· όλοι πλημμύρισαν από το ΄Αγιο Πνεύμα και κήρυτταν το λόγο του Θεού με θάρρος…Οι απόστολοι κήρυτταν και βεβαίωναν με μεγάλη πειστικότητα ότι ο Κύριος Ιησούς αναστήθηκε. Κι ο Θεός έδινε σε όλους πλούσια τη χάρη του.»
Πλέον, την προσευχή στο όνομα του Ιησού θα την επισφραγίζει η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος. Ο «άλλος παράκλητος» αποστέλλεται όχι όπως μέχρι τώρα, στα εδάφια της Π.Δ. που μας επιδεικνύει ο φίλος Άχμαντ, αλλά ως διδάσκαλος και υπομνηματιστής των όσων έγιναν από τον Ιησού, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα του Κηρύγματος, του Πάθους, της Σταύρωσης και της Ανάστασης.
Η παρουσία του Αγ. Πνεύματος στους ανθρώπους που λαμβάνουν το άγιο βάπτισμα και τα μυστήρια της Ορθοδοξίας δεν συγκρίνεται με την παρουσία Του κατά την εποχή της ΠΔ.
Η διαφορά ξεκαθαρίζεται στη φράση: «για να μένει μαζί σας». Αυτή είναι η διαφορά. Όχι επισκέπτης «επ’ αυτών», αλλά συστατικό της ψυχής τους, «εν αυτοίς».
Ο Χριστός προανάγγειλε τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους (και κατ επέκτασιν στους αγίους) που θα τους οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν κ.τ.λ. Που θα τους εξηγήσει όλα τα θεία πράγματα που δεν καταλάβαιναν μέχρι τώρα. Αυτό ειναι άλλο πράγμα και άλλο το ότι το Άγιο Πνεύμα υπήρχε στη Γη (που ασφαλώς υπήρχε, αλλιώς δεν θα μπορούσε να υπάρχει ο κόσμος) και ερχόταν στους δίκαιους κατά το θέλημα του Τριαδικού Θεού για τον ένα ή τον άλλο σκοπό.
Αλλά ας δούμε πώς παρερμηνεύει ο μουσουλμάνος το χωρίο που μόλις αναφέραμε:
αλλά, όταν έρθει εκείνος, το Πνεύμα τής αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια· επειδή, δεν θα μιλήσει από τον εαυτό του, αλλά θα μιλήσει όσα πρόκειται να ακούσει, και θα σας αναγγείλει τα μέλλοντα.(Ιωάννης 16:13)
Από το παραπάνω χωριό κοιτάξτε τι καινούριο παρατηρούμε. Έχουμε μια περιγραφή ενός άνδρα και όχι ενός πνεύματος, σαν ουδέτερο. Έχουμε περιγραφές όπως «όταν έρθει εκείνος» δηλαδή άντρας. Και «από τον εαυτό του». Πως ένα Πνεύμα έχει γένος αρσενικού; Με σαφήνεια λοιπόν έχουμε τον Παράκλητο σαν έναν άνδρα, και προφήτη του Θεού.
Το «Πνεύμα» αυτό χαρακτηρίζεται ως αρσενικό όχι επειδή είναι «κάποιος άντρας» αλλά επειδή είναι συγκεκριμένο θεϊκό πρόσωπο, το 3ο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός δεν έχει φύλο, αλλά έχει επικρατήσει να αποκαλούμε τον Θεό ως να ειναι αρσενικού γένους, κι έτσι και το Άγιο Πνεύμα που είναι Θεός καλείται «αυτός». Παράλληλα είναι τελείως χαζό ειδικά εκ μέρους του Άχμαντ Ελντίν να συμπεραίνει ότι λόγω του αρσενικού γένους, το Άγιο Πνεύμα είναι «κάποιος άντρας»! Αυτό γιατί ο Άχμαντ Ελντίν γνωρίζει ότι στην αραβική η σελήνη ή αν θέλετε το φεγγάρι, είναι γένους αρσενικού, ενώ ο ήλιος γένους θηλυκού! Είναι το φεγγάρι «κάποιος άντρας» ή ο ήλιος «κάποια γυναίκα» επειδή οι λέξεις που τα δηλώνουν είναι σε αυτά τα γένη; Τι θ’ ακούσουμε ακόμη από τους απολογητές του Ισλάμ!
Πιστεύω ότι δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τον Παράκλητο διαβάζοντας τα ίδια τα κείμενα. Η πιο σωστή κατανόηση θα γίνει όταν αποβάλουμε την παρερμηνεία ορισμένων που αγνοούν το ίδιο το κείμενο και υιοθετούν λόγια, σκέψεις, ερμηνείες, που ποτέ δεν έχουν αναφερθεί από τα δήθεν λόγια του Ιησού στην Κ.Δ.
Εδώ προφανώς ο φίλος μας αναφέρεται στον εαυτό του, μιας και αυτός είναι που «παρερμηνεύει το ίδιο το κείμενο» και «υιοθετεί λόγια, σκέψεις, ερμηνείες, που ποτέ δεν έχουν αναφερθεί από τα δήθεν λόγια του Ιησού στην Κ.Δ.». Λίγη υπομονή μέχρι το τέλος, όπου αυτό θα αποδειχθεί ακόμη πιο καθαρά.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι απλό. Ότι ο Παράκλητος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Προφήτης Μωάμεθ μιας και είναι ο Προφήτης του Θεού, μετά τον Χριστό στην σειρά των Προφητών ( άρα και ο λογικός Παράκλητος)
Αυτή η πρόταση, που αποτελεί «λήψη του ζητουμένου» και ασφαλώς δεν αποδεικνύει τίποτα, έχει βαρύτητα μόνο γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι ο Ιησούς ήταν σκέτος «προφήτης του Θεού στη σειρά των προφητών» και ότι ΚΑΙ ο Μουχάμμαντ ήταν «προφήτης του Θεού». Έχει δηλ. βαρύτητα μόνο για τους μουσουλμάνους και κάποιους θεοσοφιστές κ.α. Αλλιώς, δεν έχει κανένα νόημα να πιστεύουμε ότι κάποιος που δεν είναι καθόλου προφήτης διαδέχεται κάποιον, που ούτε αυτός είναι απλά προφήτης αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Και είναι ο μόνος ο όποιος «θα μιλήσει όσα πρόκειται να ακούσει, και θα σας αναγγείλει τα μέλλοντα.(Ιωάννης 16:13)
Μια τέλεια περιγραφή για τον προφήτη Μωάμεθ, ο όποιος έχει προφητέψει πολλά για το μέλλον και μίλησε για τον Θεό ΜΟΝΟ όσα άκουσε από Αυτόν! Το Κοράνι λέει:
Μα το Άστρο, όταν πάει για να δύσει. Ο Σύντροφος σας (ο Προφήτης Μουχάμμεντ) δεν παραπλάνησε κι ούτε έχει παραπλανηθεί. Κι ούτε προφέρει (τίποτε) από (δική του) Επιθυμία (πρωτοβουλία). Αυτό (το Κοράνιον) δεν είναι παρά έμπνευση (που στέλνεται κάτω στη γη) και τον εμπνέει.(Κοράνι 53: 1-3)
Εδώ έχουμε την κλασική κυκλική λογική των μουσουλμάνων: Ο Μουχάμμαντ που «έχει προφητέψει πολλά για το μέλλον» (δείτε κάποιες προφητείες του εδώ και θα καταλάβετε…) «μίλησε για τον Θεό όσα άκουσε από Αυτόν» και «δεν είπε τίποτα από μόνος του» επειδή έτσι λέει το Κοράνι. Μόνο που κανένας δεν μας βεβαιώνει ότι ο Μουχάμμαντ άκουσε τον Θεό, αυτό είναι ισχυρισμός του ίδιου του Μουχάμμαντ, και εκφράζεται μόνο στο Κοράνιο το οποίο και πάλι ο Μουχάμαντ το υπαγόρευσε. Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει δηλαδή.
Πάμε τώρα και στο λόγο που ο φίλος μας ο Άχμαντ Ελντίν δίνει λινκ μόνο για το άρθρο του expaganus στην ΟΟΔΕ, και όχι για αυτό που βρίσκεται στο μπλογκ του, στη διεύθυνση https://expaganus.wordpress.com/2009/10/14/periklytos-mohammed: Ο λόγος είναι πολύ απλά ότι στο μπλογκ του ο expaganus έχει εμπλουτίσει το κείμενο με ένα ακόμη σχόλιο αναφορικά με το Ιω. 14:15, το εδάφιο στο οποίο ο Ιησούς Χριστός λέει στους μαθητές Του: Και εγώ θα παρακαλέσω τον Πατέρα, και θα σας δώσει έναν άλλον Παράκλητο, για να μένει μαζί σας στον αιώνα». Σχολιάζει λοιπόν ο μπλόγκερ:
«Παράλληλα, ο Μοχάμμεντ δεν έμεινε καθόλου με τους μαθητές με τους οποίους συνομιλούσε ο Ιησούς, για την ακρίβεια δεν τους γνώρισε καν αφού γεννήθηκε εκατοντάδες χρόνια μετά από τη συνομιλία εκείνη! Αλλά ούτε με τους κατοπινούς χριστιανούς, ούτε καν με τους δικούς του ακολούθους δεν «έμεινε στην αιωνιότητα», αφού πέθανε, ως θνητός που ήταν, το 632 μ.Χ.»
Και μόνο αυτό το σχόλιο είναι αρκετό για να καταρρίψει τους τραβηγμένους απ’ τα μαλλιά ισχυρισμούς του ισλαμιστή απολογητή, ότι δήθεν ο Ιησούς μιλάει στους μαθητές Του για κάποιον προφήτη που πρόκειται να έρθει εκατοντάδες χρόνια μετά τον δικό τους θάνατο! Είναι ολοφάνερο ότι ο Χριστός μιλά για κάποιον που θα έρθει σύντομα μετά τη δική του αναχώρηση, που θα μείνει ΜΑΖΙ με τους συγκεκριμένους μαθητές που τώρα λυπούνται επειδή ο Χριστός θα φύγει από κοντά τους, και που μάλιστα θα μείνει μαζί τους ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Κρίμα βρε Άχμαντ… Τόσος κόπος για το τίποτα!
Αλλά στο μπλογκ του expaganus βλέπουμε κι ένα σχόλιο με ημερομηνία 15 Οκτωβρίου 2009, πριν δηλ. δημοσιεύσει ο Άχμαντ το άρθρο το δικό του που έχει ημερομηνία 21 Οκτωβρίου 2009 – με δυο λόγια το πιο πιθανό είναι ότι ο Άχμαντ γνωρίζει αυτό το σχόλιο. Το σχόλιο αυτό δίνει την πιθανότερη εκδοχή για το πώς ο όρος «περικλυτός» έφτασε μέχρι τους μουσουλμάνους:
https://expaganus.wordpress.com/2009/10/14/periklytos-mohammed/#comment-698
Καταρχάς, όχι μόνο στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει ο όρος, αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι το “περικλυτός” ΔΕΝ λεξικογραφείται στο περίφημο λεξικό της πατερικής γραμματείας:
Lampe G. W. H., A patristic Greek lexicon, Oxford – Clarendon Press 1961 (θα έπρεπε να βρίσκεται στη σελ. 1066).
Έχει όμως ενδιαφέρον ότι ενώ απουσιάζει ο σπάνιος αυτός όρος από τα χριστιανικά κείμενα, εμφανίζεται εκτός από την αρχαία ελληνική γραμματεία, και στην Απόκρυφη γραμματεία της Παλαιάς Διαθήκης, και μάλιστα στο βιβλίο που ονομάζεται “Διαθήκη Σολομώντος”, μια συλλογή αστρολογικού, μαγικού και δαιμονολογικου περιεχομένου.
Ο πυρήνας του έργου προέρχεται από ιουδαϊκό κείμενο του 1ου μ.Χ. αιώνα.
Εκεί αναφέρεται:
“Ο δαίμων είπεν· «εγώ Ασμοδαίος καλούμαι περικλυτός· οιδαίνομαι κακουργίαν ανθρώπων εν όλω τώ κόσμω” (Διαθήκη Σολομώντος, 23.1).
Γιατί να μην έχει αυτή την προέλευση το μουσουλμανικό “περικλυτός”;
Δεν μπορεί να επικαλούνται ό,τι βολεύει τη φαντασία τους.»
Αν αναλογιστεί κανείς ότι πολλά στοιχεία στο Κοράνιο προέρχονται από απόκρυφα κείμενα Εβραίων και Χριστιανών, καταλαβαίνει ότι πραγματικά το μουσουλμανικό «περικλυτός» μπορεί να έχει κι αυτό παρόμοια προέλευση.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο, που ο Άχμαντ Ελντίν αποκρύπτει το δεσμό προς αυτή τη σελίδα και αφήνει τον αναγνώστη να πιστεύει ότι και οι δυο σελίδες έχουν το ίδιο κείμενο. Εκτός που το τελευταίο σχόλιο του expaganus, που υπάρχει μόνο στο δικό του μπλογκ, τινάζει όλο το άρθρο του Άχμαντ στον αέρα, επιπλέον ο φίλος μας γνωρίζει καλά ότι δεν συμφέρει οι μουσουλμάνοι να βλέπουν πληροφορίες όπως αυτή με το απόκρυφο εβραϊκό κείμενο. Γιατί τότε μπορεί και να ξυπνήσουν…
——————————
Θα κλείσω το ποστ με την ευχή, όλοι οι χριστιανοί που παραπλανήθηκαν από τις σοφιστείες του Ισλάμ να συνέλθουν και να επιστρέψουν στο Πατρικό Σπίτι, όπως ο άσωτος της παραβολής. Αμήν.
Somewhere Between the Sacred Silence and Sleep 