Somewhere Between the Sacred Silence and Sleep

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΣΗ ΡΕΕΕΕΕ!!! 7 Οκτωβρίου, 2007

Χωρίς σχόλια…
http://www.forthnet.gr/templates/newsPosting.aspx?p=211439

Θεσσαλονίκη, Ελλάδα 05/10/2007 10:22 (ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Δάση βελανιδιάς πνεύμονες πρασίνου στην Ελλάδα
υλοτομούνται για την εξασφάλιση καυσόξυλων.
Μεγάλες εκτάσεις δασών βελανιδιάς, που αποτελούν
πνεύμονες πρασίνου, υλοτομούνται αναίτια στην Ελλάδα
για την εξασφάλιση καυσόξυλων. Όπως αναφέρεται σε
πρόταση του καθηγητή δασολογίας στο πανεπιστήμιο
Θεσσαλονίκης Θεοχάρη Ζάγκα το είδος αυτό των
πλατύφυλλων δένδρων, που αποτελούν περίπου το ένα
τρίτο της συνολικής δασικής έκτασης στην Ελλάδα, θα
μπορούσαν να κατακρατούν 20 φορές περισσότερο
διοξείδιο του άνθρακα αν σταματούσαμε να τα υλοτομούμε
και τα αφήναμε να ζήσουν.

Στην παραπάνω φράση συνοψίζεται η πρόταση του
καθηγητή δασολογίας στο ΑΠΘ, Θεοχάρη Ζάγκα, την οποία
παρουσιάζει στην ημερίδα «Το Πρωτόκολλο του Κιότο και
η συμβολή των δασών, του αστικού πρασίνου και των
γεωργικών καλλιεργειών στην απορρόφηση του διοξειδίου
του άνθρακα», που διοργανώνει σήμερα ο Δήμος
Θεσσαλονίκης.

Ο καθηγητής εξηγεί ότι τα δάση βελανιδιάς στη χώρα
μας υλοτομούνται αποψιλωτικά ανά 20 χρόνια, παράγοντας
καυσόξυλα ευτελούς αξίας, ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν
μέχρι και 500 χρόνια, αυξάνοντας το κατακρατούμενο
διοξείδιο του άνθρακα και 25πλασιάζοντας τον όγκο
ξύλου τους.

«Αν σταματούσαμε το σημερινό τρόπο διαχείρισης των
εν λόγω δασών, που έχουμε κληρονομήσει από την εποχή
της Ρωμαιοκρατίας, θα μπορούσαμε να έχουμε τεράστια
περιβαλλοντικά αλλά και οικονομικά οφέλη, την ώρα που
η χώρα μας είναι «στο κόκκινο» και αγοράζει δικαιώματα
εκπομπών αερίων», επισημαίνει ο κ.Ζάγκας.

Αναφέρει μάλιστα, ότι το ξύλο που θα μπορούσε να
παραχθεί από την αραίωση που θα χρειαζόταν το δάσος
βελανιδιάς ανά δεκαετία, θα είχε μεγαλύτερη οικονομική
αξία και θα μπορούσε να χρησιμεύει στην κατασκευή
επίπλων.

«Σήμερα, παράγονται μόνο καυσόξυλα, γιατί τα
δέντρα δεν έχουν καταφέρει να αναπτυχθούν στην 20ετία
και μάλιστα η πώλησή τους πολλές φορές δεν καλύπτει
ούτε τα έξοδα υλοτόμησης και εξαγωγής», προσθέτει.

Επιπλέον, σημειώνει ότι στα 20 χρόνια οι
βελανιδιές δεν έχουν ακόμη καρποφορήσει, με αποτέλεσμα
πολλά ζώα, όπως τα αγριογούρουνα ή οι αρκούδες να
χάνουν μια από τις πολυτιμότερες τροφές τους, τα
βελανίδια.

Σύμφωνα με τον καθηγητή, η δασοκάλυψη στην Ελλάδα
έχει πέσει κάτω από 25% λόγω των καταστροφικών
πυρκαγιών ενώ θεωρητικά θα μπορούσε να φτάνει το 75%.

«Είναι επιτακτική η ανάγκη να σταματήσουμε αυτόν
τον τρόπο διαχείρισης, υιοθετώντας απλώς μιαν άλλη
συμπεριφορά. Είναι μια από τις πιο απλές λύσεις για να
αυξήσουμε την απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα»,
τονίζει.

Τι πρέπει να γίνει! 28 Αυγούστου, 2007

Αυτές τις φοβερές μέρες όπου διάφοροι προσπαθούν ν’ αποκομίσουν από την εθνική τραγωδία εκλογικά κ.α. οφέλη, δεν είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς λογικά. Υπερισχύει το συναίσθημα: η οργή, η αγανάκτηση, η οδύνη. Για όσους είναι συνειδητοί Χριστιανοί υπάρχει και η μετάνοια, και η αίσθηση προσωπικής ευθύνης για τις υψηλές θερμοκρασίες, την απουσία βροχών που θα βοηθούσαν στην κατάσβεση των πυρκαγιών και την παρουσία ισχυρών ανέμων που δεν σταματούν να φυσούν, πράγματα που ερμηνεύονται ως εγκατάλειψη Θεού (βλ. και http://metanoeite.blogspot.com).

Όμως πέρα από αυτά τα συναισθήματα και πέρα από τις προσπάθειες που πρέπει να συνεχίσουν να γίνονται, για την κατάσβεση των πυρκαγιών και την ανακούφιση/αποκατάσταση των θυμάτων, υπάρχουν και διάφορα άλλα που πρέπει να αποφασιστούν για να αποφύγουμε τέτοιες φριχτές εξελίξεις στο μέλλον – όσο τουλάχιστον είναι στο ανθρώπινο χέρι μας.

1) Πρέπει να καθαριστούν τα εναπομείναντα δάση. Όλοι γνωρίζουν ότι σε ένα δάσος χωρίς πούσι και κουκουνάρια και σκουπίδια παντού (όπως δυστυχώς ήταν αυτό της Στροφυλιάς…), οι φωτιές ΔΕΝ διαδίδονται τόσο εύκολα, ακόμα κι αν υπάρχει οργανωμένος εμπρησμός. Είναι ανεπίτρεπτο σε μια χώρα με τέτοιο δασικό πλούτο να μην υπάρχει μια υπηρεσία που ν’ ασχολείται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ με τον καθαρισμό των δασών. Είτε αυτή θα είναι η νεοσύστατη Αγροφυλακή από τα παλιά, είτε κάτι άλλο από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει και να στελεχωθεί από φιλόπονους κι ευσυνείδητους ανθρώπους, που ν’ αγαπούν τη φύση και να ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, κι όχι ν’ αποτελεί κηφηνοφωλιά που θα στεγάζει τεμπελχανάδες και κοπανατζήδες διακρινόμενους από αυτό που ο κόσμος αποκαλεί σαρκαστικά «νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου».

2) Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ο οποίος δεν έχει και την απαιτούμενη εκπαίδευση για ν’ αντιμετωπίσει μια πυρκαγιά, μπορεί να συμβάλλει κατά πολύ στον καθαρισμό των δασών, ο οποίος πρέπει να έχει ολοκληρωθεί στα τέλη Μαϊου κάθε χρονιάς. Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφιβάλλει ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία – η οποία κιόλας αργεί πάρα πολύ άπαξ και μπει η φωτιά…

3) Πρέπει να ανοιχτούν δρόμοι πυροπροστασίας στα δάση όπου δεν υπάρχουν.

4) Πρέπει να γίνονται περιπολίες μέσα στα δάση και γύρω από αυτά, από αγροφύλακες, στρατό, πολιτοφυλακή.

5) Πρέπει να υπάρξει επιτέλους αποκέντρωση όσον αφορά την πυροπροστασία των διάφορων περιοχών. Κάθε νομός πρέπει να διαθέτει δικές του πυροσβεστικές μονάδες και αεροπλάνα, και η Πυροσβεστική Υπηρεσία να υπάρχει μεν και να είναι ισχυρή, αλλά να δρα επικουρικά σε κάθε περίπτωση. Δεν είναι δυνατόν μια κεντρική υπηρεσία να αντιμετωπίζει εκατοντάδες κλήσεις από εκατοντάδες μακρινά σημεία ταυτόχρονα, η αποτυχία είναι προδιαγεγραμμένη!

6) Πρέπει να υπάρχει καλύτερη εκπαίδευση των πυροσβεστών, επαγγελματιών κι εθελοντών.

7) Πρέπει η εκπαίδευση για την προστασία των δασών να ξεκινάει από το σχολείο (θα έλεγα από το σπίτι, αλλά δεν έχουν όλοι οι γονείς τις απαιτούμενες γνώσεις για να το κάνουν). Πράγματα που μαθαίνουν οι πρόσκοποι όπως το πώς ν’ ανάβεις φωτιά με ασφαλή τρόπο, τι πρέπει να κάνεις όταν είναι ανάγκη ν’ ανάψεις φωτιά αλλά γύρω φυσά αέρας κτλ. είναι απαραίτητο να γίνουν κτήμα κάθε παιδιού.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω φίλοι… Τα πευκοδάση όταν είναι παλιά ξαναγίνονται σχετικά εύκολα – κι αυτό με παρηγορεί λίγο όσον αφορά τη Στροφυλιά – τα δάση με έλατα όμως όπως της Πάρνηθας είναι πολύ δύσκολο να ξαναφτιαχτούν. Οι ανθρώπινες ζωές πάλι, δεν έρχονται πίσω. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση άμεσα – μια φοβερή αίσθηση που μοιραζόμαστε πολλοί άνθρωποι αυτές τις μέρες.

Πάει και η Καϊάφα! Κι ο Υμηττός, κι ο Τσαμαντάς… 25 Αυγούστου, 2007

Αυτή τη στιγμή που γράφω ένα από τα πιο αγαπημένα μου μέρη γίνεται στάχτη! Το όμορφο δάσος της Στροφυλιάς, η Ζαχάρω, η Καϊάφα όπου έχω ζήσει τόσες όμορφες στιγμές μέσα στο δάσος και δίπλα στη θάλασσα…
Είχα σκοπό να περάσω από κει λίγες μέρες το Σεπτέμβριο. Τώρα δε θ’ αντέξω να πάω και να δω αυτό που απόμεινε απ’ τον παράδεισο εκείνο.
Κάηκε απ’ ότι άκουσα, κι ο Τσαμαντάς, που είχα επισκεφτεί πιο παλιά. Ένα μέρος ψηλά στα βουνά της Ηπείρου με μεγάλη φυσική ομορφιά, με έλατα, με κρύα νερά, μ’ ένα ωραίο λαογραφικό μουσείο.
Καίγεται όμως κι Υμηττός μέσα στην Αθήνα! Ακόμα και το Άλσος Βείκου! Σήμερα η ατμόσφαιρα στην πόλη είναι αποπνικτική, ο ουρανός είναι θολός, κι ο αέρας μεταφέρει μικρά και μεγάλα αποκαϊδια.
Τυχαία γεγονότα; Όχι βέβαια, όλες αυτές οι εστίες που κατά διαβολική σύμπτωση ανάβουν όταν φυσούν δυνατοί άνεμοι, δεν μπορεί να είναι κάτι τυχαίο!
Εμπρησμός; Δεν έχω πια καμμιά αμφιβολία, κάποιοι για λόγους που εκείνοι ξέρουν, θέλουν να κάψουν την Ελλάδα!
Ευθύνες άλλων; Ασφαλώς υπάρχουν, και τις καταλογίζω και στους κατοίκους της περιοχής της Ζαχάρως-Καϊάφας που δεν φρόντισαν τον τόπο τους είτε μέσω τοπικής αυτοδιοίκησης είτε και μόνοι τους, ατομικά ο καθένας! Ξέρετε πόσο πούσι, δηλαδή ξερές πευκοβελόνες, εύφλεκτο υλικό, υπήρχε μέσα σ’ αυτά τα δάση; Δεκαπέντε-είκοσι πόντοι! Γεμάτοι, βέβαια, και με κουκουνάρια! Ξέρετε πόσο πλαστικά σκουπίδια βρίσκονταν πεταμένα εκεί; Όλα αυτά συντέλεσαν στη διάδοση της φωτιάς που έβαλε ο εγκληματίας ή οι εγκληματίες! Αν τα δάση ήταν καθαρισμένα η διάδοση της φωτιάς δεν θα ήταν τόσο μεγάλη, όσο κι αν φυσούσαν οι άνεμοι… Σίγουρα θα γινόταν μεγάλη ζημιά, αλλά όχι ΤΟΣΟ μεγάλη σαν αυτή που έγινε και συνεχίζει να γίνεται.
ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ! Στις ειδήσεις του ΑΝΤ1 τους άκουσα να ανακοινώνουν ότι η αστυνομία αναζητά κάποιον με αυτοκίνητο που άνθρωποι είδαν να ρίχνει αναμμένα στουπιά, και ότι μάλιστα έγραψαν τον αριθμό του! Ή οι άνθρωποι είναι εγκληματικά ηλίθιοι, ή εγκληματικά ασυνείδητοι. Με κανένα τρόπο δεν έπρεπε να γινει από τα ΜΜΕ τέτοια ανακοίνωση. Γιατί τώρα, πολύ απλά, ο εμπρηστάκος μας θ’ ακούσει κι αυτός την ανακοίνωση και θα κρύψει ή θα παρατήσει κάπου το αυτοκίνητο, και μην τον είδατε! Κι αυτό χάρη στους δημοσιογράφους, που για να σημειώσουν «επιτυχία» έκαναν τέτοια απίστευτη βλακεία!
Μη χειρότερα Θεέ μου… Μη χειρότερα απ’ αυτή την εθνική τραγωδία.

Η ΠΑΡΝΗΘΑ ΚΑΙ Η ΟΡΓΗ ΜΑΣ 5 Ιουλίου, 2007

Κυκλοφόρησε… Διαβάστε με προσοχή:

«Δεν πέρασαν ούτε 4 μήνες από την τελευταία εκδρομή στην Πάρνηθα.

Ούτε 4 μήνες από την τελευταία ξάπλα κάτω από τα έλατα…

Ούτε 4 μήνες από εκείνο το μεσημέρι που μάζευα τις γόπες μου στο σελοφάν του πακέτου μου, για να μη μαγαρίσω την ομορφιά που έβλεπα. Τι μαλάκας!

Σήμερα ο ουρανός γέμισε στάχτη.

Γιατί κάποιος αποφάσισε ότι μια-δυο-τριακόσιες βιλίτσες με θέα το καζίνο, θα γίνουν ανάρπαστες. Κι έτσι, θα βγάλει τόσα λεφτά, ώστε η τράπεζα να του προσφέρει «πρόσωπο» προκειμένου να εκτελεί δημόσια έργα…

Δεν ήτανε τυχαία η φωτιά. Δεν άναψε την πιο ζεστή μέρα του Ιούνη, αλλά μόλις έπιασε το βοριαδάκι.

Είμαι θυμωμένος. Πενθώ, όχι για τις επόμενες γενιές που θα ζήσουν στα πλημμυρισμένα βαλτοτόπια του Μοσχάτου, αλλά για τις χαμένες ανοιξιάτικες βόλτες μου, που θα έκαναν ανεκτή τη μιζέρια του καθημερινού τσιμέντου.

Μαζί μου πενθούν κι οι φίλοι μου. Και είναι κι εκείνοι οργισμένοι.

Και κάθε φορά που θα μιζεριάζουν στο τσιμεντένιο τους γραφείο, θα θυμώνουν ξανά, που δε μπορούν να ξεφύγουν. Κι αυτό θα γίνεται κάθε Παρασκευή για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Λέω λοιπόν να αρχίσω τις απειλές. Όχι τις «προειδοποιήσεις»…

Η Πάρνηθα φιλοξενεί τον Εγκέλαδο. Και είμαι σίγουρος ότι ο Τιτάνας θα φροντίσει να καθαρίσει το τοπίο του. Η φύση έπειτα θα το ξαναφυτέψει, όπως της αρέσει.

Εγώ λέω να βοηθήσω. Να κάνω τις αντισεισμικές κατασκευές λιγότερο αντισεισμικές.

Λέω να αρχίσω τις περιπολίες και να ρίχνω αλάτι στα μπετά των νέων κτιρίων που θα φυτρώνουν.

Δεν είναι δύσκολο…

Λεω επίσης να αρχίσω να καίω όλα τα μηχανήματα που θα ανέβουν να φτιάξουν δρόμους και τα αυτοκίνητα των νέων κατοίκων επίσης…

Μαζί με τα χλωρά, καίγονται και τα ξερά. Έτσι δεν παίζεται το παιχνίδι;

Αλλά κι αυτοί οι νέοι «οικιστές» ξέρουν που μπλέκουν…

Λέω να αρχίσω να τρομοκρατώ όσους σκοπεύουν να αγοράσουν «οικόπεδο» εκεί γύρω. Να τους πείσω ότι αυτή η γειτονιά είναι χειρότερη από γκέτο. Κι ότι οι επενδύσεις τους εκεί είναι αμφίβολες.

Λέω να περνάω νυχτιάτικα και να ουρλιάζω, χαλώντας τον ύπνο του δικαίου των νέων οικιστών.

Τα ζώα δεν θα ενοχληθούν, είμαι σίγουρος πως δεν θα συχνάζουν πια.

Λέω να γίνω «τρομοκράτης» και να αγωνιστώ για τα δίκαια της φύσης. Όχι τα δικά μου.

Και να μην σταματήσω τις εξορμήσεις, μέχρι κάποιος από τους μαλάκες εκεί πάνω, να με πείσει ότι θα αφήσουν το βουνό στην ησυχία του.

Τι λες; Πάμε μια «ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ»;»

Δείτε ΕΔΩ τι πέθανε στην Πάρνηθα. Ίσως να καταλάβετε το φίλο που έγραψε το παρραπάνω… Ίσως να θελήσετε κι εσείς να «πάτε μια βόλτα την Πάρνηθα» μαζί του…