Περί Ρελφ και ρακών (απηχούν προτεσταντικές κακοδοξίες όσα γράφει ο άγιος Παΐσιος στα «Σημεία των Καιρών»;) 20 Σεπτεμβρίου, 2023
Posted by expaganus in προπαγάνδα, Άγιο Όρος, Επικαιρότητα, Θρησκευτική ελευθερία, Ορθοδοξία, Σύγχρονα προβλήματα, μοναχισμός.Tags: 666, τσιπάκι, ταυτότητες, Άρδην, Άγιο Όρος, Άγιος Πορφύριος, Αποκάλυψη Ιωάννου, Αόρατος Πόλεμος, Γέροντας Παΐσιος, Επίσκοπος Μόρφου, Μαρία Δημητριάδου, Ντύνοντας τη Θεολογία μας με ράκη Προτεσταντικά, Νεκρός για τον κόσμο, Νικόδημος Αγιορείτης, Ορθοδοξία, Ρελφ, Σαΐνης, Τα σημεία των καιρών, αντίχριστος, αντιχριστολογία, ηλεκτρονικές ταυτότητες, Mary Stewart Relfe
add a comment
Μαρίας Β. Δημητριάδου (περί ης)
Αυτές τις μέρες μου έστειλαν ένα άρθρο του κ. Ιωάννη Σαΐνη, με τον τίτλο «Ντύνοντας τη Θεολογία μας με ράκη Προτεσταντικά» [από εκεί η φωτο]. Αναφέρεται στο θέμα του διαβόητου αριθμού 666, στην παρουσία του οποίου αναφέρθηκε εδώ και χρόνια ο άγιος Παΐσιος με το φυλλάδιο «Τα σημεία των Καιρών».
Είναι ένα ενδιαφέρον άρθρο, που ξεκινά με ύφος ειδυλλιακό, το οποίο διακόπτει ο τρόμος:
«Όποιος είχε την τύχη να επισκεφτεί το Άγιον Όρος πολλές φορές, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, στην κορύφωση δηλαδή μίας αναγέννησης της μοναστικής ζωής που είχε ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1960, θα παρατηρούσε με ευκολία πως, η θεματολογία των συζητήσεων άλλαξε ξαφνικά στα μέσα της δεκαετίας. Και ενώ στις αρχές της δεκαετίας μας απασχολούσε η θέση της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο Κόσμο και όλοι εμείς, παιδιά μιας πλήρως πολιτικοποιημένης γενιάς, ανακαλύπταμε τις ρίζες μας ερχόμενοι σε επαφή με Πατέρες όπως ο π. Γεώργιος Καψάνης ή ο π. Βασίλειος Σταυρονικητιανός, ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης ή ο μοναχός Συμεών από τοΠερού και ξεδιψούσαμε με βιβλία όπως το «Εισοδικόν» ή το «Μεταξύ ουρανού και Γης» ή το «Με ιμάτιον μέλαν», βιβλία τόσο διαφορετικά μεταξύ τους αλλά τόσο πλούσια σε εικόνες της όντως ζωής, νοιώσαμε τρόμο, εκεί στα μέσα της δεκαετίας, όταν η θεματολογία της συζήτησης, ιδίως σε σκήτες και κελιά, άλλαξε άρδην και επικεντρώθηκε αποκλειστικά και μόνο στην Αντιχριστολογία».
Όπου ως αντιχριστολογία περιγράφεται η συζήτηση περί της εμφάνισης του γραμμωτού κώδικα 666 στα προϊόντα, οι νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες και ο Ενιαίος Κωδικός Αριθμός Μητρώου (ΕΚΑΜ), που θα πάρουν και οι άνθρωποι, σε σχέση με τις προφητείες του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Αποκάλυψη.
Στη συνέχεια του άρθρου δεν καταγράφεται ότι όλοι οι προαναφερόμενοι γέροντες, είτε δια προσωπικών τοποθετήσεων είτε δια ανακοινώσεων των Ιερών Μονών, Σκητών, Κελλίων και όλης της Ιεράς Κοινότητας, ασχολήθηκαν προφορικά και γραπτώς με την «Αντιχριστολογία».
Όμως, καταγράφονται οι υπεύθυνοι για όλα αυτά, ανώνυμοι και επώνυμοι. Οι ανώνυμοι ήταν «κάποιοι ελληνοαμερικανοί» που «μετέφρασαν κάποια προτεσταντικά φυλλάδια στα ελληνικά και τα έδωσαν σε πολλούς αγιορείτες. Τα φυλλάδια αυτά έκαναν λόγο για τον Αντίχριστο, το 666 και τη σύνδεση του 666 με τους γραμμωτούς κώδικες. Πολλοί από τους γεροντάδες τα έλαβαν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους, άλλοι όμως όχι. Μεταξύ αυτών που έδωσαν ιδιαίτερη σημασία σε αυτά ήταν και ο τότε γέρων, Παΐσιος», ο οποίος καταδεικνύεται ως υπεύθυνος: «Η φήμη του γέροντος και η λατρεία προς το πρόσωπό του έδωσε τεράστια ώθηση στην εξάπλωση της θεωρίας σύνδεσης των γραμμωτών κωδίκων, του 666 και της επερχόμενης άφιξης του Αντιχρίστου.»
Ίσως αγνοεί ο γράφων ότι υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για τη χρήση του 666 στα συστήματα μηχανογράφησης. Περισσότερα εδώ:
«[2] Γιὰ ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση ἀπὸ σχετικὲς ἔρευνες ποὺ ἀποδεικνύουν τὴ χρήση τοῦ 666 στὰ ἠλεκτρονικὰ συστήματα μηχανογράφησης, βλ. τὸ ἐνημερωτικὸ τεῦχος «Παραχάραξη τοῦ χαράγματος, ἀναίρεση τῶν θέσεων τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ στὸ βιβλίου του «τὸ χάραγμα τοῦ ἀντιχρίστου στὴν ὀρθόδοξη Παράδοση», ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Σταγῶν Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα 1997, σ. 89· ἀναφέρονται οἱ κάτωθι μελέτες, ποὺ εἶχαν ὑποβληθεῖ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος:
1) Ὁ γραμμικὸς κώδικας (BAR CODE) καὶ ὁ ἀριθμὸς 666 (Μελέτες Α΄, Β΄, Γ΄ 23 – 6 – 97), ἔκδοσης τῆς Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου (δείτε το συνημμένο εδώ). 2) Κωδικὸ σύστημα European Article Numbering (EAN – 13). Διπλωματούχου Πληροφορικῆς Πανεπιστημίου Βόννης κ. Γεωργίου Σαχινιάν (10 – 10 – 97). 3) Ὑπόμνημα ἕνδεκα πανεπιστημιακῶν καὶ ἄλλων εἰδικῶν στὸ χῶρο τῆς Πληροφορικῆς, πρὸς τὴν ἁρμόδια συνοδικὴ Ἐπιτροπή. 4) Ὑπόμνημα τοῦ τεχνικοῦ κ. Σταμάτη Κούλουθρου πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο (1993). Τὸ κείμενο τῆς Ἱ. Μ. Μετεώρων καταλήγει στὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα: «Στὶς ἔρευνες αὐτές, ἀποδεικνύεται, μὲ ἐπιστημονικὸ τρόπο, ἡ χρήση τοῦ ἀριθμοῦ 666 ὡς κωδικοῦ ἀριθμοῦ στὰ μηχανογραφικὰ συστήματα ἀναγνώσεως τῆς σχετικῆς τεχνολογίας.» Ἔνθ. ἀνωτ.»
Σίγουρα όμως, ο αρθρογράφος γνωρίζει τις διάφορες πλάνες της Αμερικανίδας Προτεστάντισσας Μέρυ Στιούαρτ Ρελφ (Mary Stewart Relfe) – η οποία έγραψε και για την παρουσία του 666 στους γραμμωτούς κώδικες – περί του Αντιχρίστου και περί ημερομηνιών εμφάνισής του. Και αυτές τις πλάνες μας τις παραθέτει σύντομα αλλά επακριβώς, δίνοντας και δεσμούς για να προμηθευτούμε τα βιβλία που τις περιέχουν.
Και παρότι το άρθρο γράφτηκε λόγω του επίκαιρου θέματος των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων και της άρνησης πολλών να τις παραλάβουν, λόγω του φυλλαδίου του αγίου Παΐσίου, ο αρθρογράφος φαίνεται να αγνοεί – ή τουλάχιστον, οπωσδήποτε δεν αναφέρει – ότι την παρουσία του επίμαχου αριθμού στις ταυτότητες έχουν παραδεχθεί στο παρελθόν πολλοί υπέρμαχοί τους, όπως βλέπουμε εδώ:
«… καταγράφουμε μαρτυρίες ὑπευθύνων, πού ὁμολογοῦν ὅτι θά ὑπάρχει ὁ κωδικός ἀριθμός 666 στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, γιά νά εἶναι ἀναγνώσιμες ἀπό τούς on line ὑπολογιστές τῶν διαφόρων κρατικῶν ὑπηρεσιῶν.
· Τό περιοδικό «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» τ. 107 δημοσιεύει μερικές τέτοιες μαρτυρίες πολιτικῶν καί δημοσιογράφων τῆς πατρίδας μας:
· Λ. Παπαδήμας (Ὑφυπουργός Ἐσωτερικῶν): Ὁμολόγησε σαφέστατα τή χρήση τοῦ δυσώνυμου ἀριθμοῦ γιά τίς ἀνάγκες τῆς μηχανοργάνωσης: [Antenna-«Ἡ ὥρα τῆς ἀλήθειας» τοῦ κ. Πρετεντέρη (σέ παράθυρο καί ὁ Σεβασμιώτατος Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος) Μάρτιος 1997].
· Θεόδωρος Πάγκαλος (Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν) σέ ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου Ν. Χατζηνικολάου, γιατί δέν ἀλλάζουν τό 666, ἐφ’ ὅσον ἀντιδρᾷ ἡ Ἐκκλησία καί ὁ λαός, ἀπήντησε: Δέν μποροῦμε νά τόν ἀλλάξουμε, διότι ἀλίμονο ἐάν ἐμεῖς περιέλθουμε στή λογική τοῦ νά ἀκοῦμε μιά χούφτα παράξενους ἀνθρώπους. [Mega – «Ἐνώπιος Ἐνωπίῳ» ἀμέσως μετά τήν ἐπικύρωση τῆς Συνθήκης Σένγκεν].
· Παῦλος Σαρλῆς (Εὐρωβουλευτής Ν. Δημοκρατίας, ὑπέρμαχος τῆς Συνθήκης Σένγκεν): «Τό 666 θά ἐμπεριέχεται στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες… Εἶναι ἁπλό γιά τήν ὁποιαδήποτε κυβέρνηση ν’ ἀλλάξει τό ἠλεκτρονικό σύστημα καί νά χρησιμοποιήσει ἕνα ἄλλο σύστημα, τό ὁποῖο δέν θά περιέχει τόν ἀριθμό 666 ἐφόσον αὐτός εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀντίδρασης πού ὑπάρχει γενικότερα». [Ἀπογευματινή 15-6-97 σελ. 24].
· Ἠλίας Παπαδόπουλος (εἰσηγητής τῆς Συνθήκης Σένγκεν τοῦ ΠΑΣΟΚ) ἀπάντησε στόν ἰσχυρισμό τοῦ ἱερομονάχου Χριστοδούλου ὅτι στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες διά τῶν ὁποίων θά δοθεῖ ὁ Ε.Κ.Α.Μ. θά ἐμπεριέχεται ὁ 666… : «Θέλω νά παρατηρήσω ὅτι ὁ π. Χριστόδουλος εἶναι πάρα πολύ θετικός στήν συζήτησή του, μοῦ ἀπέδωσε τά πραγματικά γιά ὅ,τι ἀφορᾶ τό 666… εἴμαστε ὅμως στήν ἐποχή τῆς πληροφορικῆς καί δυνατός σάν κράτος εἶναι αὐτός πού ἔχει τίς περισσότερες πληροφορίες, παρά ἐκεῖνος πού ἔχει τούς ἐξοπλισμούς. Εἴμαστε λοιπόν ὑποχρεωμένοι νά μποῦμε στό σύστημα, διότι πρέπει νά δοῦμε καί τί θά γινόταν, ἐάν δέν μπαίναμε». (ΣΚΑΪ Εἰδήσεις 10-6-1997).
· Ἰωάννης Λοβέρδος (δημοσιογράφος): «Ὁ ἀριθμός 666 θά βρίσκεται γιά τίς ἀνάγκες τῆς μηχανοργάνωσης στίς νέες ταυτότητες πού προβλέπονται συνεπείᾳ τῆς κύρωσης τῆς Συνθήκης Σένγκεν». Ἐφημερίς «Ἐπενδυτής» Σάββατο 14-6-97).
· Γεώργιος Πασχαλίδης ( Ὑπουργός παρά τῷ Πρωθυπουργῷ). Καθησυχάζων τήν ἐπιτροπήν τῶν Ἀρχιερέων πού τόν ἐπεσκέφθησαν διά τό θέμα ἐδήλωσε: «Τό 666 δέν εἶναι κάτι κακό. Εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἀριθμός πρίν τό 667 καί μετά τό 665!». (ἐφημερίς «Ἐλευθεροτυπία» 11-6-97)
· Χρήστος Νικολαΐδης (Δημοσιογράφος): «… εἰδικοί ἐπιστήμονες τοῦ τομέα προγραμματισμοῦ ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν ἐπισημαίνουν πώς ἡ ἐμφάνιση τοῦ 666 σέ συστήματα πληροφορικῆς εἶναι τυχαία. Συγκεκριμένα ἀναφέρει, ἐμφανίζεται στό γραμμωτό κώδικα, ὄχι ἑνιαῖος, ἀλλά μέ τήν μεταφορική ἐμφάνιση τριῶν στοιχείων 6(ἕξι) στήν ταυτότητα κάθε καταναλωτικοῦ ἀγαθοῦ. Τό σχῆμα πού φέρει τήν ὀνομασία (6) ἀποτελεῖται ἀπό δύο γραμμές, μιά λεπτή καί μία πλατύτερη καί ἐπαναλαμβάνεται στήν ἀρχή, στό μέσον καί στό τέλος τοῦ κωδικοῦ…» (ἐφημερίς Ἀγγελιοφόρος» Τρίτη 17-7-97)
· Ἠλίας Παπαδόπουλος (Εἰσηγητής Συνθήκης Σέγκεν). Ἀλίμονο ἐάν μιά εὐνομούμενη πολιτεία ὅπως εἶναι ἡ χώρα μας, ἡ ὁποία δέχεται νά ἀκούγονται ὅλες οἱ φωνές, παρασυρθεῖ καί ἐπηρεασθεῖ ἀπό μία ἐλάχιστη μειοψηφία ἡ ὁποία θέλει νά μᾶς ἐπιβάλει ἕναν ἀριθμό, ἐπειδή ἔτσι νομίζει (ἐννοώντας τό 777 ἀντί τοῦ 666). (Κρατική Τηλεόραση ΕΤ3 ἐκπομπή «Ἀνιχνεύσεις»).»
Καθώς είναι απίθανο να επηρεάστηκαν όλοι αυτοί από τον άγιο Παΐσιο και να είδαν τον 666 εκεί που ΔΕΝ υπάρχει, φαίνεται ότι τελικά, στον ισχυρισμό της για το 666 η Ρελφ έχει δίκιο, και καλώς το μετέφερε αυτό στους επισκέπτες του ο άγιος Παΐσιος. Οπότε, αναφορικά με τον τίτλο του άρθρου, προφανώς, η θεωρία για το 666 στους γραμμωτούς κώδικες ούτε «ράκος» είναι, ούτε «προτεσταντικό». Πρόκειται για παρατήρηση της πραγματικότητας χωρίς θεολογικό υπόβαθρο, άρα δεν «ντύνει» την Ορθόδοξη θεολογία (πώς θα μπορούσε άλλωστε…). Θεολογικό υπόβαθρο αποκτά ο αριθμός 666, όταν συσχετίζεται με τον τελικό Αντίχριστο (τον τελικό, επειδή σύμφωνα με την Αποκάλυψη Ιωάννου, υπάρχουν πολλοί αντίχριστοι, και ήδη υπήρχαν στην εποχή του)… Όμως, αυτόν τον συσχετισμό τον έχει κάνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης χιλιάδες χρόνια τώρα, μετά από θεία αποκάλυψη. Δεν τον έκανε η – όποια – Ρελφ. Και τον ευαγγελιστή ακολούθησαν δεκάδες μεταγενέστεροι θεόπνευστοι άγιοι.
Και συνεχίζει ο κ. Σαΐνης: «O τότε γέρων και νυν Άγιος Πορφύριος, κράτησε μία εκ διαμέτρου αντίθετη στάση απέναντι στη σύνδεση των προϊόντων της νέας τεχνολογίας με το 666 και τον Αντίχριστο, ενώ ο τότε γέρων και νυν Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης δεν ασχολήθηκε με το θέμα.» Και πιο κάτω, σχετικά με τη στάση του αγίου Πορφυρίου σε σύγκριση με τη στάση του αγίου Παΐσίου, μεταφέροντας λόγια του Γέροντα Μακάριου του Ιερού Χιλιανδαρινού Κελλίου Γέννησης της Θεοτόκου, Μαρουδά: «Του είχε μηνύσει και ο Γέροντας Πορφύριος να μην συνεχίσει να ασχολείται μ’ αυτά. Τα μελλοντολογικά είναι μια θρησκευτική φλυαρία που φέρνουν ταραχή και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής».
Επειδή για το θέμα αυτό έχουν δημοσιευθεί πολλά, πρέπει να σημειώσουμε ότι ακόμα και σύμφωνα με τα λόγια του Γέροντα Μακαρίου, ο άγιος Πορφύριος ουδέποτε χαρακτήρισε πλάνες τα όσα υποστήριζε ο άγιος Παΐσιος. Μερικοί τραβάνε τους ισχυρισμούς πιο μακριά, μιλούν και για επιστολή στην οποία δήθεν ο άγιος Πορφύριος «μάλωνε» τον άγιο Παΐσιο για την ενασχόλησή του «μ’ αυτά». Έτσι, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι τέτοια επιστολή ΔΕΝ υπάρχει, όπως διευκρίνισε ο Επίσκοπος Μόρφου (ακούστε το ηχητικό αρχείο εδώ).
Και ότι όντως οι δύο άγιοι διαφώνησαν, όπως μαρτυρεί πνευματικό τέκνο του αγίου Πορφυρίου που ήταν παρόν στη διαφωνία τους. Η μαρτυρία του δείχνει ξεκάθαρα ότι α) οι δύο άγιοι δεν είχαν ανάγκη επιστολών για να επικοινωνήσουν… Και ότι β) ο άγιος Πορφύριος δεν δείχνει να θεωρεί λάθος τα όσα έγραψε ο άγιος Παΐσιος. Δείχνει τη διαφωνία του στην προβολή του θέματος. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Γεώργιος (ο Αρβανίτης προφανώς), είπε ακούγοντας την μακροσκελή συζήτηση ότι «δεν διαφωνούν οι γέροντες», και ο άγιος Πορφύριος είπε «όχι, διαφωνούμε»! Γιατί δεν διαφωνούσαν επί της ουσίας… Υπήρχε όντως διαφωνία, που ήταν επί της τακτικής αντιμετώπισης του θέματος, όχι επί της ουσίας του.
Αυτό φανερώνει και η μετέπειτα πορεία των δύο αγίων: Ο άγιος Πορφύριος, που είπε να περιμένουμε τη θέση της Εκκλησίας, ελάχιστα μίλησε για το θέμα αυτό δημόσια. Δεν ήθελε να κάνουν οι χριστιανοί επίκεντρο της ενασχόλησής τους τον Αντίχριστο, αλλά τον Χριστό, και εκεί ήταν η ένστασή του αναφορικά με την παρουσίαση του θέματος από τον άγιο Παΐσιο. Αλλά σε ιδιωτικές συζητήσεις, και κατά της ηλεκτρονικής ταυτότητας ήταν και τη χάρτινη είχε δηλώσει ότι ήθελε, και τα πνευματικά του παιδιά τα ορμήνευε κατά των νέων ταυτοτήτων, χωρίς επικέντρωση στο θέμα του 666, και έστειλε ο ίδιος πνευματικά του παιδιά στο συλλαλητήριο του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τότε που η Εκκλησία είχε πάρει ξεκάθαρη θέση κατά των ταυτοτήτων. Αυτά γράφονται σύμφωνα με μαρτυρίες αγίων τολμώ να πω ανθρώπων, όπως του μακαριστού π. Δανιήλ Γούβαλη.
Ο δε άγιος Παΐσιος ΣΥΝΕΧΙΣΕ να μιλάει για το θέμα, μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του, χωρίς μπορεί κανείς να του καταλογίσει, «ταραχή και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής». Αναφέρεται στο θέμα και στα βιβλία της Σουρωτής, τα οποία είναι πολύ μεταγενέστερα από το φυλλάδιο «Τα σημεία των καιρών». Ο Θεός τελικά, χαρίτωσε και τους δύο πατέρες, και μάλιστα από αυτή τη ζωή. Όπως και τον επίσης κατά των ταυτοτήτων π. Σάββα Αχιλλέως, που θαυματουργεί μετά την κοίμησή του, αλλά και τον π. Ιωάννη Καλαΐδη μεταξύ πολλών άλλων, που δεν μας παίρνει ο χώρος να απαριθμήσουμε.
Από το άρθρο θεωρώ άξιο σχολιασμού και το ότι ο άγιος Παΐσιος προβληματίστηκε από τα γραφόμενα της Ρελφ για το 666, και αποφάσισε να προειδοποιήσει και άλλους, αλλά δεν έδωσε καμιά σημασία στις πλάνες της σχετικά π.χ. με τον Ανουάρ Σαντάτ, και ποτέ δεν τις προέβαλε. Προφανώς και τις γνώριζε, αφού σύμφωνα με το άρθρο, έδειξε σε κάποιον που τον ρώτησε ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ της Ρελφ, και όχι κάποιο φυλλάδιο, από εκείνα που μεταφράστηκαν στην αρχή. Αλλά δεν υιοθέτησε αυτές τις πλάνες ο άγιος. Ούτε και στο φυλλάδιο «Τα σημεία των καιρών» γράφει κάτι από εκείνα τα τερατώδη της Ρελφ, οι αναφορές του είναι αμιγώς Ορθόδοξες. Παρομοίως ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης, όταν εξέδωσε με διάφορες μετατροπές τον «Αόρατο Πόλεμο» και τα «Πνευματικά γυμνάσματα» παπικών συγγραφέων, διατήρησε μόνο τα χρήσιμα και συμβατά με την Ορθόδοξη διδασκαλία σημεία.
Η δε λεπτομερής παράθεση των πλανών της Ρελφ σε συσχετισμό με την αναφορά του αγίου Παΐσίου σε αυτήν, προσωπικά μου φέρνει στο νου μια «λογική πλάνη» για την οποία διδάσκεται όποιος σπουδάζει Λογική, και λέγεται «Κατάρριψη αχυρανθρώπου»: Γίνεται όταν, μη μπορώντας να καταρρίψουμε τη θέση ενός συνομιλητή, καταρρίπτουμε κάτι που επιφανειακά φαίνεται να σχετίζεται με τη θέση του, ενώ στην πραγματικότητα είναι άσχετο. Αυτή την τεχνική έχω δει ανθρώπους να την εφαρμόζουν τόσο έχοντας πλήρη επίγνωση του τι κάνουν, όσο και χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Και μια γενική παρατήρηση: Ο καθένας μπορεί να πει κάτι σωστό. ΚΑΙ η Ρελφ. Η πλάνη κατά κανόνα βασίζεται σε κάτι σωστό, αλλιώς κανείς δεν θα την υιοθετούσε… Γιατί οπωσδήποτε να είναι πλάνες ΟΛΑ όσα λέει η Ρελφ; Γιατί να μην τη δούμε σαν το σωστό δόλωμα, το οποίο χρησιμοποίησε για να πλασάρει τις υπόλοιπες πλανεμένες διδασκαλίες της;
Προσφιλής τακτική της προπαγάνδας είναι η συσχέτιση μιας ορθής πληροφορίας με τερατώδη ψεύδη, και η διάδοση ολόκληρου του πακέτου. Στη συνέχεια κάποιοι αναιρούν ΟΛΟ το πακέτο μαζί, τα σωστά μαζί με τα ψεύδη, ώστε ο κόσμος που τα έχει συσχετίσει, απορρίπτει και το σωστό και μένει στο σκοτάδι… «Όχι, δεν μπορεί να είναι σωστά αυτά για το 666, γιατί η ίδια συγγραφέας είπε επίσης ότι ο αντίχριστος ήταν ο Ανουάρ Σαντάτ», κτλ. κτλ. Όμως, ένας Ορθόδοξος άγιος όπως ήταν ο Παΐσιος, μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος και να μας δώσει μόνο το σωστό. Όπως έκανε με τα βιβλία «Ο Αόρατος Πόλεμος» και «Πνευματικά γυμνάσματα» ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.Για όποιον έχει διάθεση να εντρυφήσει σε αυτό το θέμα, στο άρθρο αυτό βλέπουμε πώς ένας Ορθόδοξος άγιος μπορεί μια χαρά να πάρει ό,τι μη κακόδοξο υπάρχει σε γραφόμενα ενός αιρετικού, και να το τροποποιήσει προς ωφέλεια των Ορθοδόξων.
Βλέπουμε και ότι μερικές φορές, όταν άγιοι, όπως ο άγιος Νικόδημος, κατηγορούνται για «δυτικές επιρροές» και τα σχετικά, ο λόγος που κατηγορούνται είναι άλλος και οι «δυτικές επιρροές» είναι προφάσεις εν αμαρτίαις…
«Οι θέσεις αυτές δεν είναι άσχετες προς όσα οι «Νεορθόδοξοι» ισχυρίζονται για τις προγαμιαίες σχέσεις και την ελευθερία στον έρωτα, τα οποία βρίσκουν θεόρατα εμπόδια εις όσα το «Πηδάλιο» και το «Εξομολογητάριο» προβλέπουν. Γι’ αυτό και επιχειρούν να τα αποδυναμώσουν και να τα συκοφαντήσουν.»
Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για το πόσο δυσκολεύει στην καθημερινή ζωή η άρνηση τέτοιων ταυτοτήτων, πράγμα που μπορεί ν’ αποτελέσει λόγο αποδοχής τους για ορισμένους. Θα μπορούσε να πει και για την ξώφαλτση αναφορά του συγγραφέα σε «εμβόλια», που κλείνει το μάτι σε θεωρίες περί «ψεκασμένων» και «φαντασιόπληκτων» «αρνητών» τους, οι οποίοι ταυτίζονται σαφώς με τους «αρνητές ταυτοτήτων».
Θα μπορούσε να απαριθμήσει και πολλούς λόγους άρνησης παραλαβής τέτοιων ταυτοτήτων, είτε σχετίζονται με το 666 σε οποιαδήποτε μορφή είτε όχι, λόγους που δεν είναι καν θρησκευτικοί, αλλά σχετίζονται με την ελευθερία του ανθρώπου. Νομίζω όμως ότι ο καλύτερος επίλογος είναι αυτός που έδωσε στο δικό του φυλλάδιο ο άγιος Παΐσιος: «Ο Χριστός να μας δίνει καλή φώτιση. Αμήν».
«Ν»: Νομίζω ότι εδώ αξίζει να παραπέμψουμε στην παρακάτω μελέτη:
Iερά Μονή Oσίου Γρηγορίου – O Γραμμικός κώδικας (Bar code) και ο αριθμός 666.Τεχνική ανάλυση
Πηγή: «Περί Ρελφ και ρακών (απηχούν προτεσταντικές κακοδοξίες όσα γράφει ο άγιος Παΐσιος στα «Σημεία των Καιρών»;)» https://o-nekros.blogspot.com/2023/09/blog-post_16.html
Ιστορίες γι’ αγρίους 2: «Ανώνυμος μοναχός», «γνώστης περί των πολεμικών τεχνών», κατά της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας 19 Μαρτίου, 2016
Posted by expaganus in προπαγάνδα, προβοκάτσια, παγανισμός, Επικαιρότητα, Ορθοδοξία, μοναχισμός.Tags: προπαγάνδα, προσωπική εμπειρία, προσηλυτισμός, παπάδες, πολεμικές τέχνες, στρατιωτικοί άγιοι, σχολές πολεμικών τεχνών, σωματοφύλακες, σαολίν, τζούντο, ψαλτήριο, Βουδισμός, Γέροντας Παΐσιος, Γιάννης Τσαρούχης, Γολιάθ, Δαυίδ, Δαβίδ, Εκκλησία, Ελλάδα, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ, ΘΕΜΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, Ιερά Μητρόπολις Γλυφάδας, Ιησούς Χριστός, Ορθοδοξία, Οκινάουα, Παλαιά Διαθήκη, Πενταπόσταγμα, Σαμψών, Σαούλ, Φιλισταίοι, άγιος Γεώργιος, άγιος Δημήτριος, απάτες, αγιασμός, ανώνυμος, ανατολικές θρησκείες, γιόγκα, ειδωλολάτρες, ειδωλολατρία, ζίου ζίτσου, ιστολόγια, ιερείς, καράτε, κουνγκ φου, μπράβοι, μάρτυρες, μητροπολίτης Παύλος, μοναχός, νίκη, νονοί της νύχτας, shaolin kung-fu
5 Σχόλια
Σεβαστοί αναγνώστες και σεβαστές αναγνώστριες,
Τον τελευταίο καιρό είδαμε μια μητρόπολη να παίρνει ξεκάθαρη θέση για τις πολεμικές τέχνες. Πρόκειται για την Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης (Βαρκίζης), την ανακοίνωση της οποίας μπορείτε να δείτε εδώ, με τον τίτλο «ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ Ι.Μ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ Ε.Β.Β. & Β. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ». Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι πίσω από τις πολεμικές τέχνες υπάρχουν διάφορα συμφέροντα, μεταξύ των οποίων και οικονομικά, οπότε οι αντιδράσεις απέναντι στον μητροπολίτη που είπε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη ήταν αναμενόμενες. Στα πλαίσια αυτών των αντιδράσεων, ένα κείμενο γεμάτο γραμματικά, συντακτικά και – αλλίμονο – θεολογικά λάθη, βρήκε το δρόμο του σε διάφορες σελίδες και ιστολόγια που ασχολούνται με χριστιανικά θέματα. Σύμφωνα με το «Πενταπόσταγμα», που το δημοσίευσε με τον τίτλο «Απαντήσεις – περί πολεμικών τεχνών από την Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας», «το κείμενο γράφτηκε από κάποιον Ορθόδοξο χριστιανό ιερομόναχο π.Θ. ο οποίος παλαιότερα είχε συμμετάσχει και είναι γνώστης περί των πολεμικών τεχνών», και «αν και η άποψή τους είναι πιο κοντά στον Σεβασμιώτατο Γλυφάδας, το δημοσιεύουν με σκοπό να ακουστεί και αυτή η άποψη».
Το παραθέτω με δικά μου σχόλια, χωρίς καμμιά αλλαγή:
Είναι άδικο να συσχετίζονται απόλυτα οι πολεμικές σχολές και τέχνες με τον ψεύτικο βουδισμό και άλλες θρησκείες. Ανέκαθεν και απο αρχαιοτάτων χρόνων υπήρχαν πολεμικές τέχνες και σχολές εκτός βουδισμού, που ΠΟΤΕ δεν καταδίκασε και δεν κατέκρινε στο παραμικρό εδώ και χιλιάδες χρόνια η Ορθόδοξη Εκκλησία. Το αντίθετο μάλιστα! Απο την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας εώς τις ημέρες μας, υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα αγιασμού και αγίων σε γνώστες πολεμικών τεχνών!!!
Από την αρχή του κειμένου λοιπόν, ο γράφων κατηγορεί τον μητροπολίτη Γλυφάδας ότι είναι άδικος, αφού καταπώς μας λέει, άδικα «συσχετίζει απόλυτα τις πολεμικές σχολές και τέχνες με τον ψεύτικο βουδισμό και άλλες θρησκείες». Βέβαια, ο μητροπολίτης Γλυφάδας ξέρουμε ποιος είναι, αφού δεν φοβάται να διατυπώσει εκκλησιαστικό λόγο επώνυμα και ενυπόγραφα. Οπότε, γεννώνται σοβαρά ερωτήματα:
- Ποιος είναι αυτός που ανώνυμα κατηγορεί τον μητροπολίτη Παύλο για αδικία; Σε ποια μονή μονάζει;
- Έχει ευλογία να μπαίνει στο διαδίκτυο; Είχε ευλογία του γέροντά του για να γράψει επιστολή, και μάλιστα ανώνυμη, και να την στέλνει εδώ κι εκεί; Είχε την ευλογία του ηγουμένου του;
- Συμφωνούν οι παραπάνω με τα γραφόμενά του, και τι γνωρίζουν για τις πολεμικές τέχνες;
- Είναι θεμιτό στην εκκλησιαστική μας παράδοση, ένας μοναχός που άφησε τα εγκόσμια για να προσευχηθεί για τις αμαρτίες του και για όλους εμάς, να κάθεται και να αρθρογραφεί ανώνυμα, κατηγορώντας κι από πάνω έναν άξιο μητροπολίτη για «αδικία»;
- Μήπως τελικά, πίσω από αυτή την επιστολή δεν κρύβεται ένας μοναχός που φέρεται αμόναχα, αλλά κάτι άλλο;
Φοβάμαι ότι στο «Πενταπόσταγμα» και στις άλλες σελίδες που δημοσίευσαν αυτή την επιστολή όχι μόνο δεν την «απέσταξαν», αλλά ότι κανείς δεν κάθισε να διερωτηθεί γι’ αυτά τα πράγματα. Απλά παρουσίασαν τον ανώνυμο γράφοντα στους αναγνώστες τους ως Ορθόδοξο μοναχό, όπως δηλαδή τους παρουσιάστηκε και εκείνος μέσω e-mail, και το ανώνυμο πόνημά του ως «απαντήσεις» στην σοβαρή, υπεύθυνη και πλήρως τεκμηριωμένη ανακοίνωση της Ι. Μ. Γλυφάδας. Δεν μπορώ να μην θυμηθώ αυτήν εδώ την κραυγαλέα περίπτωση, όπου σοβαρές και δήθεν σοβαρές ιστοσελίδες αναπαρήγαγαν για μέρες μια ολοφάνερη φάρσα, οπότε η αφέλεια και η ανευθυνότητα όσων δημοσίευσαν αυτή την επιστολή χωρίς να δηλώσουν σε κάποιον δικό τους πρόλογο την παραμικρή επιφύλαξη σχετικά με την ταυτότητα του συντάκτη της, δεν είναι πρωτοφανείς. Εξάλλου, όπως πρωτοείπε ο Τζαβαλάς Καρούσος και διέδωσε ο Γιάννης Τσαρούχης, «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις».
Λέει λοιπόν ο «μοναχός»:
Το ποιό τρανταχτό παράδειγμα στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Δαυίδ, ο οποίος εκτός ότι σε πολλές μάχες που είχε πάρει, σκοτώνοντας αρκετούς εχθρούς που ήθελαν να κατακτήσουν παρανόμως την χώρα τους, κατάφερε και σκότωσε σε προσωπική μάχη τον Σαμψών και μάλιστα του έδωσε την χαριστική βολή με το ίδιο το σπαθί του ειδωλολάτρη Σαμψών.
Προφανώς ο γράφων εννοεί τον Γολιάθ, αφού ο Σαμψών δεν ήταν «Φιλισταίος ειδωλολάτρης» αλλά Εβραίος ήρωας, αφιερωμένος στον Θεό «εκ κοιλίας μητρός του», και μάλιστα ένας ήρωας που έτρεμαν οι «Φιλισταίοι ειδωλολάτρες». Πολύ περίεργο λάθος για έναν μοναχό, από τον οποίο θα περίμενε κανείς να γνωρίζει αυτό το τόσο βασικό σημείο της Παλαιάς Διαθήκης… Ακόμα πιο περίεργο είναι ότι το λάθος επαναλαμβάνεται δυο φορές, άρα δεν γίνεται εκ παραδρομής.
Προσέξτε όμως πώς το κείμενο ξεκινά με «πολεμικές τέχνες και σχολές εκτός βουδισμού» και «αγιασμό σε γνώστες πολεμικών τεχνών», δημιουργώντας την εντύπωση ότι θα μας τις παρουσιάσει. Στη συνέχεια όμως, δεν αναφέρει ΟΥΔΕΜΙΑ «πολεμική τέχνη και σχολή εκτός βουδισμού», παρά μας αναφέρει ως παράδειγμα αγιασμού «χρήστη πολεμικών τεχνών» τον Δαυίδ. Ο Δαυίδ όμως, όταν απάντησε στην πρόκληση του Γολιάθ κατά του λαού του, δεν εξασκείτο με τις ώρες για να συντρίψει φανταστικούς αντιπάλους, όπως κάνουν στις σχολές πολεμικών τεχνών. Ήταν ένας βοσκός που φρόντιζε τα κοπάδια του πατέρα του, και για να τα προστατέψει σκότωνε λύκους και αρκούδες που τους επιτίθονταν. Και δεν ήρθε στον τόπο της μονομαχίας ως μαχητής προετοιμασμένος να πολεμήσει τους Φιλισταίους, ήρθε για να φέρει φαγητό στους αδελφούς του που βρίσκονταν εκεί.
Και συνεχίζει ο «μοναχός»:
Το ίδιο αυτό πολεμικό όπλο του ειδωλολάτρη σαμψών δεν το απέριψε ο δαυίδ επειδή ήταν ειδωλολατρικό, αλλά το χρησιμοποίησε αυτό το σπαθί και σε πολλές μάχες που είχε κάνει εν συνεχεία ο Δαυίδ! και όταν τελείωσαν οι μάχες δεν το πέταξε ο Δαυίδ αλλά το έβαλε ως τρόπαιο-έμβλημα μέσα στην κατοικία του!
Μισό λεπτό: Μπορεί ένα σπαθί να είναι «ειδωλολατρικό», να λατρεύει δηλαδή ένα άψυχο αντικείμενο τα είδωλα; Ή μήπως πρόβαλε κανείς την απαίτηση να μην χρησιμοποιήσει ο Δαυίδ το σπαθί του «Σαμψών» (τρίτη φορά το ίδιο λάθος…) επειδή τάχα ήταν «ειδωλολατρικό»; Όχι βέβαια… Οπότε μάλλον ο «μοναχός»
α) χρησιμοποιεί την τεχνική που λέμε «κατάρριψη αχυρανθρώπου», για να φανεί ότι έχει δίκιο έναντι ενός αντιπάλου που όμως, δεν υπάρχει και
β) παραλληλίζει το σπαθί του «Σαμψών», δηλαδή του Γολιάθ, με τις πολεμικές τέχνες, τις οποίες δήθεν, μπορεί ένας άγιος του Θεού να μην τις απορρίπτει αλλά να τις χρησιμοποιεί, κι ας είναι «ειδωλολατρικές».
Για την ιστορία, ας αναφέρουμε ότι ο Δαυίδ δεν είχε δικό του σπαθί σ’ αυτή τη μονομαχία, καθώς το σπαθί και η πανοπλία που του έδωσε ο Σαούλ του έπεφταν βαριά, οπότε τα έβγαλε και αντιμετώπισε τον Γολιάθ χωρίς αυτά. Έτσι, όταν τον νίκησε και ήρθε η ώρα να τον σκοτώσει, όπως γινόταν τότε σε αυτού του είδους τις μονομαχίες, καθώς δεν είχε σπαθί δικό του, χρησιμοποίησε αυτό του νικημένου. Πιο κάτω (Α’ Βασιλειών 21,2-10) που ο Δαυίδ έχει διαφύγει από τον Σαούλ, ρωτά τον Αβιμέλεχ εάν υπάρχει κάποιο ακόντιο ή ξίφος, γιατί δεν είχε όπλο, κι αυτός του λέει ότι έχει μόνο το ξίφος του Γολιάθ του Φιλισταίου, που ο ίδιος ο Δαυίδ είχε σκοτώσει. Άρα ο Δαυίδ δεν πήρε από μόνος του το «ειδωλολατρικό σπαθί» του Γολιάθ για να το έχει ως τρόπαιο, αλλά το απέρριψε, αφού βρέθηκε στην κατοχή κάποιου άλλου. Και όταν ο Αβιμέλεχ του το έδωσε ως το μοναδικό όπλο που είχε, ο Δαυίδ το πήρε και συνέχισε τον δρόμο του μακριά από τον Σαούλ. Συνεπώς, αν δεν του έδινε ο Αβιμέλεχ το σπαθί του Γολιάθ αλλά κάποιο άλλο, πολύ απλά θα χρησιμοποιούσε το άλλο… Επίσης, αν ο «ανώνυμος μοναχός» παραλληλίζει το «ειδωλολατρικό» σπαθί του Γολιάθ με τις πολεμικές τέχνες, τις οποίες δήθεν μπορούν να χρησιμοποιούν οι χριστιανοί κι ας είναι ειδωλολατρικές, ας μου επιτραπεί κι εμένα να παραλληλίσω τη χωρίς πανοπλία και χωρίς ειδική πολεμική προετοιμασία νίκη του Δαυίδ επί του Γολιάθ με την ΜΗ ενασχόληση των χριστιανών με τις πολεμικές τέχνες και την εναπόθεση των ελπίδων τους στην πρόνοια του Θεού, η οποία αρκεί για να τους αναδείξει νικητές.
Και συνεχίζει ο «ανώνυμος μοναχός»:
Επίσης αυτός ο μεγάλος πολεμιστής και γνώστης πολεμικών τεχνών προφήτης Δαύιδ δημιούργησε και το υμνολογικό βιβλίο και προσευχητάριο «το ψαλτήρι» που είναι το μοναδικό βιβλίο που οι προσευχές-ψαλμοί του υπάρχουν σε ΟΛΕΣ τις ακολουθείες και προσευχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας!
Βέβαια αυτό είναι επίσης άσχετο με τις πολεμικές τέχνες και μόνο χάριν εντυπωσιασμού θα μπορούσε να το αναφέρει κανείς, πρόκειται όμως για εντυπωσιασμό άνευ ουσίας: Σίγουρα, ο Δαυίδ είχε το χάρισμα να παίζει μουσική και να συνθέτει τραγούδια, όμως προφανώς αυτό δεν «πάει πακέτο» με την ενασχόληση με «πολεμικές τέχνες» και προφανέστερα, ο Δαυίδ θα αξιοποιούσε αυτό το τάλαντο που του έδωσε ο Θεός είτε ασχολιόταν με «πολεμικές τέχνες» είτε όχι. Εξάλλου στους Ψαλμούς του υμνεί τον Θεό, όχι τις πολεμικές τέχνες… Και βέβαια, το ότι «οι προσευχές-ψαλμοί του Δαυίδ υπάρχουν σε όλες τις ακολουθίες και προσευχές της Ορθόδοξης Εκκλησίας» ούτε σχέση με την πολεμική του δραστηριότητα έχει, ούτε νομιμοποιεί τους χριστιανούς να ασχολούνται με πολεμικές τέχνες.
«Επίσης βλέπουμε πολλά τέτοια παραδείγμα μέσα στην Παλαιά Διαθήκη» συνεχίζει ο «ανώνυμος μοναχός», κι εδώ έχει επιτέλους εν μέρει δίκιο: Πραγματικά, στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έχουμε παραδείγματα Εβραίων εκλεκτών του Θεού που πολεμούν με φυσικά όπλα εναντίον ειδωλολατρικών λαών, όπως έκανε ο Δαυίδ. Όμως, εκτός του ότι ο αγώνας των πιστών του Θεού πάντα ήταν κυρίως πνευματικός, η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έχει παρέλθει και δεν υπάρχουν οι ειδικές συνθήκες που υπήρχαν τότε. Και να υπήρχαν, αυτό δεν θα σήμαινε ότι μπορούν να πηγαίνουν σε σχολές πολεμικών τεχνών οι χριστιανοί. Ούτε θα σήμαινε ότι οι χριστιανοί πρέπει να επικροτήσουν όταν,
«ενώ επιχειρείται στα σχολεία η απορθοδοξοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών και η κατάργηση του κατηχητικού χαρακτήρα του, κάτι που στερεί από τους Ορθόδοξους μαθητές το δικαίωμα να μάθουν την πίστη τους, ταυτόχρονα εισάγεται, δια της πλαγίας οδού, η κατήχηση σε βουδιστικά και ανατολικά φιλοσοφικο-θρησκευτικά συστήματα, όπως είναι αυτό της γιόγκα και των πολεμικών τεχνών». (Βλ. Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας).
Και ο «μοναχός» συνεχίζει:
Ακόμα υπάρχουν πολλοί μεγάλοι άγιοι της Εκκλησίας πού ήταν (ορισμένοι άριστοι) γνώστες πολεμικών τεχνών. Τρανό και μεγάλο παράδειγμα είναι ο Άγιος Γεώργιος ο οποίος ανήκε στον Ρωμαϊκό Στρατό και ήξερε τόσο καλά τις πολεμικές τέχνες και είχε τέτοια επιτυχία σε μάχες, που άνηκε στην ομάδα των «αηττήτων» του Ρωμαϊκού Στρατού. Το ίδιο σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε και γιά τον Άγιο Δημήτριο, τον άγιο Κωνσταντίνο, τον άγιο Θεόδωρο, τον άγιο Μερκούριο αλλά και γιά πλειάδα πολλών χιλιάδων στρατιωτικών αγίων της Ορθοδοξίας.
Οι στρατιωτικοί άγιοι, τους οποίους ο «ανώνυμος μοναχός» αναγάγει σε «πολλές χιλιάδες», αγίασαν άραγε επειδή γνώριζαν να πολεμούν ή επειδή παραδόθηκαν ψυχή τε και σώματι στον Χριστό; Ή μήπως όλοι οι πολεμιστές που είχαν γίνει χριστιανοί αγίασαν; Διερωτάται καθόλου ο «μοναχός» αν κάποιοι χριστιανοί δεν ήθελαν να ασχολούνται με τον πόλεμο μετά τον εκχριστιανισμό τους, και πόσοι ήταν αυτοί; Στο κείμενο δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, ο «μοναχός» θεωρεί δεδομένο ότι
«όχι μόνο δεν ήταν εμπόδιο οι γνώσεις τους σε πολεμικές τέχνες, αλλά σχεδόν υποβοηθούσαν προς τον αγιασμό και προς την ετοιμότητα και αντιμετώπιση εναντίων των μαρτυρικών πόνων και στα σκληρά μαρτύρια που αντιμετώπισαν, νίκησαν και επιβλήθηκαν και είχαν ως τελικό αποτέλεσμα τον μεγάλο αγιασμό και το Θεϊκό παράδειγμά αυτών των μάχιμων αγίων σε όλο τον κόσμο.»
Φοβάμαι ότι εδώ ξεφεύγουμε πολύ από το νόημα της πίστης στον Χριστό αλλά και από αυτό που μας διδάσκει το παράδειγμα του Δαυίδ: Ότι η δύναμη του χριστιανού είναι ο Θεός, όχι οι όποιες γνώσεις και η όποια προετοιμασία για το μαρτύριο, και αυτή η δύναμη είναι που του δίνει την αντοχή και τη νίκη. Αλλιώς, ας μας πει ο μοναχός ποια γνώση σε πολεμικές τέχνες βοήθησε τον απόστολο Πέτρο και τον άγιο Εφραίμ, που μαρτύρησαν και δεν ήταν στρατιώτες, ας μας πει τι είδους εκπαίδευση σε πολεμικές τέχνες είχαν οι χιλιάδες γυναικών, παιδιών, υπερηλίκων, κηπουρών, αγροτών, αρτοποιών, τεχνιτών και τόσων άλλων, οι οποίοι βασανίστηκαν απάνθρωπα επί ώρες, ακόμα κι επί μέρες, κι ωστόσο άντεξαν τα σκληρά μαρτύρια και αγίασαν;
Αντί γι’ αυτό, ο «ανώνυμος μοναχός» μας λέει:
«Δυστυχώς ο αγαπητός μητροπολίτης Γλυφάδας επιρρεάστηκε από διάφορους «γνώστες» και «απόλυτους» που νομίζουν ότι αυτά που συμβαίνουν δυστυχώς σε διάφορες βουδιστικές πολεμικές σχολές, συμβαίνουν και σε όλες τις άλλες πολεμικές σχολές!»
Εδώ ο αυτοπαρουσιαζόμενος ως μοναχός επιτίθεται εκ νέου προσωπικά στον μητροπολίτη Γλυφάδας και τον παρουσιάζει ως έρμαιο επηρεασμένο από «διάφορους» εντός εισαγωγικών «γνώστες», κοινώς, ανθρώπους που παριστάνουν ότι είναι γνώστες χωρίς να είναι… Μήπως τελικά δεν διάβασε καθόλου το άρθρο της μητρόπολης Γλυφάδας; Γιατί όποιος το διαβάζει βλέπει ότι στηρίζεται σε έγκυρη βιβλιογραφία σχετική με τις πολεμικές τέχνες και σε πορίσματα πανορθοδόξων συνδιασκέψεων, όχι σε «διάφορους» που «νομίζουν» και μάλιστα ανωνύμως. Όμως, παρακάτω ο αυτοπαρουσιαζόμενος ως μοναχός μας παρουσιάζει κάποιον που είναι πραγματικός «γνώστης», και δεν είναι άλλος από τον εαυτό του:
«Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πώ ότι τουλάχιστον πάνω από το 90% των πολεμικών σχολών δεν συμβαίνει (όχι μονο) η παραμικρή προπαγάνδα του βουδισμού και άλλων θρησκειών αλλά αντίθετα στις περισσότερες σχολές πολεμικών τεχνών σε όλο τον κόσμο διδάσκονται από δασκάλους που οικειοθελώς έχουν Χριστιανική πίστη και θρησκεία! Σε πάρα πολλές σχολές οι δάσκαλοι των πολεμικών σχολών αυτοί έχουν και χριστιανικές εικόνες και σταυρούς, άλλοι είναι σε θέαση αλλά και άλλοι είναι τοποθετημένοι σε προσωπικά μέρη.»
Και εδώ μπορεί κανείς δικαιολογημένα να αναρωτηθεί, τι είδους «προσωπική εμπειρία» έχει ο «μοναχός» ώστε να γνωρίζει τι συμβαίνει σε «πάνω από το 90% των πολεμικών σχολών» και μάλιστα «σε όλο τον κόσμο»; Είναι υπεράνθρωπος, είναι διορατικός, έχει ξοδέψει δεκαετίες ταξιδεύοντας στην υφήλιο για να γνωρίσει πάνω από το 90% των σχολών και των δασκάλων πολεμικών τεχνών; Και είναι σοβαρό να υποστηρίζουμε ότι κάποιος έχει «χριστιανική πίστη και θρησκεία» επειδή έχει «σε θέαση» «χριστιανικές εικόνες και σταυρούς», τη στιγμή που τόσοι μάγοι και τσαρλατάνοι κάνουν το ίδιο για να μας πείσουν ότι τα έργα τους είναι σύμφωνα με τη χριστιανική πίστη; Αυτή είναι η χριστιανική διάκριση, το να αποφαινόμαστε βάσει της επιφάνειας; Δεν του περνάει του «γνώστη» γράφοντος από το μυαλό ότι είναι λογικό και αναμενόμενο, σε μια χώρα που οι περισσότεροι γηγενείς αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί και είναι καχύποπτοι απέναντι σε μη-χριστιανικές κινήσεις, αυτοί που θέλουν να τους πιάσουν πελάτες και γνωρίζουν ότι εύκολα μπορεί να θεωρηθούν φορείς αντιχριστιανικών πρακτικών και ιδεών, να τοποθετούν στις επιχειρήσεις τους εικόνες και σταυρούς και να φέρνουν ιερείς για αγιασμούς, δημοσιοποιώντας στη συνέχεια το γεγονός; Ή δεν ξέρει ότι πολλές φορές οι άνθρωποι παρουσιάζονται ως φορείς κάποιας πίστης ή και ιδεολογίας επειδή νομίζουν ότι την πρεσβεύουν, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνουν τι συνεπάγεται αυτή; Φαίνεται πως όχι. Φαίνεται πως για τον γράφοντα αρκεί το ότι κάποιοι δηλώνουν χριστιανοί. Εξάλλου όπως είπαμε, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.
«Μάλιστα αρκετοί είναι και οι ιερείς-παπάδες που αντέδρασαν σε ορισμένα κατηγορώ εναντίον των πολεμικών τεχνών της ανακοίνωσης που έβγαλε η μητρόπολη Γλυφάδας.»
Ώστε ο «ανώνυμος μοναχός» όχι μόνο γνωρίζει τι γίνεται στο «90% των σχολών σε όλο τον κόσμο» και σε «προσωπικά μέρη» δασκάλων πολεμικών τεχνών, γνωρίζει και τις αντιδράσεις «αρκετών ιερέων-παπάδων». Δεν γνωρίζει όμως ότι το να είναι κάποιος ιερέας, δεν σημαίνει και ότι είναι ειδικός σε συγκεκριμένα εξειδικευμένα θέματα ή ότι έχει οπωσδήποτε πνευματική διάκριση. Ας μάθει ότι και ένας ιερέας μπορεί να τρέφει πάθη και προσκολλήσεις σε παλιές ενασχολήσεις, όχι απαραίτητα χριστιανικές. Επίσης, μάλλον δεν γνωρίζει ούτε ότι οι «ιερείς» και οι «παπάδες» είναι το ίδιο, οπότε είναι λάθος το να γράφει «ιερείς-παπάδες». Κάποιος πρέπει να του το πει, για να μην εκτίθεται όταν γράφει επιστολές.
Και συνεχίζει:
«Ενώ ορθά και σωστά θα λέγαμε ότι εν συνόλο η Εκκλησία απέρριψε την γιόγκα διότι αυτή είναι ΚΑΘΑΡΑ θρησκευτική πρακτική των Ινδουϊστών, όπως λένε και οι ίδιοι οι ινδουϊστές και καθόλου δεν είναι γυμναστική όπως ομολογούν και αρκετοί αθλίατροι κ.α. σε όλο τον κόσμο. Δεν σημαίνει και δεν συμβαίνει ΚΑΘΟΛΟΥ το ίδιο με τις σχολές και τα συστήματα των πολεμικών τεχνών. Που πολλές (ίσως και οι περισσότερες) δεν έχουν σχέσεις με τον βουδισμό, και με άλλες ανατολικές θρησκείες. Ακόμα και σε ορισμένες λίγες πολεμικές σχολές και συστήματα ίσως να ξεκίνησαν από κάποιους βουδιστές κ.α. αλλά με τα χρόνια, αυτά τα ανατολικών θρησκειών στοιχεία απορρίφθηκαν και αφαιρέθηκαν από τις πολεμικές τέχνες.(αν όχι σε όλες, σχεδόν σε όλες τις πολεμικές σχολές).»
Πλέον ο «μοναχός» εγκαταλείπει την βεβαιότητα, την οποία εξέφραζε λίγο πριν ώστε να δημιουργήσει εντυπώσεις, και καταφεύγει στα «ίσως», συνδυασμένα με διάφορα κεφαλαία. Και για άλλη μια φορά δίνει την εντύπωση ότι ΔΕΝ διάβασε την ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, ούτε άλλα σχετικά κείμενα, που δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτά που γράφει εκείνος δεν ισχύουν. Στη συνέχεια μας λέει «να πηγαίνει ο ενδιαφερόμενος σε ΑΛΗΘΙΝΗ σχολή πολεμικών τεχνών» για να αποφεύγει «σημάδια διαφήμισης και προσυλητισμού σε βουδισμό και άλλες ανατολικές θρησκείες σε πολεμικές σχολές όπως μπορεί να συμβαίνει με το σύστημα π.χ. shaolin kung-fu» «σε σπάνιες περιπτώσεις». Δηλαδή οι σχολές που δεν εγκαταλείπουν τις θρησκευτικές ρίζες του συστήματός τους είναι ψεύτικες; Και συνεχίζει:
Το ζίου ζίτσου και το τζούντο δεν δημιουργήθηκαν ΚΑΘΟΛΟΥ από Βουδιστές κ.α. αλλά δημιουργήθηκαν αυτές οι πολεμικές τέχνες το 12ο αιώνα από Ιάπωνες Σαμουράϊ επειδή οι σαμουράϊ φορούσαν βαριές πανοπλίες με αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών όταν σε περιπτώσεις που βρισκοντουσαν άμεσα και κοντά στον αντίπαλο που πολεμούσαν επειδή οι πανοπλίες τους ήταν βαριές χρησιμοποιούσαν ειδικές λαβές και κινήσεις δηλαδή την πολεμική τέχνη ζίου ζίτζου και η μετέπειτα εξελιξή του το τζούντο κ.α. που μπορούσαν με αυτές να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο.
Προφανώς λοιπόν, σύμφωνα με τον γράφοντα, οι σαμουράι δεν ήταν βουδιστές. Τι ήταν λοιπόν; Ας μας πει εκείνος που ξέρει, τι θρησκεία πρέσβευαν και σε ποιους ναούς και μοναστήρια πήγαιναν για πνευματική καθοδήγηση.
Το Καράτε επίσης δεν δημιουργήθηκε καθόλου από βουδιστές και από άλλες ανατολικές θρησκείες. Το Καράτε δημιουργήθηκε το 17ο αιώνα από άοπλους χωρικούς στο Νησί Οκινάουα της Ιαπωνίας. Έπειτα στις αρχές του 20ου αιώνα απλώθηκε και σε όλη την υπόλοιπη Ιαπωνία και σε όλο τον κόσμο. Παρόμοιες ιστορίες μπορείτε να βρείτε και γιά αρκετές πολεμικές τέχνες.
Μάλλον ο «μοναχός» εννοεί πως ούτε και οι χωρικοί της Οκινάουα ήταν βουδιστές ή οπαδοί άλλων ανατολικών θρησκειών, και δεν είχαν τέτοιους ως καθοδηγητές τους… Τι κρίμα που τον διαψεύδουν οι «παρόμοιες ιστορίες» που βρίσκουμε «για αρκετές πολεμικές τέχνες».
Φυσικά όσον αφορά γιά το θέμα των χτυπημάτων και των τραυματισμών και εν σχέση με τα παλαιότερα χρόνια υπάρχει πολύ περισσότερη προσοχή από τους πολεμιστές-δασκάλους των πολεμικών τεχνών ώστε να μην υπάρχει ο παραμικρός τραυματισμός. Εάν ήταν έτσι (πώς;) δεν θα έπρεπε ούτε στρατό, αλλά ούτε και στην αστυνομία να κατάγονται ορισμένοι. Ακόμα περισσότερο δεν θα έπρεπε να ασχολούνται και με το ποδόσφαιρο και με άλλα αθλήματα όπου και εκεί υπάρχουν μεγάλοι κίνδυνοι τραυματισμών και χτυπημάτων!
Το θέμα, που και ο ίδιος ο γράφων αναφέρει, είναι: Ο κίνδυνος τραυματισμού υπάρχει στις πολεμικές τέχνες, ναι ή όχι; Σε αυτό δεν απαντά ο «μοναχός», είναι φανερό όμως από τα συμφραζόμενα ότι ισχύει το «ναι». Τα άλλα προβλήματα που αναφέρει η ανακοίνωση της ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδας, ο «μοναχός» τα προσπερνά χωρίς να τα αναφέρει.
Αναφέρει όμως:
«Επίσης ΠΟΤΕ οι πολεμικές τέχνες και σχολές δεν πρέπει και δεν χρησιμοποιούν τα πολεμικά συστήματα τους επιθετικά και εναντίον των συνανθρώπων μας. ΠΟΤΕ ! Πάντοτε χρησιμοποιείται ΜΟΝΟ γιά αναγκαία αυτοάμυνα, αυτοπροστασία από άμεσους κινδύνους και γιά προστασία των συνανθρώπων μας από διάφορους κινδύνους. Αυτός είναι (και πρέπει να είναι) ο απόλυτος και σεβαστός κανόνας όλων των πολεμικών τεχνών.»
Αν όντως τηρείται ο κανόνας αυτός, όλοι αυτοί που έμαθαν πολεμικές τέχνες σε σχολές και απασχολούνται ως σωματοφύλακες και εκτελεστές εντολών διαφόρων νονών της νύχτας, βαρώνων ναρκωτικών και μεγαλομαστρωπών, και διαπρέπουν στην προστασία μαγαζιών και άλλες παράνομες δραστηριότητες ή έχουν κλειστεί για τέτοιους λόγους στις φυλακές ανά τον κόσμο, πώς προέκυψαν; Αυτό ο «γνώστης» μοναχός το γνωρίζει να μας το πει; Φαίνεται πως όχι… Και συνεχίζει:
Επίσης ΠΟΤΕ καμία εκκλησιαστική σύνοδος όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια, αλλά ούτε ΠΟΤΕ κανένας άγιος της Εκκλησίας δεν επέκρινε και δεν καταδίκασε καμία πολεμική τέχνη (Καράτε, Κουνγκ φου κ.α.) αντιθέτως υπάρχει και ένα παράδειγμα στο βιβλίο του Νικ. Ζουρνατζόγλου γιά τον άγιο Παΐσιο που υπήρχε μιά χρονική περίοδος που κάποιοι κακοποιοί απειλούσαν να δολοφονήσουν τον άγιο Παϊσιο και εκείνη την στιγμή ήταν και ένα πνευματικοπαίδι του δίπλα στον άγιο Παϊσιο ο οποίος ήταν γνώστης (και μάλλον δάσκαλος) πολεμικών τεχνών. Και του λέει «εσύ ξέρεις Καράτε κάτσε κοντά για να με προστατεύεις.» Και λέει και αυτός «να ‘ναι ευλογημένο γέροντα». Μετά από λίγο άλλαξε γνώμη ο γέροντας και λέει στο πνευματικοπαίδι του, «άσε ρε παιδί μου, δεν χρειάζεται, θα φρονίσει (θα προστατεύσει) ο Θεός!» Δεν επέκρινε και ποτέ ο άγιος Παϊσιος δεν σταμάτησε αυτό το άτομο να μην κάνει πολεμικές τέχνες! Όπως κ.α. άγιοι!
Φαίνεται πως ο γράφων δεν γνωρίζει για τις πανορθόδοξες συνδιασκέψεις που αναφέρονται και στις πολεμικές τέχνες, όπως γνωρίζουν στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, στην ιστοσελίδα της οποίας παρατίθενται τα πορίσματά τους. Αν ο γράφων διέθετε έστω το μισό χρόνο που διέθεσε για τη διάδοση του πονήματός του στο Ίντερνετ, για να ψάξει στην ιστοσελίδα της Ι. Μ. Γλυφάδας με τις λέξεις-κλειδιά «πολεμικές τέχνες» θα μάθαινε κι εκείνος. Επίσης εγώ, που δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του κ. Ζουρνατζόγλου για τον άγιο Παΐσιο, από αυτά που παραθέτει αόριστα ο γράφων προς υπεράσπιση των πολεμικών τεχνών, βγάζω άλλο συμπέρασμα από εκείνον: Ότι ο άγιος δεν «άλλαξε γνώμη» αλλά προσπάθησε, εμμέσως πλην σαφώς, να δείξει στον δάσκαλο πολεμικών τεχνών, χωρίς να τον επικρίνει, ότι ακόμα και για κάτι τόσο επικίνδυνο όσο οι κακοποιοί που θέλουν να μας δολοφονήσουν ΔΕΝ χρειάζονται πολεμικές τέχνες, γιατί μας φροντίζει ο Θεός. Και καλό είναι ο «ανώνυμος μοναχός» να μάθει ότι πολλοί έμπειροι πνευματικοί δεν ζητούν από πνευματικά τους παιδιά να κάνουν κάτι, αν κρίνουν ότι δεν είναι έτοιμα για αυτό. Κάποιος που κάνει πολεμικές τέχνες ή κάτι άλλο, μπορεί να έχει και άλλα σοβαρότερα θέματα στη σχέση του με τον Χριστό, τα οποία ο πνευματικός πρέπει να αντιμετωπίσει πριν φτάσει σε αυτό.
Και ο «γνώστης» που τόσα πράγματα αγνοεί, συνεχίζει:
Και το πιό τρανταχτό και μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ο Τίμιος Σταυρός και γενικώς οι σταυροί που η πρωτοδημιουργία τους έγινε από αλλόθρησκους προ Χριστού ως πολεμικό και φονικό όπλο και ενώ φτιάχτηκε από ειδωλολάτρες ο σταυρός γιά να στυρώσουν τον Χριστό, αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός όχι μόνο εν συνεχεία δεν απέρριψε το όπλο αυτό, αλλά το πήρε και χρησιμοποίησε τον Σταυρό αλλά και την σταύρωση που υπέμεινε ως δικό του όπλο, καθιστώντας το ώς το υπέρατο πολεμικό όπλο εναντίων των αισχρών και πονηρών δαιμονικών δυνάμεων και υπέρ της νίκης των ανθρώπων στον κόσμο.
Παραλληλισμό της χρήσης πολεμικών τεχνών από χριστιανούς με τον σταυρό του Κυρίου δεν περίμενα να δω… Όμως, ανώνυμε που αυτοπαρουσιάζεσαι ως μοναχός, είναι γνωστό ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θερίζει κι εκεί όπου έσπειρε ο διάβολος. Γι’ αυτό άλλωστε και άνθρωποι που επί πολλά χρόνια υπηρέτησαν πιστά τις πολεμικές τέχνες, τελικά τις παράτησαν ολοκληρωτικά κι ακολούθησαν τον Χριστό. Και αυτοί, οι πραγματικοί γνώστες, όχι μόνο γράφουν επώνυμα, αλλά λένε άλλα πράγματα από σένα για τις πολεμικές τέχνες.
Θαύματα εξουδετέρωσης της ραδιενέργειας στο Τσερνομπίλ 26 Ιουνίου, 2011
Posted by expaganus in Επικαιρότητα, Θαύματα/ανεξήγητα, Ορθοδοξία, Σύγχρονα προβλήματα.Tags: προφήτης Ηλίας, προφητείες, περιοδικό Τρίτο Μάτι, ρέντγκεν, ραδιενέργεια, σταυρός, Γέροντας Παΐσιος, Ουκρανια, Τρίτο Μάτι, Τσερνομπίλ, άψινθος, αρχάγγελος Μιχαήλ, θαύμα
add a comment
Ελπίδα από το… Τσέρνομπιλ
Μια ακόμα συγκλονιστική «άνωθεν υπενθύμιση» για να μη χάνουμε το θάρρος μας…
Του Α. Ξένου
Kαθώς οι οδυνηρές ειδήσεις της οικονομικής καθημερινότητας επισκιάζουν κάθε άλλο νέο, ελάχιστος χώρος και διάθεση απομένει για να συνειδητοποιήσουμε τα τρομακτικά νέα που έρχονται από τη Φουκουσίμα, όπου η πρόσφατη τραγωδία προκάλεσε τελικά την τήξη των πυρηνικών αντιδραστήρων, με απρόβλεπτες συνέπειες. Και καθώς ανακοινώνεται ότι η επικινδυνότητα του ατυχήματος στη Φουκουσίμα έφτασε (ή και ξεπέρασε πλέον) εκείνη στο Τσερνομπίλ, είναι φυσικό η σκέψη να γυρίζει πίσω 25 χρόνια, τότε που η ανθρωπότητα γνώριζε για πρώτη φορά τους κινδύνους της ειρηνικής χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Ωστόσο, τα νέα που έρχονται από το Τσερνομπίλ αυτή τη φορά είναι παράξενα ελπιδοφόρα. Γιατί αποκαλύπτουν μια ξεχασμένη πηγή ελπίδας. Μια πηγή που ακόμα και αν ο σύγχρονος άνθρωπος δεν στρέφεται πια προς αυτήν για να βρει λύση στα προβλήματα του, η ίδια παραμένει εκεί και μάλιστα με τον τρόπο της εκπέμπει και ένα σήμα: «είμαι εδώ!»
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή… Είναι γνωστό ότι τα επίπεδα ακτινοβολίας, μετά το ατύχημα στον αντιδραστήρα του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνομπίλ της Ουκρανίας, σε όλη την ευρύτερη περιοχή ήταν και παραμένουν πολύ υψηλά. Ωστόσο, οι ειδικοί που έχουν αναλάβει την μέτρηση της ακτινοβολίας IF και την τήρηση των ληφθέντων μέτρων έχουν εκπλαγεί από ένα συγκλονιστικό γεγονός. Εδώ και 25 χρόνια -από το 1986 δηλαδή, τη χρονιά του ατυχήματος- που παρακολουθούν τα επίπεδα ακτινοβολίας, γίνονται μάρτυρες ενός απίστευτου φαινομένου: Όλη η περιοχή, όπως αναμένεται άλλωστε, παρουσιάζεται μολυσμένη εκτός από ένα συγκεκριμένο μικρό σημείο. Την εκκλησία του Προφήτη Ηλία, η οποία και γι’ αυτόν τον ανεξήγητο λόγο είναι και ο μόνος ναός που επιτρέπεται να λειτουργεί εντός της ζώνης αποκλεισμού, μέχρι και σήμερα! «Ακόμα και στις πιο κρίσιμες ημέρες του 1986, αμέσως μετά το ατύχημα, η γύρω περιοχή της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία ήταν καθαρή από την ακτινοβολία – IF, χωρίς να χρειάζεται να αναφέρω ότι η ίδια η εκκλησία ήταν επίσης καθαρή», δήλωσε τον περασμένο Απρίλιο ο πρόεδρος της ουκρανικής Ένωσης Τσερνομπίλ, Γιούρι Ανδρέγιεφ (Yuri Andreyev)…
Πιο συγκεκριμένα, η περιοχή δίπλα στην εκκλησία βρίσκεται στο βασικό επίπεδο των 6 μικρορέντγκεν ανά ώρα (microroentgen/h) συγκριτικά με τα 18 μικρορέντγκεν που καταμετρώνται ακόμα και στο απομακρυσμένο Κίεβο! (Σημειώστε ότι το ανεκτό επίπεδο θεωρείται γύρω στα 20 μικρορέντγκεν/ώρα, ενώ τις αμέσως επόμενες μέρες της έκρηξης σημειώνονταν μετρήσεις μέχρι και 6 ρέντγκεν/ώρα!) Όμως όλοι -ειδικοί και κάτοικοι- επιβεβαιώνουν ένα ακόμη παράδοξο γεγονός που συνέβη αμέσως μετά το ατύχημα και που σε αυτό οφείλουν τη ζωή τους οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλης!
Ας ακούσουμε όμως τον ίδιο τον Ανδρέγιεφ: «λίγα δευτερόλεπτα μετά την έκρηξη στην 4η μονάδα του εργοστασίου Τσερνομπίλ ΡΡ, το ραδιενεργό νέφος που περιείχε σωματίδια ουρανίου άρχισε να κινείται, ωθούμενο και από τον άνεμο, προς την κατεύθυνση της Pripyat, της πόλης που βρίσκεται περίπου 1.800 μέτρα από το εργοστάσιο. Στην τρομακτική αυτή πορεία της ραδιενέργειας υπήρχε ένα δένδρο. Ένα παράξενο πεύκο με χονδρούς κλώνους σε σχήμα σταυρού. Πρόκειται για ένα γνωστό δένδρο που ήδη αποτελούσε μνημείο, γιατί πάνω του οι Γερμανοί είχαν κρεμάσει πολλούς Ουκρανούς πατριώτες στον τελευταίο πόλεμο. Όταν το ραδιενεργό νέφος έφτασε στο συγκεκριμένο σταυρόσχημο δένδρο, για κάποιον άγνωστο λόγο χωρίστηκε στα δύο και κινήθηκε το ένα μέρος αριστερά της πόλης και το άλλο δεξιά της! Ή ίδια η πόλη με τις κατοικημένες συνοικίες της, που ήταν κατ’ ευθείαν μπροστά, έμεινε ανέπαφη». Έκπληκτα τα συνεργεία διάσωσης μετρούσαν γύρω από την πόλη επίπεδα ακτινοβολίας μέχρι και 5 ρέντγκεν/ώρα, ενώ μέσα στην πόλη μετρούσαν μόνο μισό χιλιοστό του ρέντγκεν/ώρα, δηλαδή χιλιάδες φορές μικρότερα επίπεδα μόλυνσης»! Ο Γιούρι Ανδρέγιεφ συνεχίζει, αποκαλύπτοντας πως ενώ τα περισσότερα μέλη των συνεργείων ήταν συνειδητοί άθεοι υλιστές, πολλοί από αυτούς άρχισαν να πιστεύουν στον Θεό, καθώς έβλεπαν με τα μάτια τους και μετρούσαν με τα επιστημονικά όργανα τους το ανεξήγητο θαύμα που είχε σώσει τους κατοίκους της Pripyat.
Σήμερα, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής γνωρίζουν και μιλούν για το θαύμα της Pripyat και το άλλο, του Προφήτη Ηλία που εξακολουθεί και συμβαίνει. Τιμούν μάλιστα ιδιαίτερα μια ξεχωριστή αγιογραφία που εικονίζει εκείνα τα γεγονότα. Πρόκειται για την εικόνα του Σωτήρα Χριστού του Τσερνομπίλ. Ο Χριστός εικονίζεται με την Παναγία δεξιά του και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ αριστερά του. Η εικόνα αναφέρεται ακόμη τόσο στα θύματα της τραγωδίας όσο και στους ηρωικούς ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους συνειδητά, για να σταματήσουν τη διαρροή ραδιενέργειας. Αξιοσημείωτη ακόμη είναι και η παρουσία του «αστεριού που πέφτει», σαφής αναφορά στην Αποκάλυψη. Ο γέροντας Παΐσιος είχε πει σχετικά: «Στην Αποκάλυψη, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος αναφέρει ότι είδε αστέρα μέγα καιόμενο να πέφτει από τον ουρανό, μολύνοντας, πικραίνοντας και δηλητηριάζοντας θανάσιμα τα νερά και τις πηγές των υδάτων… Και το όνομα του αστέρος: Άψινθος (ουκρανικά Τσερνομπίλ)»].
Από το περιοδικό «Τρίτο Μάτι» που κυκλοφορεί
Σημείωση: Στο περιοδικό υπάρχει επιπλέον κείμενο και φωτογραφίες της περιοχής, του δέντρου, των εικόνων, της εκκλησίας και του Γιούρι Αντρέγιεφ.
ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ! 9 Δεκεμβρίου, 2009
Posted by expaganus in προπαγάνδα, προβοκάτσια, Άγιο Όρος, Ορθοδοξία, Σύγχρονα προβλήματα, κλήρος, μοναχισμός.Tags: προφητείες, Αντίχριστος, Γέροντας Παΐσιος, Εφραίμ Φιλοθεΐτης, Λιακόπουλος, Ορθοδοξία, Πόλη, έσχατες ημέρες
add a comment
Αγαπάτε τις προφητείες, ψάχνεστε με το τι είπαν ή δεν είπαν Ορθόδοξοι γέροντες για τις έσχατες ημέρες, τον Αντίχριστο, την Πόλη; Διαβάζετε αφιερώματα στον Νοστράδαμο και βιβλία του Λιακόπουλου; Ή αντίθετα, κοροϊδεύετε αυτούς που κάνουν έτσι; Τότε το παρακάτω άρθρο σας ενδιαφέρει!
| Πονηρές μεθοδεύσεις και προβληματικές προσωπικότητες
του κ. Αθανασίου Ρακοβαλή Κοντά στο 1992 κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα ξεκινήσει ένας μεγάλος πόλεμος, στον οποίο θα μπλεχτεί και η Ελλάδα, γιατί τότε έπεφταν δύο πασχαλιές μαζί, όπως είχε προφητέψει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Πράγματι τότε συνέπιπταν ημερολογιακά δύο μεγάλες γιορτές μαζί, το Πάσχα και ο Ευαγγελισμός και αυτό θεωρήθηκε από κάποιους σαν ερμηνεία της προφητείας του αγίου. Η φήμη διανθιζόταν και με άλλες λεπτομέρειες… Στο Άγιον Όρος Χριστιανοί (μοναχοί και λαϊκοί) αναμετέδιδαν την φήμη με κάποιο δισταγμό και επιφύλαξη, άλλοι βρίσκονταν σε μια κατάσταση διέγερσης και αναμετέδιδαν την φήμη σαν σίγουρο γεγονός και κάποιοι άλλοι δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα και τα θεωρούσαν όλα αυτά ανοησίες. Τα πράγματα δικαίωσαν τους τελευταίους. Λίγο πριν το 2004 κυκλοφορούσε η φήμη ότι δεν θα γίνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα, γιατί θα ξεσπάσει πόλεμος. Πάλι εμφανίσθηκαν οι τρεις παρά πάνω κατηγορίες ανθρώπων. Μερικοί μάλιστα αγόραζαν και τρόφιμα…Πάλι τα πράγματα απέδειξαν ότι η φήμη ήταν μία σαπουνόφουσκα. Αυτές είναι δύο από αρκετές άλλες φήμες μικρότερης έκτασης που έφτασαν στα αυτιά μου. Τι συμβαίνει;…Υπάρχουν κάποιοι προβληματικοί, κάποιοι συμπλεγματικοί χριστιανοί (μοναχοί, ιερείς και λαϊκοί) που έχουν ευλάβεια ανακατεμένη με βλάβη, όπως έλεγε χαριτολογώντας ο π. Παΐσιος, που παριστάνουν τους χαρισματικούς, ενώ δεν είναι, κινούνται στα όρια της ψυχασθένειας και της απάτης, επιθυμούν τον θαυμασμό και τον σεβασμό του πλήθους, γι’ αυτό διαδίδουν αυτές τις φήμες έστω και αν γνωρίζουν υποσυνείδητα ότι αυτό το παιχνίδι έχει ημερομηνία λήξης; Περιπαίζονται από την ματαιοδοξία; Δεν μπορούν να αντιληφτούν τη μεγάλη ζημιά που προκαλούν στην Εκκλησία και στους αδύναμους στην πίστη; Κοντά σ’ αυτούς υπάρχει και μία κατηγορία ανθρώπων που αρέσκονται να ακούν και να πιστεύουν τέτοιες φήμες χωρίς να εξετάζουν την εγκυρότητα της πηγής που τις διαδίδει, χωρίς να κοσκινίζουν τα πράγματα, χωρίς να βάλουν την απλή λογική να δουλέψει. Προφανώς μια τέτοια φήμη τους δημιουργεί μια ψυχική διέγερση που τους ευχαριστεί, κάνει την ζωή τους πιο συναρπαστική και έρχεται να καλύψει κάποια ψυχολογικά κενά. Από που αλλού μπορεί να πηγάζει αυτή η ανώριμη συμπεριφορά; Έτσι κάπως εξηγούσα τα πράγματα για αρκετά χρόνια. Τι είχε συμβεί; Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν δώσει βάση στο όνομα του γέροντος Εφραίμ ένοιωθαν τώρα εξαπατημένοι και γελοιοποιημένοι. Οι έμποροι είχαν κερδίσει από την χαζομάρα των χριστιανών, το κύρος του γέροντος είχε δεχθεί ισχυρό πλήγμα, η πίστη των αδύνατων στην Εκκλησία και στους Αγίους της είχε κλονισθεί. Και οι εχθροί της Εκκλησίας χαίρονταν που είχε -κατ’ αυτούς- αποδειχθεί περίτρανα η χαζομάρα και η συμλεγματικότητα των Χριστιανών, που πιστεύουν σε Αγίους χαρισματούχους γέροντες και στις προφητείες τους. Κερδισμένοι βγήκαν οι εχθροί της Εκκλησίας και ό διάβολος. Ο π. Εφραίμ έχει ιδρύσει 19 μοναστήρια στις Η.Π.Α. όπου μονάζουν άνθρωποι απ’ όλες τις φυλές της γης. Είναι αυτός που μετέφερε το Ορθόδοξο Αγιορείτικο μοναχικό πνεύμα στην Αμερικανική ήπειρο. Χαίρει μεγάλης εκτιμήσεως μεταξύ των Ορθοδόξων της Αμερικής. Ο διάβολος και κάποιοι άνθρωποι τον μισούν και τον αντιστρατεύονται στο έργο του. Δεν θα μπορούσαν όλα αυτά να είναι ένας ενορχηστρωμένος, ύπουλος πόλεμος εναντίον του, αλλά και εναντίον των χαρισματούχων Αγίων και σε τελευταία ανάλυση εναντίον της Εκκλησίας και του Χριστού; Το ίδιο ακριβώς διάστημα έπαιζε και ένα άλλο σενάριο, που αφορούσε τον γέροντα Παΐσιο, και συνδυαζόταν με το σενάριο που προσπαθούσαν να το αποδώσουν στον π. Εφραίμ. Είναι γεγονός ότι ο γέροντας Παΐσιος είχε πει ότι θα φέρει ο Θεός έτσι τα συμφέροντα των μεγάλων και στο τέλος θα μας δώσουν την Πόλη. Θα πολεμούν μεταξύ τους και στο τέλος θα πουν σαν συμβιβαστική λύση: Την Πόλη ούτε εμείς ούτε εσείς θα την πάρετε. Θα την δώσουμε στους Έλληνες. Αυτά τα λόγια τα έχω ακούσει και εγώ με τα αυτιά μου και γνωρίζω ότι τα έχει πει και σε πολλούς άλλους. Μάλιστα είπε σε κάποιον νεαρό άνδρα που τον επισκεπτόταν για πρώτη φορά εσύ θα μπεις σημαιοφόρος στη Πόλη. Αποδείχθηκε ότι ο νέος αυτός ήταν αξιωματικός του Ελληνικού στρατού. Αυτή την ιστορία την γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια και είναι αληθινή πέρα ως πέρα. Δεκαπέντε χρόνια μετά την κοίμηση του γέροντα άκουσα αυτή την ιστορία διανθισμένη με κάποιες λεπτομέρειες που εγώ τις άκουγα για πρώτη φορά και όσους από τους κοντινούς μαθητές του γέροντα ρώτησα και αυτοί δεν τις γνώριζαν. Αυτό το γεγονός με παραξένεψε πολύ. Πως γίνεται και οι κοντινοί του π. Παϊσίου δεν τα γνώριζαν και τα γνώριζαν κάποιοι άλλοι; Οι λεπτομέρειες που κόλλησαν κοντά στον αληθινό πυρήνα της ιστορίας είναι οι εξής: α) Το όνομα αυτού του αξιωματικού και ότι β) αποστρατευόταν την άνοιξη του 2009. Αυτό αμέσως έδινε ένα δραματικό προσδιορισμό, ότι αυτή η προφητεία θα έπρεπε να εκπληρωθεί την άνοιξη που μας πέρασε. Το ίδιο διάστημα άρχισε να κυκλοφορεί μια γελοία ιστορία για τρεις επιστολές που δήθεν έγραψε ο π. Παΐσιος και τις εμπιστεύθηκε σε ένα άγνωστο πρόσωπο με την οδηγία να τις παραδώσει τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του, στον πρόεδρο της Ρωσσίας, στον Έλληνα πρωθυπουργό και στον αρχηγό του ελληνικού στρατού. Και αυτό πολύ παράξενο. Για ένα τόσο σοβαρό θέμα κανένας από τους γνωστούς του γέροντα να μην γνωρίζει τίποτε; Ποιοί είναι αυτοί οι άγνωστοι που κυκλοφόρησαν αυτή την γελοία και προβοκατόρικη ιστορία με τις επιστολές: Τι ρόλο παίζουν; Που αποσκοπούν; Αυτό συνδυάσθηκε και με το δήθεν σενάριο του π. Εφραίμ και κυκλοφορούσαν μαζί ευρέως στο διαδίκτυο και παρέσυραν πολλούς ευλαβείς μεν αφελείς δε, που είχαν εμπιστοσύνη στους δύο γεροντάδες. Δυστυχώς υπήρχαν και μερικοί χριστιανοί, που είχαν πολλή ευλάβεια μαζί με λίγη βλάβη, που αναπαρήγαγαν αυτές τις ύποπτες ιστορίες με περισσή ελαφρότητα, αφέλεια και ζήλο.
 Η άνοιξη ήρθε και πέρασε, ο αξιωματικός αποστρατεύθηκε, πόλεμος δεν έγινε, την Πόλη δεν μας την δώσανε. Έτσι με την βοήθεια αυτών των λεπτομερειών που κόλλησαν στον αληθινό πυρήνα των προφητειών του π. Παϊσίου, κατόρθωσαν να τον βγάλουν ψεύτη και αναξιόπιστο στα μάτια των ανθρώπων που δεν τον γνώρισαν και που δεν γνωρίζουν τα πράγματα από κοντά. Προσπαθούν δηλαδή να κτυπήσουν το κύρος και την επιρροή που έχει ό γέροντας Παΐσιος στους ορθοδόξους χριστιανούς. Από την μέθοδο και τον τρόπο διάδοσης, από το γεγονός ότι κατόρθωσαν να διαδώσουν τόσο πλατιά τα ψέμματά τους, μήπως μπορούμε να συμπεράνουμε ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι το σχεδιασμένο και καλά οργανωμένο; Αν σκεφτούμε δε, ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή όπου η Εκκλησία πολεμείται συστηματικά, ότι υπάρχει σε εξέλιξη μία πολιτική αποχριστιανικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, μπορούμε να σκεφτούμε ότι όλα αυτά είναι ένα κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου επεξεργασμένου από πληρωμένους ψυχολόγους, επαγγελματίες συκοφάντες, πληρωμένους καθοδηγητές γνώμης, πράκτορες που εκμεταλλεύονται την ανοησία και τις προβληματικές προσωπικότητες κάποιων χριστιανών για να πλήξουν το κύρος των Αγίων και της Εκκλησίας. Ας σταθούμε με φόβο και προσοχή. Ας μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας την αφέλεια και την ανοησία. Ας γίνουμε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί, γιατί -όπως έλεγε ο μακαριστός άγιος γέροντας Παΐσιος- ζούμε στον καιρό του Αντιχρίστου και κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. |
Το Άγιο Όρος και οι διαφορετικές παρουσιάσεις του 25 Οκτωβρίου, 2009
Posted by expaganus in προπαγάνδα, σκάνδαλα, Άγιο Όρος, Ορθοδοξία, μοναχισμός.Tags: Άγιο Όρος, Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα, Γέροντας Παΐσιος, Θέμος Κορνάρος, Οι Άγιοι Χωρίς Μάσκα, μύγα, μέλισσα
3 Σχόλια
Στη σελίδα http://theamapati.wordpress.com/2009/10/20/agionoros/ και υπό τον τίτλο «Ποιός, θὰ τὰ ἐξηγήση αὐτά;» βρήκα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ζαχαρία Παπαντωνίου Άγιον Όρος [πρώτη έκδοση 1934] [Πηγή] στο οποίο περιγράφει εντυπώσεις του από τις δυο επισκέψεις του στο βουνό με τα Ορθόδοξα μοναστήρια. Για παράδειγμα, περιγράφει έναν μοναχό ο οποίος
«Εἶχε κάμει στρατιώτης στοὺς τελευταίους πολέμους, ὑπηρέτησε πέντε χρόνια στὸ Λονδΐνο σ’ ἕνα διπλωμάτη, κι ὕστερα ἦρθε στὸ Βατοπέδι, ντύθηκε τὸ ράσο κι ἔγινε κωδωνοκρούστης. Τὴ δεύτερη φορὰ ποὺ ξαναπῆγα στὸ Ὄρος, δὲν τὸν ξαναβρῆκα. Εἶχε αὐτοκτονήσει. Ποιός, θὰ τὰ ἐξηγήση αὐτά;»
Σίγουρα, μόνον ο Θεός μπορεί να τα εξηγήσει αυτά μια και αυτός μόνος βλέπει τι γίνεται μέσα στην ψυχή του κάθε ανθρώπου και γνωρίζει καλά τους πειρασμούς που περνούν οι συνάνθρωποί μας, πειρασμούς για τους οποίους εμείς συχνά δεν έχουμε ιδέα. Αυτό που μου έκανε όμως μεγαλύτερη εντύπωση στο κείμενο του Παπαντωνίου είναι το ότι παρουσιάζει την υποκειμενικότατη ματιά του ως αντικειμενική πραγματικότητα:
«Ἐνῷ οἱ καλόγεροι διαβάζουν καὶ ψέλνουν, ὁ μετέωρος Παντοκράτορας, ἀπὸ τὸ ὕψος ὅπου τὸν ἀνέβασαν οἱ ἀρχιτέκτονες τῶν πεταχτῶν τρούλλων, ἀγρυπνεῖ σὲ ὅλην αὐτὴ τὴν τυπικότητα, ἀκούει, βλέπει, καὶ εἶναι αὐστηρὸς γιὰ κάθε παράλειψη, γιὰ κάθε μετάνοια ποὺ δὲν ἦταν τόσο βαθειὰ ὥστε νὰ πονέσουν τὰ κόκκαλα τῶν γονάτων!»
«Είναι» και όχι «σαν να είναι» ή «μου φαίνεται πως είναι» «αυστηρός για κάθε μετάνοια που δεν είναι τόσο βαθιά ο Παντοκράτορας». Ποιός θὰ το ἐξηγήση από πού το έβγαλε αυτό ο συγγραφέας, αν όχι από την κούτρα του; Να του το είπε κάποιος μοναχός, θα το έγραφε. Να του το έλεγε ο Παντοκράτορας ο ίδιος, θα το διατυμπάνιζε! Κάτι τέτοιες περιγραφές είναι που με κάνουν να εκτιμώ την ποίηση χαϊκού του Ματσούο Μπασό, που δεν αποδίδει στα περιγραφόμενα τις εντυπώσεις του ίδιου του δημιουργού ως απόλυτη και αναμφισβήτητη αλήθεια: «Παλιά λιμνούλα. Ένας βάτραχος βουτά. Ήχος του νερού.» Όχι, «ο βάτραχος πηδά έχοντας στο μυαλό του να χάψει μύγες» ή «να δει πόσο αρχαία ή πόσο βαθιά είναι η λίμνη» κ.ο.κ.
Στην ίδια δημοσίευση βρήκα και μια παρουσίαση του βιβλίου του Θέμου Κορνάρου «Άγιον Όρος – Οι Άγιοι Χωρίς Μάσκα», το οποίο κατασχέθηκε από την Εισαγγελία το 1933 που κυκλοφόρησε. Είναι θα έλεγα, ακριβώς το αντίθετο από το βιβλίο του γέροντα Παϊσίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα». Σε αυτό το τελευταίο αναφέρονται γύρω στους 40 μοναχούς ονομαστικά, και γύρω στους 28 ανώνυμα. Αυτοί που αναφέρονται επώνυμα είναι αγιασμένες ψυχές, ενώ μερικοί από τους ανώνυμους είναι πλανημένοι και κακοί μοναχοί. Στο βιβλίο αυτό συναντάμε μορφές σαν τον πατέρα Τύχωνα:
«Είχε φθάσει σε μεγάλη κατάσταση πνευματική ο Γέροντας! Ή ψυχή του είχε γίνει πολύ ευαίσθητη, αλλά, για να βρίσκεται ο νους του συνέχεια στον Θεό, είχε φθάσει και σε αναισθησία σωματική, Αφού δεν αισθανόταν πια καμιά ενόχληση από τις μύγες, τα κουνούπια και τους ψύλλους, πού είχε χιλιάδες. Το κορμί του ήταν κατατρυπημένο και τα ρούχα του γεμάτα από κόκκινα στίγματα. Μου λέει ο λογισμός μου ότι και με τις σύριγγες να του τραβούσαν το αίμα του τα ζουζούνια, πάλι δεν θα το αισθανόταν. Μέσα στο κελλί του κυκλοφορούσαν όλα ελεύθερα, από ζουζούνια μέχρι ποντίκια.
Κάποτε του είπε ένας Μοναχός, επειδή έβλεπε τα ποντίκια να χοροπηδούν:
-Γέροντα, θέλεις να σου φέρω μια γάτα; Εκείνος απήντησε:
– Όχι, παιδί μου. Εγώ έχω μια γάτα, μιάμιση φορά μεγαλύτερη από την γάτα. Έρχεται εδώ, την ταΐζω, την χαϊδεύω, και μετά πηγαίνει στην καλύβα της κάτω στο λάκκο και ησυχάζει.
Ήταν μια αλεπού, ή οποία επισκεπτόταν τον Γέροντα τακτικά, σαν καλός γείτονας.
Είχε επίσης και μία αγριόχοιρο, πού γεννούσε κάθε χρόνο κοντά στο φράχτη του κήπου του, για να την προστατεύη ο Γέροντας. «Όταν έβλεπε κυνηγούς να περνούν από την περιοχή του, τους έλεγε ο Παπα – Τυχών:
– Παιδιά μου, εδώ δεν υπάρχουν μεγάλα γουρούνια.
Φύγετε.
Οι κυνηγοί νόμιζαν ότι δεν υπάρχουν αγριόχοιροι
στην περιοχή του και έφευγαν.
Ό άγιος Γέροντας σαν καλός πατέρας τους μεν ανθρώπους έτρεφε πνευματικά, τα δε μεγάλα άγρια ζώα τα τάιζε από την λίγη τροφή πού είχε και τα χόρταινε περισσότερο από την πολλή του αγάπη, και τα μικρά ζουζούνια τ’ αφήνε να θηλάζουν από το λίγο του αίμα.
Είχε γερή κράση ο Γέροντας, αλλά από την πολλή άσκηση είχε έξαντληθή. «Όταν τον ρωτούσε κανείς «τι κάνεις, Γέροντα, είσαι καλά», απαντούσε:
– Δόξα σοι ο Θεός, καλά είμαι, παιδί μου. Εγώ δεν είμαι άρρωστος, αλλά αδυναμία έχω.
Πολύ στενοχωριόταν, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο νέο, και περισσότερο, όταν έβλεπε καλοθρεμμένο Καλόγηρο, επειδή δεν ταιριάζουν τα παχιά με το Αγγελικό Σχήμα.
Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας λαϊκός πολύ χονδρός και του λέει:
– Γέροντα, έχω πόλεμο σαρκικό με βρώμικους λογισμούς, πού δεν μ’ αφήνουν καθόλου να ησυχάσω.
Ό Παπα – Τυχών του είπε:
– Εάν, παιδί μου, εσύ θα κάνης υπακοή, με την Χάρη του Χριστού εγώ θα σε κάνω Άγγελο. Να λες, παιδί μου, συνέχεια την ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, και να περνάς όλες τις ήμερες με ψωμί και νερό, και το Σάββατο και την Κυριακή να τρως φαγητό με λίγο λάδι. Να κάνης και από εκατόν πενήντα μετάνοιες την νύκτα και να διαβάζης μετά την Παράκληση της Παναγίας και ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο και το Συναξάρι του Αγίου της ημέρας.
Μετά από έξι μήνες, πού τον ξαναεπισκέφτηκε, ο Γέροντας δεν μπόρεσε να τον γνωρίση, γιατί είχαν φύγει όλα τα περίσσια πάχια, και με ευκολία πια χωρούσε από την στενή πόρτα του Ναού του. Ό Γέροντας τον ρώτησε:
– Πώς περνάς τώρα, παιδί μου; Και εκείνος απήντησε:
– Τώρα νιώθω πραγματικά σαν Άγγελος, γιατί δεν έχω ούτε σαρκικές ενοχλήσεις ούτε και βρώμικους λογισμούς και αισθάνομαι πολύ ελαφρός, πού έφυγαν τα πάχη.
Με τέτοιες πρακτικές συμβουλές νουθετούσε τους ανθρώπους πού του ζητούσαν βοήθεια. Έκτος, φυσικά, από την μεγάλη πείρα πού είχε αποκτήσει, είχε λάβει και θείο φωτισμό από τους μεγάλους ασκητικούς του αγώνες. Μετά από τις νουθεσίες του επακολουθούσαν οι προσευχές του, πού τις αισθάνονταν οι επισκέπτες έντονα, όταν έφευγαν.
Το πετραχήλι σχεδόν ποτέ δεν το έβγαζε, γιατί πολλες φορές το σήκωνε από τον έναν άνθρωπο και το άπλωνε στον άλλον και έπαιρνε τις αμαρτίες από τους συνανθρώπους του και τους ξαλάφρωνε με το Μυστήριο της θείας Έξομολογήσεως. Τις εξομολογήσεις, πού του έκαναν οι άνθρωποι, τις ξεχνούσε αμέσως και έτσι έβλεπε όλους τους ανθρώπους πάντοτε καλούς και όλο καλούς λογισμούς είχε για όλους, γιατί είχε εξαγνισθή πια η καρδιά του και ο νους του.
Κάποτε τον είχε ρωτήσει ένας Ηγούμενος: -Γέροντα, ποιος αδελφός είναι πιο καθαρός μέσα στο Κοινόβιο;
Ό Παπα – Τυχών απήντησε:
– Άγιε Καθηγούμενε, όλοι οι αδελφοί είναι καθαροί. Ποτέ δεν πλήγωνε άνθρωπο, αλλά του θεράπευε τα τραύματα με το βάλσαμο της αγάπης του Χριστού. Έλεγε στην πονεμένη ψυχή:
– Παιδί μου, εσένα ο Χριστός σε αγαπάει, σε συγχώρεσε. Ό Χριστός αγαπάει περισσότερο τους αμαρτωλούς πού μετανοούν και ζουν με ταπείνωση.
Πάντα τόνιζε την ταπείνωση και έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ένας ταπεινός άνθρωπος έχει περισσότερη Χάρη από πολλούς ανθρώπους. Κάθε πρωΐ ο Θεός ευλογεί τον κόσμο με το ένα χέρι, άλλ’ όταν ιδή κανέναν ταπεινό άνθρωπο, τον ευλογεί με τα δυο Του χέρια. Πά-πά-πά, παιδί μου! εκείνος πού έχει μεγαλύτερη ταπείνωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους.
Επίσης, έλεγε γι’ αυτούς πού παρθενεύουν πώς πρέπει να έχουν και ταπείνωση, γιατί αλλιώς δεν σώζονται μόνο με την παρθενία, διότι η κόλαση είναι γεμάτη και από υπερήφανους παρθένους.
– Όταν καυχάται κανείς ότι είναι παρθένος – έλεγε -θα του πή ο Χριστός: «Επειδή δεν έχεις και ταπείνωση, πήγαινε στην κόλαση». Ενώ σ’ εκείνον πού ήταν αμαρτωλός και μετανόησε και ζή ταπεινά με συντριβή καρδίας και ομολογεί ότι είναι αμαρτωλός, θα του πή ο Χριστός: «Έλα, παιδί μου, εδώ στον γλυκό Παράδεισο».
Έκτος από την ταπείνωση και την μετάνοια τόνιζε πολύ την μελέτη του Θεού, δηλαδή ο νους του άνθρωπου να γυρίζη συνέχεια γύρω από τον Θεό. Επίσης, τόνιζε την μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων: Ευεργετινό, Φιλοκαλία, Άγιο Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Γρηγόριο Θεολόγο, Άγιο Μάξιμο, Συμεών Νέο Θεολόγο, Άββά Μακάριο και Άββά Ισαάκ. «Ή μελέτη, έλεγε ο Γέροντας, θερμαίνει και την ψυχή, καθαρίζει και τον νου και έτσι ασκείται με προθυμία ο άνθρωπος και αποκτάει αρετές, ενώ, όταν δεν ασκήται, αποκτάει πάθη».
Μια μέρα με ρώτησε:
– Εσύ, παιδί μου, τι βιβλία διαβάζεις; Του απήντησα:
-Άββα Ισαάκ.
– Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτός ο Άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δεν σκότωνε ο Άββας Ισαάκ.
Ήθελε με αυτό πού είπε να τονίση την μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου.
Ό Πάπα – Τυχών προσπαθούσε να μιμηθή τον Άγιο Ισαάκ, όχι μόνο στο ησυχαστικό του πνεύμα αλλά και στην ευαισθησία της πνευματικής του αρχοντιάς, και δεν επιβάρυνε κανέναν άνθρωπο. Έλεγε στους Μοναχούς ότι πρέπει να ζουν ασκητικά, για να ελευθερωθούν από τις μέριμνες, και όχι να δουλεύουν σαν εργάτες και να τρώνε σαν κοσμικοί. Γιατί το έργο του Μοναχού είναι οι μετάνοιες, οι νηστείες, οι προσευχές, όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όλο τον κόσμο, ζωντανούς και πεθαμένους, και λίγη δουλειά για τα απαραίτητα, για να μην επιβαρύνη τους άλλους, διότι με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά:
– Ό Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ φαγητό στον λαό του Ισραήλ, για να ξεχάσουν τον Θεό.
Πριν αρχίση τις συμβουλές του ο Γέροντας, είχε τυπικό να κάνη πρώτα προσευχή, να επικαλεσθή το «Αγιο Πνεύμα, για να τον φωτίση, και αυτό συνιστούσε και στους άλλους. Έλεγε: «Ό Θεός άφησε το Άγιο Πνεύμα, για να μας φωτίζη. Αυτό είναι νοικοκύρης. Γι’ αυτό και ή Εκκλησία μας αρχίζει με το Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας». Ενώ έλεγε αυτά για το Άγιο Πνεύμα, αλλοιωνόταν το πρόσωπο του, και πολλοί ευλαβείς άνθρωποι την έβλεπαν αυτή την αλλοίωση.
Μερικοί τον τραβούσαν και καμιά φωτογραφία κρυφά. Άλλοι του ζητούσαν ευλογία για να τον φωτογραφίσουν, και αυτός το δεχόταν απλά. Σηκωνόταν αμέσως, πήγαινε στο Ναό και φορούσε το Αγγελικό του Σχήμα. Έπαιρνε και τον Σταυρό στο ένα χέρι και με το άλλο ξέπλεκε την μεγάλη του γενειάδα, την οποία έδενε κότσο, και φαινόταν πράγματι σαν τον Πατριάρχη Αβραάμ, ιδίως στα υστερνά του, πού είχε γίνει ολόλευκος πια εσωτερικά και εξωτερικά. Αφού λοιπόν ετοιμαζόταν, στεκόταν κάτω από την ελιά, για να τον φωτογραφίσουν, και έπαιρνε μια στάση μικρού παιδιού. Είχε ωριμάσει πια πνευματικά και είχε γίνει σαν μικρό παιδί, όπως μας συνιστά ο Χριστός να γίνουμε σαν τα άκακα παιδιά.
Οι Πατέρες πού τον συμβουλεύονταν, στα γεράματα του τον επισκέπτονταν πιο τακτικά, για να του προσφέρουν καμιά βοήθεια, και τον ρωτούσαν:
– Γέροντα, μήπως θέλεις να σου κόψουμε ξύλα; Εκείνος απαντούσε:
– Κάνετε υπομονή, εάν δεν πεθάνω το καλοκαίρι, να μου κόψετε ξύλα για τον χειμώνα.
Το 1968 είχε προαισθανθή πια τον θάνατο του, γιατί συνέχεια ανέφερε για τον θάνατο. Τον είχαν εγκαταλείψει και οι λίγες σωματικές του δυνάμεις. Μετά της Παναγίας (τον Δεκαπενταύγουστο) είχε πέσει στο κρεβάτι και έπινε μόνο νερό, γιατί καιγόταν εσωτερικά. Παρόλο πού βρισκόταν σ΄ αυτή την κατάσταση, πάλι δεν ήθελε να μένη άνθρωπος κοντά του, για να μη τον περισπά στην αδιάλειπτη προσευχή του.
Όταν είχε πλησιάσει η τελευταία εβδομάδα της ζωής του επί της γης, τότε μου είπε να καθήσω κοντά του, γιατί θα αποχωριζόμασταν πια, αφού θα έφευγε εκείνος για την αληθινή ζωή. Ακόμη και αυτές τις δέκα ήμερες δεν με άφηνε να μένω συνέχεια κοντά του, αλλά μου έλεγε να πηγαίνω στο διπλανό κελλάκι, για να προσεύχωμαι κι εγώ μετά από την μικρή βοήθεια πού του πρόσφερα. Φυσικά, δεν είχα τα απαιτούμενα για να τον ανακουφίσω όσο έπρεπε, αλλά, επειδή δεν είχε ανακουφισθή ποτέ το ταλαιπωρημένο του σώμα, και ή ελάχιστη βοήθεια του φαινόταν πολύ μεγάλη.
Μια μέρα, είχα οικονομήσει δύο λεμόνια και του έκανα μια λεμονάδα. Μόλις ήπιε λίγο δροσίστηκε και με κοιτούσε παράξενα.
-Πά-πά-πά, παιδί μου! αυτό το νερό είναι πολύ καλό! Πού το βρήκες; Ό Χριστός να σου δώση σαράντα χρυσά στεφάνια.
Φαίνεται δεν είχε πιή ποτέ λεμονάδα ή είχε πιή, όταν ήταν πολύ μικρός, και είχε ξεχάσει την γεύση της.
Επειδή ήταν ακίνητος πια στο κρεβάτι, γιατί είχε παραδώσει σ’ αυτό τις λίγες του σωματικές δυνάμεις και δεν μπορούσε να σηκωθή να πάη στο Ναό του Τιμίου Σταυρού, όπου λειτουργούσε με ευλάβεια χρόνια ολόκληρα, μου ζήτησε να του φέρω τον Σταυρό από την Αγία Τράπεζα για παρηγοριά. Όταν είδε τον Σταυρό, γυάλισαν τα μάτια του και, αφού τον ασπάσθηκε με ευλάβεια, τον κρατούσε σφιχτά στο χέρι του με όλη την δύναμη πού του είχε απομείνει. Είχα δέσει και ένα κλωνάρι βασιλικό στον Σταυρό και του έλεγα:
-Μυρίζει καλά, Γέροντα; Εκείνος μου απαντούσε:
– Ό Παράδεισος, παιδί μου, μυρίζει πολύ καλύτερα.
Μια μέρα από εκείνες τις τελευταίες του, είχα βγει έξω, για να του φέρω λίγο νερό. Όταν άνοιξα μετά και μπήκα στο κελλί του, με κοιτούσε παράξενα και μου λέγει:
– Εσύ, ο Άγιος Σέργιος είσαι;
– Όχι, Γέροντα, είμαι ο Παΐσιος.
-Τώρα, παιδί μου, ήταν εδώ ή Παναγία, ο Άγιος Σέργιος και ο Άγιος Σεραφείμ. Που πήγαν; Κατάλαβα ότι κάτι γίνεται και τον ρώτησα:
– Τι σου είπε ή Παναγία;
-Θα περάση η Πανήγυρη και μετά θα με πάρη.
Ήταν απόγευμα, παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, 7 Σεπτεμβρίου του 1968 και μετά από τρεις ημέρες, στις 10 Σεπτεμβρίου, αναπαύθηκε εν Κυρίω.»
Στη σελ. 10-11 συναντάμε τον π. Χαράλαμπο της Μονής Κουτλουμουσίου, ο οποίος «είχε και τη Βιβλιοθήκη, αλλά τον έβγαλαν, επειδή δεν έκλεινε ποτέ την πόρτα. Συνηθιζε να λέη: ‘Αφήστε τους ανθρώπους να διαβάζουν τα βιβλία’. Δεν του περνούσε λογισμός ότι υπάρχουν και άνθρωποι που κλέβουν βιβλία. … Τα μεν χέρια του συνέχεια εργάζονταν για τους άλλους, ο δε νους και η καρδιά του εργάζονταν στα πνευματικά διά της αδιαλείπτου προσευχής. … Έτσι εργατικότατος και πνευματικότατος έζησε … μια βαριά γρίππη μόνο τον έρριξε στο κρεβάτι, και ο γιατρός είπε στους Πατέρες να μην απομακρυνθούν από κοντά του, γιατί σε λίγη ώρα θα τελειώσει η ζωή του.Ο πατήρ το άκουσε κάτω από τις κουβέρτες και απήντησε: – Τι λες; Εγώ δεν πεθαίνω, εάν δεν έρθει το Πάσχα να πω το Χριστός Ανέστη. Πράγματι πέρασαν δύο μήνες σχεδόν, ήρθε το Πάσχα, είπε το Χριστός Ανέστη, κοινώνησε και μετά αναπαύθηκε. Το φιλότιμο και απλό γεροντάκι είχε γίνει πραγματικό παιδί του Θεού και μαζί με τον Θεό καθόρισε την ημερομηνία του θανάτου του.»
Στο βιβλίο «οι άγιοι χωρίς μάσκα», παρά την αναφορά σε «αγίους», δεν συναντάμε καθόλου τέτοιες οσιακές μορφές. Ο συγγραφέας, που σημειώνει ότι στο Άγιο Όρος μονάζουν 4000 άνθρωποι, δεν περιγράφει ονομαστικά περισσότερους από 11, όμως οι περισσότεροι από αυτούς που περιγράφει είναι «ένας κι ένας»… Όπως δηλώνει ο ίδιος περιληπτικά στον επίλογο του βιβλίου: «Μέσα στα 20 μοναστήρια του Άθω, θα βρούμε: εμπόρους ναρκωτικών, εμπόρους κι αγοραστές της… ανδρικής σάρκας, σχολειά του αλκοολισμού και συστηματικά εκπαιδευτήρια μισανθρωπίας κι αλληλοεξοντωμού. Κι ακόμα σπείρες απατεώνων που τις επιτυχίες τους θα ζηλεύανε κι οι πιο μοντέρνοι διεθνείς τύποι του είδους των. Στα όμορφα γαλάζια ακρογιάλια του ακρωτηριού του Άθω, που μονάχα αυτά είδανε οι ποιητές κι οι δημοσιογράφοι θα δούμε εμείς “υπ’ ατμόν” τα “πλωτά πορνεία” του Αγ. Όρους. Αλλά εκεί θα συναντήσουμε και πατέρα που τραβά το παιδάκι του 12 και 13 χρονώ, να τριγυρίζει τα κελιά να το παζαρεύει με τους ασκητές, ή να το νοικιάζει για μια ή για περισσότερες βραδιές».
Στο ακόλουθο απόσπασμα, ο συγγραφέας μ’ έναν άλλο εργάτη οδηγούν στη Μονή Κουτλουμουσίου έναν νέο που παρουσίασε φυματίωση, για να τον περιθάλψουν εκεί οι μοναχοί.
«Το μοναστήρι του «Κουτλουμούση» δε δέχεται τον άρρωστο! Σαράντα καλόγεροι είναι μαζεμένοι στην πόρτα και φωνάζουνε όλοι μαζί. Κι ο καλόγερος ο γνωστός μας, φωνάζει πιο πολύ απ’ όλους. Ξεθάρρεψε, κάνει και τον παλληκαρά!
Μα ο Σπύρος δε μιλεί, ούτε κι αγριοκοιτάζει κανένα. Ήσυχα και προσεχτικά κατεβάζει τον άρρωστο και τον μπάζει μέσα, παραμερίζοντας τους καλόγερους, που περιορίζονται να κοιτάζουνε ο ένας τον άλλο, κι ύστερα να ξαναφωνάζουνε ό,τι θέλει ο καθένας…
…
-Μην ουρλιάζετε! γυρίζει και τους λέει μια στιγμή. Δε σας τ’ αφήνω εδώ να το πεθάνετε το παιδί. Δώστε μου μόνο λίγο γάλα κι αβγά…
Μα στο μοναστήρι «δε μπορούσανε να υπάρχουνε τέτοιες βρωμιές!» Έτσι είπε ο πρωτοεπίτροπος θυμωμένος.
-Φέρτε μου, γιατί θα τα βρω μόνος μου!
Αλλά «Αδύνατο, εδώ είναι μοναστήρι κοινόβιο, δεν είναι κοσμικό σπίτι, γεμάτο σύνεργα του Σατανά!». Αυτό τόπε ο «πάτερ Δομέτιος» ο πνευματικός…
Στέκομαι τώρα μόνος με τον άρρωστο, σ’ ένα υπόστεγο της αυλής. Ο Σπύρος σα δαιμονισμένος εξαφανίστηκε στους διαδρόμους του μοναστηριού. Κι έτσι οι καλόγεροι βιαστικά πήρανε διάφορες διευθύνσεις. Μόνο τρείς, τέσσερις μείνανε στην αυλή για να σιγομουρμουρίζουνε και να μ’ αγριοκοιτάζουνε.
Και σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να μας πετάξουνε όξω, τώρα που δε φοβούνται κανέναν απ’ τους δύο μας. Μα παίρνω θάρρος γιατί καταλαβαίνω πως όλες τους οι αγριοφωνάρες δεν είναι τίποτε άλλο, παρά τα γαβγίσματα των θρασύδειλων σκυλιών που κάνουνε πως κυνηγούνε τον ίσκιο του ζητιάνου του χωριού μου…
Ο άρρωστος τουρτουρίζει. Τώρα μόνο προσέχω πως τα ρούχα μας έχουν κολλήσει πάνω μας, και πως και τα δικά μου τα δόντια καταχτυπούνε σαν παλαβά.
Ο «πάτερ Παΐσιος» συμβουλεύει να ειδοποιήσουνε την αστυνομία. Μα ο «πάτερ Ανατόλιος» είναι έξυπνος άνθρωπος κι εμποδίζει. Είμαι περίεργος να μάθω τι θα καταγγέλνανε…
Πάνω από 500 παραθύρια είναι σωφιλιασμένα στους γκρίζους τοίχους του μοναστηριού. Και πολλές καμινάδες καπνίζουνε. Θα’ ναι ζεστά πίσω απ’ αυτά τα παραθύρια, σκέφτομαι με κάποια ζήλια και βιάζομαι να γυρίσουμε στο καφενείο μας…
Τρεχάτος κατεβαίνει ο Σπύρος τη σκάλα και κρατάει θριαμβευτικά, σαν έπαθλα, 3 κουτιά γάλα κι ένα συρμάτινο καλαθάκι γεμάτο αυγά! Θα’ ναι ίσαμ’ εξήντα.
– Μα-σκα-ρά-δες! ξεφυσά αγανακτισμένος και μας φέρνει προς την έξοδο.
Αυτή τη βρισιά τη συνήθιζε πολύ ο Σπύρος.
-Να μην χωνέψει! ακούγεται μια φωνή τραχιά, αγανακτισμένη, ψηλά από ένα παραθύρι του δεύτερου πατώματος.
Γελώντας γύρισε ο Σπύρος και την έδωκε την απάντηση:
– Αν άκουγε ο Θεός τα κοράκια, δε θ’ άφηνε γάιδαρο ζωντανό.»
Αφού είδαμε αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα και των δυο βιβλίων, να σας πω ότι σύμφωνα με το σκεπτικό μου, θεωρώ και τους δυο συγγραφείς ειλικρινείς. Όμως διάλεξαν να αποτυπώσουν διαφορετικές όψεις της πραγματικότητας, επειδή είχαν διαφορετικά φίλτρα μέσα από τα οποία περνούσαν τις εξωτερικές εμπειρίες τους, διαφορετική οπτική για τη ζωή και για το τι ωφελεί τους αναγνώστες τους. Δείτε για παράδειγμα, πώς σκεφτόταν ο γέροντας Παΐσιος, από τα παρακάτω που έχει πει:
«Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Τρίτη δεν υπάρχει -ή στη μια θα είναι ή στην άλλη. Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα: να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο υπάρχει. Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζαυν, και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια ακαθαρσία, τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι, θα πετάξει πάνω απο όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει. Μόνο όταν δει την ακαθαρσία, τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει, αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό και δε θα ξεκολλά από εκεί.
Αν τώρα έπιανες μια μύγα, και αυτή μπορούσε να μιλήσει και τη ρωτούσες να σου πει μήπως ξέρει αν πουθενά υπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε εκείνη θα απαντούσε πως δε γνωρίζει καν τί είναι αυτά. Εγω, θα σου πει, ξέρω πως υπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ακαθαρσίες ζώων, μαγειρεία, βρωμιές. Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα. Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει, αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό. Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα. Η ιδιότητα της μέλισσας είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει. Ας πούμε, για παράδειγμα, πως σε μια αίθουσα, που είναι γεμάτη ακαθαρσίες έχει κάποιος τοποθετήσει σε μια γωνιά ένα λουκούμι. Αν φέρουμε εκεί μια μέλισσα, εκείνη θα πετάξει και… δεν θα καθησει πουθενά έως ότου βρει το λουκούμι και μόνον εκεί θα σταθεί.
Αν πιάσεις τώρα τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια, αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει, θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές, εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια και γενικά θα είναι γνωστής όλων των καλών και θά έχει παντελή άγνοια όλων των κακών. Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά. Όταν σ’ ένα δρόμο βρεθούν νά περπατούν δύο άνθρωποι, οι οποίοι ανήκουν στις δύο αυτές κατηγορίες, τότε φτάνοντας στο σημείο εκείνο όπου ένας τρίτος έκανε την «ανάγκη» του, ο άνθρωπος της πρώτης κατηγορίας, θα πάρει ένα ξύλο και θ’ αρχίσει να σκαλίζει τις ακαθαρσίες. Οταν, όμως περάσει ο άλλος, της δεύτερης κατηγορίας, που μοιάζει με τη μέλισσα, προσπαθεί να βρει τρόπο να τις σκεπάσει με χωμα και με μια πλάκα, για να μην αισθανθούν και οι άλλοι περαστικοί τη δυσωδία αυτή, που προέρχεται απο τις βρωμιές». Και κατέληξε ο Γέροντας:
«Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους -και με δυσκολεύουν- τους λέω αυτό το παράδειγμα και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται και αναλόγως να ψάξουν να βρουν και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».
«Θα σας διηγηθώ δυο περιστατικά που μου συνέβησαν εδώ στην Παναγούδα. Θα δείτε πώς σκέφτονται οι μέλισσες και πώς οι μύγες. Μια φορά μου ήλθε εδώ ένα παλικάρι δεκαεφτά ετών και χτυπούσε το σήμαντρο για να του ανοίξω. Ήταν πρωί και ακόμα δεν είχα ξεκλειδώσει. Βγήκα έξω και το είδα στο σύρμα. Ήταν ένα παιδί χαριτωμένο, με ευλάβεια. Μου είπε:
– Γέροντα, θέλω να δω τον π. Παϊσιο.
Εγώ για να δοκιμάσω το λογισμό του του απάντησα:
– Δεν είναι εδώ. Πήγε στις Καρυές να πάρει τσιγάρα.
– Καλά, θα τον περιμένω, μου είπε, έχοντας στο νου του πάντα καλό λογισμό.
– Φύγε, του λέω. Τι περιμένεις να τον δεις
Αυτός είναι…
-Όχι, Γέροντα, εγώ θέλω να τον δω, επέμεινε.
Αυτό το παλικάρι είχε καλούς λογισμούς και δεν μπόρεσα να τους χαλάσω, παρόλο που το παίδεψα πολλή ώρα. Δε δεχόταν μέσα του κακό λογισμό. Ήταν καλή ψυχή.
Μια άλλη φορά, ήρθε ένας πατέρας και μου ζητούσε να προσευχηθώ για το παιδί του, που ήταν βαριά άρρωστο. Του είπα ότι εγώ κάτι θα κάνω, αλλά πρέπει κι εσύ να βοηθήσεις. Βέβαια, δε γνωρίζεις από προσευχή, νηστεία, μετάνοιες κ.λπ. Να κόψεις όμως ένα ελάττωμα σου.
-Τι να κόψω, Γέροντα; με ρώτησε.
-Να κόψεις το τσιγάρο, του είπα.
Με άκουσε με προσοχή και όταν του άνοιξα την εκκλησία να προσκυνήσει, χωρίς να το καταλάβω, άφησε σ’ ένα στασίδι το πακέτο και τον αναπτήρα. Την ώρα εκείνη ήρθε κι ένας άλλος, που μπήκε κι αυτός στην εκκλησία, έριξε μια ματιά από περιέργεια και βγήκε έξω. Ήρθε και κάθισε στο πεζούλι, που είναι στον τοίχο της εκκλησίας, άναψε ένα τσιγάρο και κάπνιζε χωρίς δισταγμό. Βγήκα έξω και τον είδα.
-Μα εδώ καπνίζεις ευλογημένε που είναι η εκκλησία; Πήγαινε εκεί πέρα στα δέντρα και κάπνισε. Δεν κάνει εδώ, του είπα. Αυτός όμως είχε κακούς και πονηρούς λογισμούς και μου είπε με προκλητικό ύφος:
-Γιατί, πειράζει που καπνίζω; Εσύ καπνίζεις μέσα στην εκκλησία κι εγώ που καπνίζω απ’ έξω κάνω κακό;
Του ξαναείπα να φύγει από εκεί, αλλ’ αυτός επέμενε και μου έλεγε τα ίδια λόγια. «Μα τι λέει», διερωτήθηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε. Μπήκα μέσα στην εκκλησία και είδα το πακέτο με τα τσιγάρα που είχε αφήσει ο πονεμένος πατέρας. Αμέσως κατάλαβα ότι με είχε παρεξηγήσει και νόμισε ότι ήταν δικά μου τα τσιγάρα και ότι κάπνιζα μέσα στην εκκλησία! Του εξήγησα πώς είχε το πράγμα, αλλά αυτός είχε κακό λογισμό. Του έλειπε η διάθεση να ωφεληθεί.»
Από την άλλη ο Θέμος Κορνάρος αισθάνεται ότι για το Άγιο Όρος καλλιεργείται μια φανταστική εικόνα, και πρέπει ο ίδιος προσωπικά να δράσει, ακόμα και μεταχειριζόμενος την υποκρισία («μεταχειρίστηκα με ικανοποιητικά αποτελέσματα τη μάσκα της ηλιθιότητας» γράφει στον επίλογό του), ώστε όλοι να μάθουν ότι κι εκεί υπάρχει αμαρτία:
«Μέχρι σήμερα, συνηθίσαμε να νομίζουμε το Άγιον Όρος για την πρότυπη Χριστιανική Πολιτεία, που τα μίση, οι ανθρώπινες κακίες, τα πάθη έχουνε θαφτεί και στη θέση τους φυτρώσανε η γαλήνη, η αδελφοσύνη κι η ανυστερόβουλη αγάπη.
Την ιδέα αυτή μάς τη δημιουργήσανε οι ποιητές, που επισκεφθήκανε τον τόπο αυτό, με τις τόσες φυσικές καλλονές, μόνο γιατί δεν μπορέσανε να δούνε τον άνθρωπο του φυσικού αυτού παραδείσου.
Καιρός όμως είναι πια ν’ ακολουθήσουμε τα ερημικά μονοπάτια, που ξεπροβάλλουνε από τις καταπράσινες λαγκαδιές και σκαρφαλώνουνε και τυλίγουνται και ξανακρύβουνται σε καταπράσινες βουνοπλαγιές για να
ξαναπροβάλλουνε προκλητικά σε γελαστές ηλιολουσμένες βουνοκορφές, που στεφανώνουνται από τα κάτασπρα τα τείχη μιας βυζαντινής οικοδομής. Μέσα σε κείνα τα τειχιά βρίσκονται οι άρρωστοι που πάσχουνε από τη λέπρα της ψυχής, οι υποψήφιοι… άγιοι.
Ελάτε να τους γνωρίσουμε. Ώρα είναι πια να πάψει ο άνθρωπος να γονατίζει μπροστά σε νοσογόνα μικρόβια παρασιτικά και να σκύβει το κεφάλι κάτω από το ζυγό βάρβαρων τυχοδιωκτών.»
Και βέβαια και ο Κορνάρος, όπως και ο γέροντας Παΐσιος, γράφει για να προσφέρει ωφέλεια στο Άγιο Όρος και στους αναγνώστες του. Μόνο που έχουν διαφορετική γνώμη για το πώς μπορεί να προκύψει η ωφέλεια αυτή: Ο γέροντας Παΐσιος κατά κύριο λόγο προσφέρει ως πρότυπα προς μίμηση μοναχούς που με την διαρκή άσκηση και προσευχή ξεπέρασαν τα ανθρώπινα μέτρα κι ενώθηκαν με τον Χριστό, ή ανθρώπους που χωρίς να φτάσουν σε μεγάλη άσκηση σώθηκαν χάρη στη μη-κατάκριση και την ταπείνωση. Ο Θέμος Κορνάρος δεν φαίνεται ν’ αναγνωρίζει αγίους, παρά αναφέρεται σε εθνικά θέματα και ηθική: τιμά μόνο «ελάχιστους μοναχούς που πήραν μέρος στον αγώνα και πύκνωσαν την αντιπροσωπεία των ζωντανών κληρικών στην αντίσταση του Έθνους«, και από αυτούς τους «τίμιους Κληρικούς, που άρπαξαν τ’ άρματα και πήραν θέση πλάι στον αγωνιζόμενο Λαό» «ελπίζει τον ηθικό καθαρμό του Όρους» από τους υπόλοιπους που χαρακτηρίζει ως «νοσογόνα μικρόβια παρασιτικά» και «βάρβαρους τυχοδιώκτες». Κι επιζητεί να κάνει καλό όχι διηγούμενος τη ζωή και τα έργα των κληρικών που χαρακτηρίζει «ελάχιστους τίμιους» και τους οποίους, αν και αναφέρει στον επίλογο, δεν παρουσιάζει πουθενά στο πόνημά του, αλλά ξεμπροστιάζοντας λεπτομερειακά τα έργα των «παρασιτικών μικροβίων».
Σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων ο Θέμος Κορνάρος πρέπει να έχει καταγράψει και συκοφαντίες, αφού το είδος των συκοφαντών πουθενά δεν εκλείπει, ούτε από τις συναναστροφές του Κορνάρου βεβαίως βεβαίως… Επιπλέον, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι κάποιος που θέλει να λειτουργήσει δημοσιογραφικά, δεν είναι καθόλου μεροληπτικός και προκατειλημμένος – πράγμα για το οποίο το εμπαθές ύφος του Κορνάρου δεν με πείθει, αφού μοιάζει πάντα έτοιμος να υποθέσει το χειρότερο – είναι δύσκολο να επαληθεύσει προσωπικά όλες τις διηγήσεις άλλων που καταγράφει. Όμως σύμφωνα με τον ίδιο νόμο των πιθανοτήτων, κάποια από αυτά που περιγράφει ο Κορνάρος είναι αληθινά. Και αυτό δεν πρέπει να μας σκανδαλίζει. Το ότι λέμε το Άγιο Όρος «Περιβόλι της Παναγίας» δεν σημαίνει ότι είναι γεμάτο αγίους ανθρώπους, και άδειο από αμετανόητους και διαβολικούς. Μήπως και ο Χριστός δεν είπε ότι τα ζιζάνια θα μεγαλώνουν δίπλα στα στάχια μέχρι το θερισμό; Μήπως ο Μέγας Βασίλειος δεν είδε όραμα ότι από τους χιλιάδες κατοίκους της Βασιλεύουσας της εποχής του, μόνο μια μικρή μειοψηφία θα σώζονταν; Προσοχή, όχι θα αγίαζαν, αλλά θα σώζονταν. Με δυο λόγια όλοι οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία, πήγαινε κατά διαόλου.
Και στο «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα» έχουμε τις εξής διηγήσεις: Στη μια ένας υπερήφανος ιερομόναχος σε Ιδιόρρυθμο μοναστήρι κάνει σκληρούς ασκητικούς αγώνες και φαντάζεται ότι… αγίασε. «Μια μέρα λοιπόν, είχε πέσει ένας εργάτης από ένα δένδρο στο δάσος και σακατεύτηκε ο καημένος. Αμέσως ο γιος του τον φορτώθηκε και τον κατέβασε κοντά στη Μονή, για να ειδοποιήση τον Διακονητή του δάσους Πατέρα …, για το συμβάν και να του ζητήση μια κουβέρτα, για να μεταφέρη στο μουράγιο τον σακατεμένο πατέρα του, για να τον πάη στη Θεσσαλονίκη. Ο Πατήρ, δυστυχως, όχι μόνο δεν του έδωσε κουβέρτα, αλλά σκεφτόταν τον χρόνο που του έτρωγε ο νέος με την υπόθεση του πατέρα του. Φυσικά, ήταν υποχρεωμένος όχι μόνο να τον ακούση, αλλά και να τον βοηθήση, επειδή ήταν ο Διακονητής του δάσους, αλλά και προϊστάμενος. Δυστυχώς όμως, έκλεισε την πόρτα του κελλιού του, για να μην καθυστερήση και να συμπληρώση τα πνευματικά του. Οι Πατέρες της Μονής, όταν είδαν τον νέο να κλαίη, τον πλησίασαν και του συμπαραστάθηκαν. Παρηγόρησαν το παιδί, βοήθησαν για την μεταφορά του πληγωμένου πατέρα του και φρόντισαν να τακτοποιηθή σε νοσοκομείο. Μετά από τέτοια ασπλαγχνία (!) επόμενο ήταν ν’ απομακρυνθή τελείως η Χάρη του Θεού…» Στη συνέχεια ο μοναχός αυτός έβλεπε «αγγέλους», και μια μέρα ένας από αυτούς τον κάλεσε να ετοιμαστεί για να τον πάρει μαζί του. Έτσι ακολουθώντας τον «άγγελο» με τον οποίο συνομιλούσε δυνατά, έπεσε από το παράθυρο και σκοτώθηκε. Πίσω του είχε αφήσει ένα σημείωμα με τα εξής, όλο αγάπη, λόγια προς τους άλλους μοναχούς: «Κάτω απ’ αυτή την κόλλα έχω τρεις χιλιάδες δραχμές για ένα Σαραντελείτουργο. Εάν δεν μου το κάνετε, να έχετε την λέπρα του Γιεζή, την αγχόνη του Ιούδα και την αρά των 318 Θεοφόρων της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.»
«Σ’ έναν προϊστάμενο της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου, όταν ήταν ιδιόρρυθμη η Μονή, είχε εμφανιστεί άγγελος Κυριου και του είπε: ‘Τι γίνεται εδώ; Έχω τριάντα ολόκληρα χρόνια να πάρω ψυχή με πνευματική κατάσταση καλή, όπως την θέλει ο Θεός. Οι Πατέρες παραμέλησαν τους πνευματικούς αγώνες και άρχισαν να ζουν σχεδόν όπως οι κοσμικοί.»
Οπότε και ο γέροντας Παΐσιος δεν παρουσιάζει το Άγιο Όρος ως «ομορφο κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο». Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο φιλαλήθης γέροντας να κάνει έτσι; Τέτοιο μέρος χωρίς άνθη του κακού δεν υπάρχει πουθενά στη γη.
Οπότε ο Θέμος Κορνάρος – σε αντίθεση με τον γέροντα Παΐσιο, που μιμούμενος την μέλισσα, έγραψε κυρίως για τα ευωδιαστά λουλούδια που συνάντησε στο Όρος, κι ανέφερε και μερικά «αγκάθια» ως παράδειγμα προς αποφυγήν, – έγραψε μόνο για δυσώδεις καταστάσεις. (Αυτό το λέω λαμβάνοντας καλή τη πίστη ως δεδομένο ότι ήταν ειλικρινής στα όσα έγραψε, και χωρίς να έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω αν ήταν ή δεν ήταν ειλικρινής, και σε ποιο βαθμό.) Το αν κατάλαβε ότι υπάρχει στο Άγιο Όρος και άλλη πλευρά και αν έψαξε γι’ αυτήν, είναι σίγουρα ένα θέμα σημαντικό κυρίως για τη δική του πνευματική κατάσταση, όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι στο «περιβόλι της Παναγίας» συμβαίνουν και διάφορα σκάνδαλα, για τα οποία γνωρίζουμε και από άλλες πηγές και όχι μόνο από τον Θέμο Κορνάρο. Και είναι καλό ένας επισκέπτης που πηγαίνει στο μέρος αυτό για πρώτη φορά να γνωρίζει ότι στο Άγιο Όρος δεν υπάρχουν μόνο οι μετανοούντες και οι άγιοι, αλλά και άλλοι με τελείως αντίθετη στάση, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλο τον εκτός του Αγίου Όρους κόσμο.
Οι άνθρωποι χωρίς την αρετή της διάκρισης πάντα κινδυνεύουν να μπερδευτούν, και είτε γνωρίζουν είτε αγνοούν τις δυο πλευρές του «νομίσματος», να περνούν τους ευλαβείς μοναχούς για υποκριτές, και τους υποκριτές για ευλαβείς. Ένας που βλέπει παντού κακούς και κατακρίνει στο μυαλό του όλους, αμαρτάνει και χάνει την ευκαιρία να ωφεληθεί από πνευματικούς ανθρώπους που τους απορρίπτει ως υποκριτές. Παρομοίως και κάποιος που όλους τους θεωρεί αγγελικούς κι αθώους, γίνεται εύκολα λεία θεομπαιχτών και απατεώνων, με κίνδυνο όταν αντιληφθεί το πάθημά του, να χάσει ακόμα και την πίστη του. Ταπεινά φρονώ ότι ο Χριστιανός καλό είναι να μην σταματά ποτέ να προσεύχεται να τον φυλά ο Θεός από τους ασεβείς και να τον οδηγεί κοντά σε πραγματικούς ευλαβείς ανθρώπους, είτε βρίσκεται στο Άγιο Όρος είτε οπουδήποτε αλλού.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ (22.11.2009): Σύμφωνα με το άρθρο στο http://www.oodegr.com/oode/sygrafeis/themos_kornaros_1.htm ο Θέμος Κορνάρος πρέπει να είχε σοβαρό έλλειμμα αντικειμενικότητας… Δείτε εκεί την ανασκόπηση όχι μόνο του βιβλίου «Οι άγιοι χωρίς μάσκα», αλλά και του άκρως προπαγανδιστικού οδοιπορικού του Θ. Κορνάρου στην Κίνα του Μάο.
Η κατσάδα του Γέροντα Παϊσίου και οι Ορθόδοξοι λαγοί… 9 Ιουλίου, 2009
Posted by expaganus in σκάνδαλα, Ορθοδοξία, κλήρος.Tags: Άγιοι, Γέροντας Παΐσιος, Εκκλησία, Ορθοδοξία, εκκοσμίκευση, λαγοί, μοναχισμός
4 Σχόλια
Ένας φίλος μου έστειλε σήμερα λινκ προς ένα ποστ της ΟΟΔΕ, με τίτλο Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΥ (Γερ. Παϊσίου): Είναι ένα κείμενο όπου ο Γέροντας Παΐσιος τα ψέλνει κανονικά σε διάφορους, και ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω: Μιλά για μοναχούς που «στο κελί τους ούτε δεμένοι δεν μπορούν να καθίσουν» και άλλους «που λένε: “Πρέπει να παρουσιάσουμε τον πολιτισμό μας”. Ποιόν πολιτισμό να παρουσιάσουμε; τον κοσμικό πολιτισμό; Εμείς κανονικά, σαν μοναχοί, πρέπει να παρουσιάσουμε τον πνευματικό πολιτισμό μας, την πνευματική εξέλιξη.»
Δεν θα σας παραθέσω το κείμενο εδώ. Όποιος θέλει να το διαβάσει, ορίστε το λινκ http://www.oodegr. com/oode/ pateres1/ paisios/ekkosmik _monaxismou_ 1.htm και σας συνιστώ να το κάνετε. Σας συνιστώ όμως μετά να γυρίσετε εδώ και να διαβάσετε το σχόλιο του φίλου, που μου το έστειλε. Να το διαβάσετε και να σκεφτείτε λίγο πάνω σ’ αυτό… Λέει ο φίλος:
«Είναι ωραίο να είμαστε κλεισμένοι μέσα στον μικρόκοσμό μας και να κατηγορούμε πάντοτε τους απ’ έξω λέγοντας «τι κακοί που είναι! τι καλοί που είμαστε εμείς!» , αλλα όταν έρθει ο καιρός να δούμε και τα δικά μας… λαγοί! Ο Γέροντας Παΐσιος γι’αυτούς είναι καλός μόνο όταν λέει όμορφες ιστορίες, χωρίς να θίγει κανέναν…αλλα δεν είναι και έτσι τα πράγματα. Βεβαίως κι εγώ διαφωνώ με το να θίγουμε συγκεκριμένα πρόσωπα (εκτός αν έχει φτάσει ο …κόμπος της πλάνης στο χτένι, βλ. περίπτωση μοναχού Mάξιμου με τον Αντίχριστο…) αλλά όχι να λέμε πως όλα πάνε μια χαρά και τι καλά που είμαστε. Να ακούμε και λίγο τους «βετεράνους», κάτι έχουν να μας πουν κι αυτοί.
Πρέπει να καταλάβουμε, πως η Ορθοδοξία είναι η Αλήθεια, γιατί ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, οι υπόλοιποι στο μέτρο που μιμούμαστε τον Χριστό γινόμαστε αντανακλάσεις της αλήθειας… στο μέτρο που δεν τον μιμούμαστε γινόμαστε αντανακλάσεις του σκότους. Άλλο η Ορθοδοξία και οι Άγιοι και άλλο εμείς… Και το ότι την Ορθοδοξία την φυλάει ο «Λαός του Θεού» είναι σωστό μεν, ποιοι είμαστε «Λαός του Θεού» είναι συζητήσιμο δε.»
Και πριν σχηματίσετε τη γνώμη ότι «σας τη λέω», αναγνώστες, δηλώνω προκαταβολικά ότι αρκετές φορές μ’ έχω πιάσει να είμαι λαγός!
Somewhere Between the Sacred Silence and Sleep 